Net toen Hanne (35) had aanvaard dat ze kinderloos zou blijven, bleek ze toch zwanger te zijn van een eeneiige tweeling.
Hanne (35) werd onvruchtbaar verklaard: ‘Ik was de dertig gepasseerd en single, wie zou me willen als ik niet eens voor nageslacht kon zorgen?’
Na zes jaar proberen op alle mogelijke manieren werd Hanne (35) onverklaarbaar onvruchtbaar verklaard. Net toen ze min of meer had verwerkt dat een gezinsleven niet voor haar was weggelegd, bleek ze zwanger te zijn van een eeneiige tweeling. Anderhalf jaar geleden mocht ze Lenne en Kato verwelkomen.
‘Ik ben zo’n vrouw die sinds haar jeugd weet dat ze kinderen wil. Ik zou zelfs durven te beweren dat ik met moedergevoelens ter wereld kwam. Dat ik op een dag mama zou worden, was voor mij een uitgemaakte zaak, maar jammer genoeg heb je dat niet zelf in de hand… Dat ondervonden mijn toenmalige vriend en ik toen we samen besloten dat de tijd rijp was om aan kinderen te beginnen.
Toen we na een jaar nog niet in verwachting waren, trokken we aan de bel en werden we allebei binnenstebuiten gekeerd om eventuele oorzaken uit te sluiten. Volgens de gynaecoloog was er zowel bij hem als bij mij geen medisch probleem dat een zwangerschap bemoeilijkte, maar omdat het voorlopig niet via de natuurlijke weg lukte en we toch al geruime tijd bezig waren, stapten we in een fertiliteitstraject.
Lang traject
Eerst probeerden we het verschillende keren via inseminatie, om vervolgens over te schakelen op ivf, omdat het gewenste resultaat uitbleef. Ivf was – mede door alle hormonen – niet alleen ingrijpend, het was ook heel teleurstellend, want nog voor er embryo’s ingevroren konden worden, stopten die in een vroeg stadium met ontwikkelen.
Slechts één keer was er een van voldoende kwaliteit voor een terugplaatsing, maar ook dat leidde niet tot een zwangerschap. Omdat we de ene na de andere teleurstelling moesten verwerken, lasten we tijdelijk een pauze in, maar vanaf dat moment begon onze relatie heel hard te wankelen. Ik was mezelf volledig kwijtgeraakt en zat op een rollercoaster met hoogtepunten van hoop en dieptepunten van complete onmacht. Als er geen kinderen komen, weet ik niet of ik verder wil met mijn leven, dacht ik toen.
Ik was mezelf volledig kwijtgeraakt en zat op een rollercoaster met hoogtepunten van hoop en dieptepunten van complete onmacht. Als er geen kinderen komen, weet ik niet of ik verder wil met mijn leven, dacht ik toen.
Op dat ogenblik zat ik dieper dan diep. Ik zag niet hoe mijn bestaan eruit zou zien als ik nooit kinderen mocht verwelkomen. Ik was daar – zonder te overdrijven – van ’s morgens tot ’s avonds mee bezig. Meermaals kreeg ik te horen dat ik het moest loslaten, maar dat kan niet als je zo graag een kindje wil. Ik heb alles geprobeerd om mijn vruchtbaarheid en kansen om zwanger te worden te verhogen, maar niets wierp zijn vruchten af. Dat eiste zijn tol.‘
Kapotte vrouw
‘Ik verdronk als het ware in mijn verdriet, terwijl mijn vriend wegliep van het zijne. Niet lang nadat we de fertiliteitsdraad weer hadden opgepikt en naar een andere kliniek waren gestapt om daar – na de zoveelste reeks onderzoeken voor de tweede keer te vernemen dat ik onverklaarbaar onvruchtbaar was – een nieuw ivf-traject op te starten, zijn onze wegen definitief gescheiden.
Wie zou me überhaupt willen als ik niet eens voor nageslacht kon zorgen? Ik voelde me een kapotte vrouw.
Dat was extreem zwaar, want ik zat al met de schrik om nooit mama te worden. Toen we na een relatie van tien jaar plots uit elkaar gingen, was ik de dertig gepasseerd en zonk de moed me in de schoenen om ooit een gezin te hebben. Wie zou me überhaupt willen als ik niet eens voor nageslacht kon zorgen? Ik voelde me een kapotte vrouw… Maar ondanks de pijn besloot ik om niet bij de pakken neer te blijven zitten. Ik wilde vooral weer een beetje herleven, dus ik installeerde Tinder met het idee mijn vrijheid te exploreren.
Nog geen vier maanden later ontmoette ik Steve. Na onze eerste ontmoeting waren we allebei halsoverkop verliefd. Samen beleefden we onze tweede jeugd, en al snel werd duidelijk dat hij de liefde van mijn leven was. Voor Steve waren kinderen geen absolute must, en dat maakte het voor mij extra comfortabel om op hem verliefd te worden. Ik kon hem geen kinderen garanderen, dus er zat geen druk op de ketel.
Hoewel we een fijn leven samen hadden, bleef mijn kinderwens bestaan. Ik heb me altijd mama gevoeld, en dat gevoel was blijvend. Een jaar nadat Steve en ik elkaar hadden leren kennen, stapten we in het huwelijksbootje en besloten we samen dat ik met de anticonceptiepil zou stoppen. We zouden wel zien wat er al dan niet zou gebeuren. Bij de start had ik opnieuw een beetje hoop, maar toen we na twee jaar nog steeds niet op natuurlijke wijze zwanger waren, zakte die hoop steeds verder weg.
Voor Steve waren kinderen geen absolute must, en dat maakte het voor mij extra comfortabel om op hem verliefd te worden. Ik kon hem geen kinderen garanderen, dus er zat geen druk op de ketel.
Ik wilde niet weer dat medisch traject in. Omdat dat fertiliteitstraject zoveel onuitwisbare sporen had nagelaten, was het voor mij een uitgemaakte zaak dat we die weg niet opnieuw zouden bewandelen. Maar mijn kinderwens is altijd gebleven.’
Tweede lijntje
‘Ik werk met kinderen en hun ouders, dus dat was keer op keer een confrontatie met de realiteit dat ik ook wilde ervaren hoe het is om een kind op te voeden. De impact van onvruchtbaarheid zette zich door naar vrijwel elk facet van mijn leven. Mijn leeftijdsgenoten kregen een kind. Meestal volgde er niet veel later een tweede, en ik bleef met lege handen achter.
Natuurlijk was ik blij voor hen, maar tegelijkertijd zag ik hen mijn droom leven, en dat deed pijn.
De relatie met mensen die me na aan het hart lagen, kwam daardoor onder druk te staan. Natuurlijk was ik blij voor hen, maar tegelijkertijd zag ik hen mijn droom leven, en dat deed pijn. Ik nam de rol van tante ter harte en probeerde op die manier een prominente plaats in te nemen, maar na een leuke dag kwam ik telkens wel in een pijnlijk leeg huis thuis. Ook het feit dat ik onverklaarbaar onvruchtbaar was en alles werkte zoals het zou moeten, hielp niet. Daardoor had ik het idee dat er met mijn lijf iets aan de hand was waar de medische wereld nog geen kennis van had. Dat maakte me bang en onzeker over mijn lichaam.
Die combinatie woog op den duur zodanig door dat ik een burn-out kreeg. Het was alsof het licht van de ene op de andere dag werd gedoofd. Ik zat toen echt in een rouwproces. Ik kon niet meer slapen, en functioneren gedurende de dag zat er ook niet meer in. Als ik zeg dat ik niets meer kon, is dat echt niet overdreven. Na enkele maanden voelde ik me – dankzij de hulp en begeleiding van een burn-outcoach en psycholoog – geleidelijk aan weer mezelf.
Het was alsof het licht van de ene op de andere dag werd gedoofd. Ik zat toen echt in een rouwproces: ik kon niet meer slapen, en functioneren gedurende de dag zat er ook niet meer in.
Ik had zelfs het gevoel dat ik min of meer had verwerkt dat mijn allergrootste wens nooit in vervulling zou gaan. Net op het ogenblik dat ik had aanvaard dat ik mijn leven zonder kinderen zou opbouwen, bleek ik zwanger te zijn. Na een druk en intens familieweekend, waarop Steve en ik nog lachend tegen elkaar zeiden dat een kindvrij bestaan nog niet zo erg is, bleven mijn maandstonden plots uit, dus besloot ik om een test te doen. Ik heb in mijn leven gigantisch veel zwangerschapstesten gedaan, maar ik had nog nooit een tweede lijntje zien verschijnen (lacht).
Het valt bijna niet te verwoorden hoe gek dat was. Omdat ik mijn eigen ogen niet kon geloven, belde ik mijn huisarts. Ik wilde zo snel mogelijk een echo inplannen, want ik geloofde niet dat die positieve test kwam door een zwangerschap. Ik dacht eigenlijk dat ik een tumor had die HCG-waarden (zwangerschapshormonen, red.) aan het afscheiden was, maar na een echo bleek dat er toch een baby in mijn buik zat.’
Verrassing vanjewelste
‘Proficiat, je bent vijf weken zwanger’. Dat was een verrassing vanjewelste, en dan waren alle verrassingen nog niet uitgedeeld… Op acht weken zou de volgende echo plaatsvinden, maar nog voor die periode verloor ik heel wat bloed, dus ik ging naar de spoedafdeling en bereidde me voor op een zwangerschapsverlies. Daar zag ik voor het eerst een mooi flikkerend hartje.
Toen de gynaecoloog me geruststelde en zei dat alles in orde was, zagen we nog een tweede hartje flikkeren (lacht). Ik ging van onverklaarbaar onvruchtbaar naar onverwacht zwanger, en dan nog van een tweeling. Van twee uitersten gesproken! Ik was extreem blij dat mijn droom na al die tijd eindelijk werkelijkheid werd, maar tegelijkertijd kon ik maar niet geloven dat er daadwerkelijk een dag zou aanbreken waarop ik niet één maar twee baby’s in mijn armen kon sluiten.
Ik ging van onverklaarbaar onvruchtbaar naar onverwacht zwanger, en dan nog van een tweeling.
Tijdens mijn zwangerschap leefde ik van dag tot dag, want ik zat met de angst dat er gaandeweg iets zou mislopen. Uit de echo’s bleek dat de kindjes elk een vruchtzak hadden, maar de placenta deelden. Dat maakte het een risicozwangerschap. Gelukkig werd ik daardoor extra goed opgevolgd in het ziekenhuis en kreeg ik aanvankelijk om de twee weken en daarna elke week een echo. Tussen de echo’s door vroeg ik me voortdurend af of mijn kindjes nog in leven waren. Het liefst wilde ik in mijn buik kunnen kijken om ze in de gaten te houden.
Op 28 weken werd ik met een verkorte baarmoederhals en het risico op vroeggeboorte opgenomen in het ziekenhuis, dus zat er niets anders op dan heel veel rusten en hopen op het beste scenario. Op 32 weken bleken de baby’s ook allebei in stuit te liggen en werd het alsmaar duidelijker dat het een geplande keizersnede op 36 weken zou worden. Dat was een datum om naar uit te kijken, en eentje die ik gelukkig heb gehaald.
Tussen de echo’s door vroeg ik me voortdurend af of mijn kindjes nog in leven waren. Het liefst wilde ik in mijn buik kunnen kijken om ze in de gaten te houden.
De geboorte van onze meisjes was een moment van ontlading. Kato en Lenne allebei luidkeels horen huilen was fantastisch. Hoewel ik ongelofelijk opgelucht was dat het ons gelukt was, voelde ik meteen dat die lange periode van onvruchtbaarheid en onzekerheid tijdens de zwangerschap zijn sporen had nagelaten. Ik kon nog steeds niet geloven dat het me gegund was om effectief mama te mogen zijn van mijn kindjes. Ik was nog steeds bang dat er iets zou mislopen.’
Fijn dat het moeilijk is
‘Toen Kato en Lenne nog in mijn buik zaten, had ik geen controle over hoelang ze daar zouden blijven zitten. Na hun geboorte was die controle er enigszins wel, maar toen was ik als de dood dat ze bijvoorbeeld zouden stoppen met ademen tijdens het slapen. Ik was ervan overtuigd dat zoiets drastisch zou gebeuren, en daardoor was ik tijdens de eerste weken en maanden van hun leven constant aan het waken.
Ik heb mezelf moeten dwingen om te leren loslaten, want ik kon hen onmogelijk 24/7 in de gaten houden. Zelf moest ik ook nog proberen te slapen, want anders hou je het niet vol. Maar effectief mijn ogen sluiten was bijzonder moeilijk. Omdat ik niet wilde dat Lenne en Kato een angstige mama zouden hebben, heb ik er hard aan gewerkt om die angsten onder controle te krijgen. Anderzijds heb ik intens van elke seconde genoten. Het is zo fijn om ein-delijk mama te zijn en dit allemaal te mogen doen.
Na hun geboorte was ik als de dood dat ze zouden stoppen met ademen tijdens het slapen. Ik was ervan overtuigd dat zoiets drastisch zou gebeuren, en daardoor was ik tijdens de eerste weken en maanden van hun leven constant aan het waken.
Hoewel ik het moederschap erg uitdagend vind, is het ook het mooiste wat er is. Lenne en Kato groeien als kool en genieten volop van het leven. Intussen zijn ze anderhalf en zijn ze op een leeftijd waarop ze zo veel mogelijk willen ontdekken en weigeren om te slapen (lacht). Hen allebei in bed krijgen is elke dag opnieuw een hele prestatie. Maar ik vind het heerlijk om te zien hoe hun band groeit. Ze zijn op elkaar ingespeeld en kunnen elkaar niet missen. Ze hebben ook elk hun eigen persoonlijkheid.
Hoewel ze een identieke tweeling zijn, zijn ze erg verschillend. Kato is een vrolijke en creatieve doener, terwijl Lenne eerder een zorgzame en temperamentvolle denker is. Ook het opvoeden komt er al even bij kijken. Dat is niet altijd even makkelijk, maar ik vind het een voorrecht om het te mogen doen. Op moeilijkere momenten denk ik dat ik het misschien makkelijker heb dan de gemiddelde ouder, want ik kan me telkens optrekken aan de gedachte dat ik het nu eindelijk mag ervaren, ook die moeilijke aspecten van het ouderschap.
Op moeilijkere momenten denk ik dat ik het misschien makkelijker heb dan de gemiddelde ouder, want ik kan me telkens optrekken aan de gedachte dat ik het nu eindelijk mag ervaren, ook die moeilijke aspecten van het ouderschap.
Hoe tof is het niet dat het moeilijk is (lacht)? Voor Steve ligt dat een beetje anders. Toen ik zwanger was, moest hij wennen aan het idee dat er dan toch een kindje zou komen. Het feit dat het er twee bleken te zijn, maakte het er niet makkelijker op.’
Pleister op de wonde
‘De zwaarte om voor twee kindjes van dezelfde leeftijd te zorgen, is voor Steve niet altijd zo evident, al is hij uiteraard blij en trots dat hij papa is. Hij vindt het geweldig om met hen te spelen en geniet ervan om samen op uitstap te gaan. Lenne en Kato zijn een verrijking van ons leven. Dankzij hen is er altijd leven in de brouwerij en heeft alles een extra dimensie gekregen.
Ik ben enorm dankbaar dat ik onze meisjes mocht verwelkomen. Voor mij zijn Lenne en Kato wel degelijk mijn kleine wondertjes. Ik heb het gevoel dat het zo had moeten lopen. Als ik vroeger zwanger was geworden, waren zij het niet geweest. Ik denk dat ik écht mama moest worden van hen. Daarmee ben ik uiteraard niet vergeten welke weg eraan vooraf is gegaan, maar het feit dat ik vandaag twee gezonde wonderkindjes heb, is een serieuze pleister op de wonde.
Ik ben uiteraard niet vergeten welke weg eraan vooraf is gegaan, maar het feit dat ik vandaag twee gezonde wonderkindjes heb, is een serieuze pleister op de wonde.
Iedereen in onze omgeving is ook heel gelukkig dat ze er zijn. De band met vrienden en familie die ooit onder druk kwam te staan, is intussen sterker dan ooit. De olifant in de kamer – namelijk mijn verdriet om mijn onvervulde kinderwens – is nu verdwenen, en dat maakt dat bepaalde vriendschappen konden herleven. We hebben elkaar opnieuw gevonden in het mama-zijn. Ook daar ben ik enorm dankbaar voor.
Duimen
Maar ik kan me voorstellen dat mijn verhaal misschien een doorn in het oog is voor mensen die in hetzelfde straatje als ik zitten. Vrienden en familie probeerden me door de jaren heen vaak hoop te geven door me verhalen als dit te vertellen. Maar dat gaf mij in heel mijn traject écht geen hoopvol gevoel, zelfs verre van. Als iemand met zo’n verhaal kwam aanzetten, werd ik zelfs kwaad.
Ik kan me voorstellen dat mijn verhaal misschien een doorn in het oog is voor mensen die in hetzelfde straatje als ik zitten. Als iemand met zo’n verhaal kwam aanzetten tijdens mijn traject, werd ik zelfs kwaad.
Goedbedoelde woorden of advies doen meestal onbedoeld veel pijn. Het enige wat echt helpt, zijn mensen die de zwaarte kunnen aanvaarden en die mee proberen te dragen. Dus voor wie dit leest en zich in mijn verhaal herkent: ik zie jullie én duim voor jullie.’
Heb je na het lezen van dit artikel nood aan een gesprek of zit je met vragen? Praat bij Tele-Onthaal over wat jou bezighoudt. Bel anoniem en gratis naar 106 (24u/7d) of chat via www.tele-onthaal.be.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
