Nienke was 24 toen ze werd geveld door een burn-out: ‘Iedere dag was een hel’

‘Als meisje van amper twintig jaar oud hield ik er al een heel drukbezette agenda op na waar ik helemaal in opging. Naast mijn studie psychologie begon ik deeltijds te werken voor het Nationaal Ouderenfonds. Tijdens het laatste jaar van mijn opleiding werd ik gevraagd om te komen solliciteren bij een lobbyorganisatie voor ouderen, waar ze me meteen aanwierven. Ik kreeg een aantal projecten toegewezen die als doel hadden om het leven van ouderen te verbeteren. Ik mocht veertien mensen aansturen.‘

Welke hardwerkende mens heeft nu geen last van stress? Ik minimaliseerde de ernst van de zaak en bleef vastberaden doorgaan.

‘De projecten speelden zich af op Europees niveau, waardoor ik voor meetings ook een paar keer per maand naar het buitenland moest. Daarnaast beheerde ik een portefeuille van 1,5 miljoen euro aan fondsen, wat een zware financiële verantwoordelijkheid met zich meebracht. Ik stak mijn hart en ziel in mijn werk, en al snel ging mijn job een heel groot en belangrijk deel van mijn leven uitmaken.’

‘Maar na verloop van tijd kreeg ik daarvoor steeds meer de rekening gepresenteerd. Ik kon me niet goed meer concentreren, piekerde veel en kreeg last van spierspanningen en nekklachten. Maar welke hardwerkende mens heeft nu geen last van stress? Ik minimaliseerde de ernst van de zaak zo veel mogelijk en bleef vastberaden doorgaan. Op liefdesvlak had ik er net een relatie op zitten waarin ik niet helemaal mezelf had kunnen zijn. Daarom nam ik me voor om nu alles te doen wat ik in die relatie niet mocht. Mijn werk was voor een deel ook een toevluchtsoord geworden waarin ik aan mijn liefdesproblemen kon ontsnappen.’

Geveld door burn-out

‘Maar als je je op je werk stort om op die manier andere emotionele problemen uit de weg te gaan, loopt het op termijn gegarandeerd fout. Dat mocht ik aan den lijve ondervinden. Naarmate de tijd vorderde, kreeg ik af te rekenen met een ernstig slaaptekort, ik piekerde voortdurend, ik werd midden in de nacht door ernstige paniekaanvallen gewekt en ik kreeg last van ondergewicht omdat ik nauwelijks nog kon eten. Mijn nieuwe vriend en ouders trokken regelmatig aan de alarmbel, maar dat wilde ik niet horen. Hoe erg mijn gezondheid er ook aan toe was, nog een jaar lang bleef ik vastberaden verder werken.’

Ik piekerde voortdurend, ik werd midden in de nacht door ernstige paniekaanvallen gewekt en ik at niet meer.

‘Tot ik op een gegeven moment drie keer griep kreeg in anderhalve maand tijd en mijn lichaam er gewoon de stekker uit trok. Ten einde raad begon ik te googelen wat er met mij aan de hand kon zijn. Na het oplijsten van al mijn klachten kwam ik bij een burn-out uit. Op mijn 24ste leek me dat niet heel aannemelijk, maar mijn huisdokter wond er geen doekjes om: ik was wel degelijk door een burn-out geveld. Meteen kreeg ik twee weken rust opgelegd. De dokter vroeg me met aandrang om binnen de 24 uur een afspraak te maken met een psycholoog bij wie ik me goed voelde. Tegenover alle mensen rondom mij voelde ik me erg schuldig, maar zelf was ik al zo hard afgebrokkeld dat de diagnose van de burn-out een bevrijding was.’

Verlangen naar de dood

‘Ik volgde het advies van mijn huisarts en nam meteen contact op met een psycholoog in de hoop er met zijn hulp zo snel mogelijk weer bovenop te raken. Maar zo simpel was het helaas niet. Iedere dag was een hel. Ik kon me op niets meer concentreren. Als ik één zin las, was ik meteen daarna alweer vergeten wat ik gelezen had. De hele dag keek ik glazig uit mijn ogen. Van muziek, televisie, drukke supermarkten en treinen raakte ik helemaal overprikkeld.’

Ik was zo ongelukkig dat ik dacht: kom me alsjeblieft halen, ik kan dit niet meer.

‘Diep vanbinnen besefte ik dat het leven de moeite waard was. Maar tegelijkertijd voelde ik me zo ongelukkig dat ik tijdens ernstige paniekaanvallen steeds vaker dacht: kom me alsjeblieft halen, ik kan dit niet meer. Een gedachte waarvoor ik me kapot schaamde en die ik zelfs tegen mijn psycholoog en ouders niet durfde uit te spreken, maar waarmee ik steeds harder begon te worstelen.‘

‘Op een gegeven moment was er geen houden meer aan. Krijsend en in een balletje opgekruld lag ik op de grond. Vanbinnen schreeuwde elk vezel van mijn lichaam het uit en vanbuiten huilde ik hartverscheurend. De gedachten namen mijn hele zijn over. Ik kan het niet meer. Ik wil dood. Maar net dat vond ik zo oneerlijk, want ik deed zo erg mijn best en diep in mij was er nog altijd een deel dat het leven wel degelijk nog steeds de moeite waard vond. Waarom toch schoot die wens om dood te gaan dan altijd maar door mijn hoofd? Ik piekerde me kapot.’

Onverwacht inzicht

‘Maar het gepieker over doodgaan is uiteindelijk wel mijn redding geweest, want daardoor kwam ik totaal onverwacht tot een glashelder inzicht. Noem het het universum of God, of beschouw het net als ik als je allerdiepste binnenste dat tot je spreekt. Ineens besefte ik dat ik mijn problemen en pijn niet kon oplossen op dezelfde manier als hoe ik erin terechtgekomen was: door mezelf kapot te piekeren, waanzinnig gefocust te zijn op het zoeken naar oplossingen en mezelf uit te maken voor stommeling.’

Het gepieker over doodgaan is uiteindelijk mijn redding geweest, want daardoor kwam ik totaal onverwacht tot een glashelder inzicht.

‘Opeens wist ik waar de doodsgedachte en mijn burn-out eigenlijk over gingen. Niet alles van mij wilde dood. Slechts het deel dat altijd bezig was met het oordeel van anderen en mijn angsten over de toekomst, moest ik laten sterven. Later leerde ik dat we als mens twee staten van zijn hebben: in de ene weten we instinctief wat goed voor ons is en hoe we goed voor onszelf moeten zorgen. De tweede staat is degene waarin we in angst leven. Een angst die zo’n enorme grip krijgt op je geest dat je begint te geloven dat ze werkelijkheid wordt.’

Totaal nieuwe wending

‘Mijn werkgever was niet blij met mijn afwezigheid. En de overdracht van mijn taken vond ik zelf ook verschrikkelijk lastig, maar er zat niets anders op. Van mijn ouders en vriend kreeg ik gelukkig veel steun, maar toch voelde ik me vaak alleen met mijn problemen. Mijn job als internationaal projectmanager heb ik nooit meer opnieuw opgepikt. Na twee maanden thuis te zijn gebleven, heb ik geprobeerd om terug te keren naar de werkvloer in een andere, veel rustigere job. Maar al snel bleek dat toch niet de juiste weg voor mij en heb ik uiteindelijk mijn ontslag gekregen.’

Dankzij mijn ontslag kon ik mijn leven een totaal nieuwe wending te geven.

‘Opeens lag er een massa ruimte en tijd voor mij open, waarvan ik dankbaar gebruik heb gemaakt om mijn leven een totaal nieuwe wending te geven. Met de hulp van mijn psycholoog, yogaleraar en mijn eigen verworven inzichten ben ik uit het dal kunnen kruipen. Vandaag zijn we zes jaar verder, ben ik eenendertig geworden en lijk ik in niets meer op de persoon die ik vroeger was. Ik heb nu een nieuwe woning en een totaal andere job. De manier waarop ik mijn leven heb ingericht, is compleet veranderd.’

‘Ik heb nu mijn eigen blog en website www.jongburnout.nl. Als coach geef ik stresstrainingen aan hogescholen en universiteiten, en daarnaast ben ik bezig met het ontwikkelen van een onlineprogramma dat mensen kunnen downloaden en thuis kunnen volgen, in hun eigen tempo en wanneer ze dat zelf willen. Ik droom ervan om in de toekomst een online én fysieke plek te kunnen creëren waar mensen naar- toe komen om te leren hun hart te volgen en de signalen van hun lichaam te begrijpen. Vandaag zijn die allesverlammende doodsgedachten voorgoed verleden tijd voor mij. Ik sta nu veel wijzer en bewuster in het leven, leid een gezonder bestaan en ben samen met mijn vriend gelukkiger dan ooit.’

Heb je vragen over zelfdoding, contacteer dan de Zelfmoordlijn via het telefoonnummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be.

Meer weten over burn-out? Raadpleeg ons volledige dossier hier.

Lees ook: 

• Hoe herken je een burn-out? Dit zijn de 4 alarmsignalen
• 3 tekenen die erop kunnen wijzen dat je een burn-out nabij bent
• ‘Ik heb een burn-out. Wat nu?’: met deze tips kom je er weer bovenop