De liefde kan mooi zijn, maar soms doet ze ook pijn. Cat (28) bevrijdde zichzelf uit een ongezonde relatie en is na een moeilijke periode klaar om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen.
‘Ik was zestien toen mijn relatie begon. Zelfs als tiener nam ik dat heel serieus. Ik was niet het type dat van de ene naar de andere fladderde en had voordien maar één liefje gehad in de lagere school. Het was dus mijn eerste echte relatie. Hoewel we niet op dezelfde school zaten, deden we bijna alles samen. Eigenlijk woonde ik zelfs bij hem. Mijn eigen thuissituatie was niet bijzonder goed en bij zijn ouders vond ik een warm nest waar ik de strubbelingen tussen mijn ouders achter me kon laten. Zo gebeurde het – achteraf bekeken – dat zijn wereld de mijne werd. Zijn familie, zijn vrienden, zijn interesses, zijn visie op het leven: ze werden stuk voor stuk ook die van mij.‘
Op den duur verloor ik zelfs de kracht om te stappen en belandde ik even in een rolstoel.
‘Toen ik de middelbare school afrondde, studeerde hij al twee jaar verder, maar pendelde hij tussen de stad en het dorp waar we woonden. Vermoeiend, dus toen ik ook ging studeren, besloten we om een studio te delen. Ik was geen uitgaanstype en had geen behoefte om me aan te sluiten bij een studentenvereniging, dus bracht ik mijn tijd vooral door met hem. Dat voelde helemaal niet raar. Ik was tenslotte nooit wat anders gewend geweest. Nu ik erop terugblik, besef ik hoe geïsoleerd ik op dat moment al was.’
‘Tijdens mijn studententijd ging mijn gezondheid achteruit. Ik verloor gewicht, had weinig energie en kwam steeds minder onder de mensen.
Mijn vriend had een druk sociaal leven, maar ik zat bijna altijd thuis. Ik slaagde er wel in om af te studeren, maar toen we daarna in ons thuisdorp een huis kochten en niet veel later trouwden, ging het alleen maar verder achteruit. Op den duur verloor ik zelfs de kracht om te stappen en belandde ik even in een rolstoel.’
Er klopt iets niet
‘Hoewel mijn vriend superpopulair was in ons dorp en bekendstond als een grappige, joviale kerel, begonnen mijn oude schoolvriendinnen hun bezorgdheid te uiten. Ze raakten ervan overtuigd dat er iets niet klopte in mijn huwelijk, ook al omdat ze via via verhalen hoorden van andere vrouwen, en hoe mijn vriend met hen probeerde aan te pappen. Het heeft uiteindelijk nog een halfjaar geduurd voor ik ben gestopt met liegen, maar de onthullingen over zijn overspel waren de druppel. Het kostte me extreem veel moeite en bergen steun van mijn vriendinnen, maar op een dag nam ik hen in vertrouwen: “Ik heb anorexia. Ik eet nog hoogstens drie keer per week als het echt nodig is.” Vanaf dat moment heb ik stapsgewijs mijn verhaal tegen hen gedaan en durfde ik te vertellen dat mijn vriend me al van in onze studententijd bekritiseerde wanneer ik – toen als maatje 36! – een koek uit de kast nam of iets meer eten op mijn bord schepte. Mijn lichaam was een constante focus in onze relatie en ik verloor elk greintje zelfvertrouwen.’
Op eigen benen
‘Hoewel mijn huwelijk met hem verbreken aanvoelde alsof ik mijn hele leven moest opgeven, was het uiteindelijk het mooiste geschenk dat ik mezelf kon geven. Iets meer dan een jaar na ons jawoord en met de steun van mijn vriendinnen, mijn mama en een goede psycholoog heb ik mijn handtekening onder mijn scheidingspapieren gezet. Mijn relatie met voeding en met mijn lichaam is twee jaar later nog steeds een beetje woelig, maar nu ik – letterlijk en figuurlijk – op eigen benen sta, heb ik mezelf, mijn eigen vrienden, mijn eigen hobby’s, mijn eigen guilty pleasures. Ik ben zelfs een fervent surfer geworden, iets wat ik nooit had durven dromen toen ik jaren geleden niet meer op mijn benen kon staan.’
‘Neem ik hem iets kwalijk? Niet meer, denk ik. Ik wil hem niet langer die controle over mijn leven geven. Maar ook mezelf heb ik moeten leren vergeven. Ik was jong, had nooit wat anders gekend en wist niet wat dat betekende: jezelf graag zien. Nu weet ik beter, en is de hechtste relatie in mijn leven die met mezelf.’
Lees ook:
