Celine (31) is professionele zeemeermin: ‘Ik werd letterlijk depressief van mijn ““gewoon”” werk’

Wat als je liefde voor zeemeerminnen en performen plots lijken te kunnen versmelten? Dan maak je daar toch gewoon je fulltime beroep van? Dat is althans wat Celine (31) deed. Als zestienjarige besloot ze om zeemeermin te worden. En na heel wat watertjes te hebben doorzwommen, is haar droom werkelijkheid geworden. Op haar 31 kan ze zeggen dat ze al vijftien jaar in haar eigen droom leeft: ‘Ik ben ongelooflijk dankbaar voor wat ik al bereikt heb en voor alle kansen die ik gekregen heb.’

In de open oceaan met je zeemeerminnenstaart zwemmen, is het beste gevoel ter wereld.

‘Al van toen ik klein was, ben ik een enorme fan van zwemmen en ben ik gefascineerd door zeemeerminnen. Vanaf ik “De Kleine Zeemeermin” had gezien, wou ik die film dan ook elke dag kijken en speelde ik Ariël na in het zwembad. Ik heb altijd geweten dat ik iets creatiefs wou gaan doen later, daarom studeerde ik zang, dans en drama aan het conservatorium, met in gedachten mijn droom om actrice te worden. Mijn fascinatie voor zeemeerminnen is nooit weggegaan en daarom dacht ik op mijn zestiende: ik ga een staart kopen en er mijn beroep van maken. Dat klinkt misschien een beetje vreemd, maar ik stond er niet echt bij stil. Ik ging zeemeermin worden en dat zou mij lukken ook. Mijn ouders hebben mij daar altijd enorm in gesteund. Ze dachten eerst dat het een fase was die wel ging passeren, maar kijk, vijftien jaar later ben ik de eerste fulltime, professionele zeemeermin van België.’

Part of your world

‘Ik heb een hele weg afgelegd om te staan waar ik nu sta. Ik heb er hard voor moeten vechten en in het begin ging alles heel langzaam. Het was echt niet gemakkelijk, maar nu ik er ben, is het een feest. Aangezien de familie van mijn mama enorm creatief is, schrokken zij er niet van dat ook ik iets creatiefs wou doen. Ze hebben mij altijd gesteund in mijn keuzes, maar ook vreemden reageren vrijwel altijd positief. Als ik nieuwe mensen leer kennen en ze vragen me wat ik als job doe, denken ze eerst dat ik met hun voeten aan het spelen ben. Daarna vinden ze het net als ik fantastisch dat ik van mijn droom mijn beroep heb kunnen maken.’

Ik leer kinderen ook tijdens mijn optredens dat het belangrijk is om respect te hebben voor het milieu.

Staarten van 8.000 euro

‘Om zeemeermin te zijn, heb je natuurlijk een staart nodig. Die maak ik altijd zelf. Met behulp van mijn mama ontwierp ik op mijn zestiende al mijn eerste staart. Het is een gepuzzel geweest om te kijken wat er werkt en wat niet. Het beroep bestond nog niet en dus moest ik alles zelf uitpluizen. Welke stoffen kunnen onder water? Hoe laat ik alles er zo realistisch mogelijk uitzien? Welke verf gaat niet af? Eens ik de perfecte materialen heb, kan ik beginnen met ontwerpen. Nadat de vorm van de stoffen staart af is, begint het creatieve werk: de pailletjes er een voor een met de hand op naaien voor een mooi schubben-effect. Hierdoor duurt het maken van zo’n staart ongeveer zes maanden. Gelukkig helpt mijn mama, die al heel wat naalden aan mijn staarten gebroken heeft, me regelmatig.’

‘Ik vind het heel belangrijk om met producten te werken die het milieu niet schaden. Ik leer kinderen ook tijdens mijn optredens dat het belangrijk is om respect te hebben voor het milieu en dat mens en zeemeerminnen kunnen samenwerken voor een mooiere wereld. Ik krijg vaak ook de vraag of ik mijn staarten verkoop. Moest ik dat doen, zou de verkoopprijs rond de 8000 euro liggen door al het handwerk en de tijd die erin kruipt. Al die aanvragen zorgden er wel voor dat ik samen met mijn collega-zeemeermin Lexie Mermaid het bedrijf Odycea Studios oprichtte. Hier kunnen mensen ons binnenkort niet alleen als zeemeermin boeken, ze zullen hier ook hun eigen staarten, accessoires en merchandise kunnen kopen.’

Nadat ik zes maanden ‘gewoon’ werk deed, werd ik depressief. Toen besefte ik dat ik voor mijn droom moest gaan.

’t Is in de sacoche

‘Toen ik net begon, kreeg ik misschien een opdracht in de drie maanden. Dat veranderde naar eens per maand, dan eens per week en uiteindelijk naar verschillende aanvragen per week. Alles verliep in het begin via interimbureaus en naast het zeemeermin zijn, deed ik ook nog ‘normaal’ werk. Ik werkte onder andere in de horeca en in een handtassenwinkel. Na zes maanden “gewoon” werk te hebben gedaan, kreeg ik een burn-out en ben ik depressief geworden. Dat was het moment waarop ik besefte dat ik voor mijn werk als zeemeermin moest gaan. Die stap maken was niet simpel, zeker niet in België. Het hoogseizoen loopt van februari tot september. De periode daarna zijn er bijna geen opdrachten. Ons land is nu eenmaal niet zo’n “zeemeerminvriendelijk” land wat water en weer betreft.’

‘Gelukkig ben ik toen Sportoase tegengekomen. Samen met hen richtte ik een zeemeerminnenschool op. Met mijn collega’s, de Mermates,  geef ik nu les in zestien vestigingen. Dit zorgt ervoor dat ik het hele jaar door een vast inkomen heb. Naast deze samenwerking word ik ook regelmatig gevraagd in discotheken, op pool parties en op festivals. Momenteel leef ik echt voor mijn job als zeemeermin en ben ik enorm dankbaar dat ik er mijn fulltime beroep van heb kunnen maken. Toch zou ik graag nog iets met mijn opleiding doen. Mijn voorkeur gaat uit naar film en de ultieme droom is dan ook om als zeemeermin te kunnen acteren.’

Just keep swimming, just keep swimming

‘Om zo goed mogelijk in vorm te blijven, deed ik voor de coronacrisis drie keer per week aan cardio- en krachttraining in de fitness. Voor het zwemmen train ik niet echt, want ik zie elke les en elke performance als een training. Wat ik wel graag zou verbeteren, is hoelang ik mijn adem kan inhouden. Daar moet je natuurlijk op oefenen, wat vaak gebeurt in zwembaden. In de oceaan heb ik nog niet zo vaak gezwommen als zeemeermin. Daar moet je rekening houden met alle dieren die er rondzwemmen, waaronder soms ook haaien. Ik ben zeker niet bang voor haaien, want ik besef dat ik in hun milieu terechtkom en dat ík dus hun regels moet volgen en niet andersom. Het is een kwestie van de dieren te begrijpen en te respecteren. Plotse bewegingen maken bij haaien kan bijvoorbeeld echt niet.’

 

‘Het allermooiste moment van mijn carrière maakte ik mee op de Bahamas. Ik zat in een boot toen er plots een verpleegsterhaai rond de boot begon te zwemmen. Ik wou altijd al eens met een haai zwemmen, dus trok ik snel mijn staart aan en sprong ik in het water. Het was zo’n fantastisch en sereen moment met die lieve haai, de cameraman heeft toen prachtige foto’s kunnen maken. In de open oceaan met je zeemeerminnenstaart zwemmen, is eigenlijk het beste gevoel dat je als zeemeermin kan hebben. Het geeft een heel bevrijdend gevoel, maar jammer genoeg doe ik dat niet zo vaak. In onze Noordzee is het een stuk minder aangenaam, want ze is te troebel om mooie foto’s in te maken.’

 Fantasie of realiteit?

‘Of zeemeerminnen al dan niet bestaan, vind ik een moeilijke vraag. Het is natuurlijk mijn beroep om de magie te bewaren en om de kinderen te laten geloven dat ik echt ben. Tot op zekere hoogte geloof ik er zelf wel in. Die verhalen moeten ergens vandaan komen, hè. Meestal waren het dan wel matrozen die de zeekoeien als zeemeerminnen zagen, maar toch. We zijn nog niet zo diep geweest als dat we ver geweest zijn, dus wie weet. You never know.’

 

Lees ook:

• BABYB(R)ABBELS: ‘De poetsvrouw stond elke ochtend aan Jutta’s bedje, maar mijn eigen mama mocht er niet in’
• Nele (32) zat vier jaar geleden meer dan tien maanden thuis met een burn-out
• BEDGEHEIMEN: ‘Eén keer deed ik het zo wild dat ik tegen de muur vloog en mijn neus brak’