En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Nikie had een postnatale depressie en spreekt openlijk over haar gevoelens.
Nikie (29) en Ellen (28) werden in januari van 2019 de trotse mama’s van Jerome. Ze hadden al een zoontje, Juul, dat in september 2016 geboren werd.
‘Juul werd geboren met een afwijking’, vertelt Nikie. ‘Hij heeft anusatresie, wat wil zeggen dat zijn anus niet (goed) is aangelegd. En dus had hij de eerste zes maanden een stoma. Juul zal nooit zindelijk worden en moet dagelijks een spoeling krijgen. Typerend aan anusatresie is dat er vaak nog bijkomende aangeboren afwijkingen zijn. Zo heeft Juul ook een neurogene blaas en het Tethered cord syndroom.’
Tweede kindje
‘We hebben dus wel even getwijfeld over een tweede kindje, aangezien er een kleine kans was dat dat geboren zou worden met dezelfde afwijking. Via ICSI werden we zwanger. Hoewel we enorm blij waren, sloeg de angst al snel toe. Wat als hij/zij ook die afwijking zou hebben? De echo’s konden mij deels geruststellen, maar ik bleef overbezorgd.’
‘Op 25 januari werden we in de ochtend verwacht voor een geplande keizersnede. Ik was nog veel zenuwachtiger dan voor mijn eerste keizersnede. Toen Jerome nog geen twee uur later geboren werd, namen ze hem direct mee ter controle. Ik was doodongerust. Gelukkig was Jerome helemaal gezond. Alles verliep zoals ik het voor ogen had, tot ik op de kamer kwam.’
Alles verliep zoals ik het voor ogen had, tot ik op de kamer kwam.
‘We konden Jerome gaan aangeven in het ziekenhuis zelf, dus nam Ellen die taak voor zich. De baby lag naast mij in zijn bedje te slapen. Plots vroeg ik me af wie hij was. Hij voelde plots totaal niet aan als mijn zoon. Als dat baby’tje dat negen maanden in mijn buik gezeten had. De hele dag kwam er bezoek en Jerome ging van arm tot arm. Ik heb hem geen enkele keer moeten overnemen en ik vond dat helemaal niet erg. Toen had ik door dat er iets niet klopte.’
Geen liefde
‘Toen iedereen weg was, stuurde ik een bericht naar mijn mama met de vraag of het normaal was dat ik voor Jerome niet de liefde voelde die ik voor Juul had. Mijn mama stelde me gerus, en ik kon gaan slapen. Maar van dat slapen is niet veel in huis gekomen. Jerome sliep slecht en ik kon het niet opbrengen om voor hem te zorgen. Ellen heeft hem de hele nacht bij haar gelegd. Ik vroeg me steeds af waar we aan begonnen waren. Bovendien begon ik Juul enorm hard te missen. Ik voelde mij schuldig tegenover hem en had het idee dat ik hem in de steek liet voor Jerome.’
Ik vroeg me steeds af waar we aan begonnen waren.
‘Ellen en de vroedvrouw begonnen stilaan door te hebben dat het niet goed ging met mij. Ik had nog niets tegen Ellen gezegd, want ik durfde niet. Ik keek zo uit naar een gezonde baby en een leuke kraamtijd, maar nu ik beide had, kon ik er niet van genieten. Integendeel. Ik wilde hem eigenlijk gewoon terug in mijn buik en verdergaan met ons drietjes.’
Postnatale depressie
‘In het ziekenhuis kwam er best wat bezoek. Ik vond dat niet erg, want zo moest ik niet met mijn baby bezig zijn. Omdat de vroedvrouwen me zo vaak zagen wenen, hebben ze een psycholoog ingeschakeld. Die vertelde me dat ik negen maanden in angst heb geleefd en dat die ontlading ervoor zorgde dat ik in een put viel.’
‘Vier dagen later zijn we naar huis gegaan. Een dag eerder dan gepland, want ik moest en zou bij mijn oudste zoontje zijn. Thuis zou het vast beter gaan, dacht ik. Maar ik bracht vooral tijd door met Juul, en niet met Jerome. Gelukkig konden Ellen en ik er goed over praten. Ze was er voor mij, maar ze begreep niet waar dit vandaan kwam. Wanneer we wat informatie opzochten over postnatale despressies, werd snel het een en ander duidelijk. Ik ben Ellen zo dankbaar dat ze er voor me was.’
Ik wilde hem eigenlijk gewoon terug in mijn buik en verdergaan met ons drietjes.
‘Ik voelde mij leeg, schuldig, een emotioneel wrak. Het was op sommige dagen al zeven uur ‘s avonds vooraleer ik Jerome voor het eerst vastnam. Ik nam het ‘s nachts alleen maar over zodat Ellen goed uitgerust zou zijn voor de volgende dag. ‘s Ochtends voelde ik me op m’n best, maar wanneer het donker werd, overviel mij een grote angst. Wat gaat de nacht brengen? Wat als ik hem niet rustig krijg? Ga ik goed kunnen slapen? Er waren nachten dat ik Ellen helemaal overstuur moest wakker maken omdat ik Jerome niet kon kalmeren. Het voelde echt als een taak om ‘s nachts voor hem te zorgen.’
Pleeggezin
‘Toen Jerome anderhalve week oud was, is hij bij een vriendin blijven slapen. Op drie weken heb ik mijn overbuurmeisje op hem laten passen. Ellen was geen voorstander, maar ik heb haar gesmeekt. Ik zat er zo onderdoor. Ik dacht dat ik me slecht zou voelen, maar ik voelde me opgelucht. Een tijdlang heb ik aan een pleeggezin gedacht. Tijdelijk, tot ik me beter zou voelen. Ik heb zelfs opzoekwerk gedaan voor een nachtnanny. Ik wou gewoon ons leven van voor de Jeromes geboorte terug. Ik had zo’n spijt dat we voor een tweede kindje gekozen hadden.’
Ik had zo’n spijt dat we voor een tweede kindje gekozen hadden.
‘Ik ben nog naar twee verschillende psychologen gegaan, maar dat voelde voor mij niet goed aan. Ik voelde mij zo alleen in mijn gevoel. In een Facebookgroep plaatste ik een oproep. Al snel kreeg ik berichtjes van mama’s die iets gelijkaardigs hadden meegemaakt. Dat was zo’n fijn gevoel. Ik was niet alleen. Ik voelde mij eindelijk begrepen.’
‘Het heeft ongeveer drie maanden geduurd voor ik een beetje liefde kon voelen voor Jerome. Stap voor stap is het allemaal goedgekomen. Ik heb mezelf opgelegd om zeker één moment per dag met hem bezig te zijn en dit op te bouwen. Het heeft veel tijd en moeite gevraagd, maar ik ben er geraakt.’
Licht aan het einde van de tunnel
‘Ik heb het nog steeds moeilijk met wat er allemaal gebeurd is, en met de gedachten die ik heb gehad. We zijn nu twee jaar later en ik zie mijn beide zoontjes doodgraag. Ondanks het soms moeilijke karakter van Jerome (lacht). Alleen als hij ‘s nachts nog eens wakker wordt en huilt, raak ik lichtjes in paniek omdat ik het gevoel heb dat ik hem niet kan troosten.’
Het heeft veel tijd en moeite gevraagd, maar ik ben er geraakt.
‘Als ik een tip mag geven aan mama’s die iets gelijkaardigs meemaken: praat erover! Blijf er niet mee zitten omdat je je schaamt voor je gevoelens en denkt dat dit fout is. Zoek andere mama’s op die hetzelfde hebben meegemaakt. Blijf er niet te lang mee rondlopen. Hoe vroeger je erbij bent, hoe beter. Sommige ouders merken het pas weken of maanden later op.’
Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.
Meer verhalen in deze rubriek:
