Nora (32) werd jarenlang emotioneel mishandeld door haar ex-man. Frederik deed er alles aan om haar te treiteren. Ze vertelt wat ze heeft moeten doorstaan.
‘We zijn zeker en vast gelukkig geweest samen, Frederik en ik. Maar we kenden ook veel downs. Toch zei ik ja toen hij me zes jaar geleden vroeg om te trouwen, kort na de komst van onze dochter. Zo’n huwelijk geeft elke relatie toch een nieuwe boost? Mijn ouders en vriendinnen hadden toen al wel eens heel voorzichtig laten vallen dat ze Frederik niet altijd zo’n goeie partner vonden. Toch geloofde ik in onze relatie. Maar toen drie jaar later onze zoon werd geboren, ging het pijlsnel bergafwaarts.’
‘Steeds meer miste ik Frederik thuis: hij werkte lange dagen en ging steeds vaker na de uren iets drinken met zijn collega’s. En ook in de weekends was hij er niet. Hij wilde dan vooral bijslapen, en gingen we toch iets doen met ons gezin, dan was hij niet echt betrokken. Stilaan slopen de twijfels in mijn hoofd. Is dit het nu? Wil ik dit wel? De druppel kwam er op familieweekend. Frederik wilde koste wat het kost uit eten en daarna op café, maar onze zoon was amper een jaar oud, dus dat ging helemaal niet. Maar zoals zo vaak moest en zou
hij zijn zin krijgen. Hij begon te roepen en te tieren, maakte me uit voor domme trut. En toen Frederik ‘s morgens vroeg terugkwam van zijn zatte avond, gooide hij zijn trouwring voor mijn neus weg.’
‘Ik had er genoeg van. Hij ook, dacht ik, tot we naar huis reden en hij zijn hand op mijn been legde en er zachtjes in kneep. ‘Alles is wel oké, hè?’ Ik wist niet waar ik het had. Hij was het zo gewend dat ik altijd wel bedaarde, dat hij ervan uitging dat dat ook nu zou gebeuren. Niet, dus.’
Telefoonterreur & getreiter
‘Toen ik Frederik vertelde dat ik wilde scheiden, bleef hij opvallend rustig. Te rustig, zo bleek, want het was stilte voor de storm. Hij dacht vast dat ik wel zou bijdraaien, maar dat gebeurde niet. Ik was heel erg zeker van mijn stuk: onze relatie was voorbij. De kinderen verdienden beter, ik verdiende beter. Twee weken later sloeg zijn vooreerst rustige houding compleet om.’
‘Ik kon na onze breuk niet anders dan in ons huis blijven wonen, dus woonden we nog steeds onder één dak. Plots begon hij via mijn gsm-factuur te controleren met wie ik allemaal belde en sms’te. Dan wilde hij weten van wie elk nummer was. Dat waren vaak werkcontacten of mama’s van op school of de opvang, maar die kende hij allemaal niet. Hij was immers helemaal geen betrokken papa. Hij stuurde me de hele tijd berichten: Van wie is dit nummer? En dit?’
Ik merkte dat Frederik plots altijd wist waar ik was, en met wie. Er klopte iets niet, en ik begreep niet hoe dat kon.
‘Toen hij op een avond te veel had gedronken, sloeg hij echt door. Hij nam mijn gsm af en belde achter mijn rug naar iedereen in mijn contactenlijst om te zeggen dat ik hem had bedrogen. Dat was helemaal niet het geval, natuurlijk, maar daar had hij geen oren naar. Vrienden en familie, maar ook mensen van mijn werk kregen te horen wat de zogezegde echte reden van onze breuk was. Het was mijn zus die me op de hoogte bracht nadat ik stiekem een oud toestel en een oude simkaart in ons huis had gevonden. Even later vertelde mijn beste vriendin dat hij ook haar had gebeld, maar verder deed niemand de moeite om te checken of wat Frederik allemaal had verteld, klopte.’
‘Uiteindelijk kreeg ik mijn gsm na vier dagen terug, maar toch bleef ik dat oude toestel gebruiken om een advocaat en de notaris te contacteren. Ik wilde niet dat Frederik dat wist, want hij maakte het me zo al moeilijk genoeg. Bovendien merkte ik dat Frederik plots altijd wist waar ik was, en met wie. Er klopte iets niet, en ik begreep niet hoe dat kon. Nog steeds weet ik niet hoe hij dat toen heeft gedaan. Hij was intussen met ziekteverlof, dus hij had tijd genoeg om me overal te volgen, maar ik heb hem nooit gezien. Misschien gebruikte hij een app op mijn telefoon? In die tijd sloot ik ook Facebook af, omdat de berichten die zowel hij als zijn familie me stuurden, niet langer door de beugel konden. Ik wilde die strijd ook niet aangaan, want wat ik zei, haalde toch niets uit: zijn familie zou Frederik geloven.’
‘En hij deed niets liever dan mij controleren. ‘s Nachts maakte hij me wakker om me de meest belachelijke vragen te stellen. ‘Welke mannen heb je intussen al gepijpt?’, wilde hij dan weten. Of: ‘Ben je al lekker op iemand anders gekropen?’ Even later dacht hij dan weer dat ik lesbisch was... Ik raakte stilaan op. Ik was doodmoe, de spanningen stapelden zich op en ik raakte compleet overspannen. Ik voelde dat dit zou ontaarden, maar kon er niets aan doen. Frederik had vroeger al eens losse handjes gehad naar mij toe, dus ik was bang dat het deze keer verder zou gaan. Té ver.’
‘Probeer hem anders te negeren’
‘Na anderhalve maand pesterijen en getreiter vroeg Frederik doodleuk of we het niet nog een keer konden proberen samen. Ik kon mijn oren niet geloven! Ik wees hem uiteraard af, dus begon alles weer opnieuw. Elke dag was er wel iets: dan maakte hij me uit voor het vuil van de straat, dan kreeg ik weer dreigberichten, dan maakte hij me uren aan een stuk wakker voor de meest belachelijke vragen. Uiteindelijk pakte ik halsoverkop mijn koffers en trok ik in bij mijn ouders. Maar nog steeds deed hij er alles aan om dwars te liggen. Overeenkomsten over het hoederecht van de kinderen en de verkoop van ons huis weigerde hij te ondertekenen, ook al was hij eerst wél akkoord. Het geld van onze rekeningen draaide hij erdoor.’
‘En toen kreeg ik telefoon dat Frederik een bericht over mij op Facebook had gepost. ‘Aan mijn lieftallige vrouwtje Nora’, stond er. ‘Misschien kan je je beter eens laten nakijken door een psycholoog, want je spoort niet.’ Opnieuw hing hij een compleet onwaar verhaal op over mij. En dát was de druppel. Met dat bewijs, dat ik dankzij de vriend van mijn zus in handen had, stapte ik naar de politie. Dit pikte ik niet langer. Eerst probeerde de agent in kwestie alle bewijzen die ik verzameld had, te minimaliseren. Probeer hem anders te negeren, klonk het. Euh, wij hebben twee kinderen samen! reageerde ik kwaad. Ik had geen greintje zelfvertrouwen meer en was al meermaals met zware maagproblemen op de spoedafdeling beland. Door de stress, klonk het daar.’
Ik ben niet langer die bange vrouw van een jaar geleden. Ik sta er, al heeft het lang geduurd voor ik sterk genoeg was.
‘Ik was gewoonweg op. Omdat ik bleef aandringen, formuleerde de politie uiteindelijk een klacht. Frederik werd op het bureau geroepen en een tijdlang verminderden de berichten. Stoppen deden ze echter nooit. Ik raakte steeds dieper in de put en kon niet langer de mama zijn die ik altijd had willen zijn. En Frederik, die was zich van geen kwaad bewust.’
Mij raken via de kinderen
‘Met een advocaat in de arm stapte ik uiteindelijk naar de rechtbank. Ik wilde een regeling voor de kinderen, maar Frederik wist niet beter dan opnieuw te beginnen over mijn zogenaamde bedrog. Hij was degene die altijd thuis was om te koken en die voor de kinderen zorgde, beweerde hij. Terwijl hij nooit naar hen had omgekeken! Gelukkig kreeg ik het hoederecht en hoef ik de kinderen maar twee weekends per maand te missen. Maar zelfs op die momenten kijkt hij vaak niet naar hen om of komt hij afspraken niet na. Het alimentatiegeld betaalt hij vaker niet dan wel. Maar ik wil niet langer dat hij mijn leven bepaalt. Ik ben niet langer die bange vrouw van een jaar geleden. Ik sta er, al heeft het lang geduurd voor ik sterk genoeg was om mij niet meer op stang te laten jagen door hem.’
‘De praatjesmaker, de vlotte jongen die iedereen maar al te graag manipuleert, doet me niets meer, al weet ik dat ik nog jarenlang met hem zal moeten omgaan. We hebben nu eenmaal twee kinderen samen. Voor hen zal ik mijn uiterste best doen om me sterk te houden, maar makkelijk zal het niet zijn. Nog steeds doet hij niets liever dan dwarsliggen wanneer ik hem iets vraag, bijvoorbeeld om de balletles van onze dochter mee te betalen. Of toen ik hem vroeg of onze dochter naar de musical mocht gaan, die toevallig in zijn weekend viel. Eerst zei hij ja, maar last minute vond hij dan toch dat ze naar zijn ouders moest gaan, ook al strafte hij onze dochter daarmee, niet mij. Maar tegelijkertijd weet hij dat de kinderen de enige manier zijn om mij te raken.’
‘Het enige wat ik mezelf nu verwijt, is dat ik niet vroeger ben weggegaan. Ik haat hem immers om wat hij mij, de moeder van zijn kinderen, heeft kunnen aandoen, alleen maar om zijn ego te redden en om zich beter te voelen. Ik verdiende het niet om zo behandeld te worden, om zo gepest, uitgemaakt en getreiterd te worden. Maar tegelijkertijd heeft hij mij m’n twee kinderen gegeven, dus er is ook iets goeds uit onze relatie voortgekomen. Het enige advies dat ik anderen in zo’n situatie kan geven, is: praat erover, want niemand verdient het om op zo’n manier behandeld te worden, ook jij niet. Praten helpt en lucht zo ongelooflijk op. Ik heb er zelf véél te lang mee gewacht, want nog steeds weten maar weinig mensen hoe ver alle pesterijen gingen.’
Lees ook:
