Acht maanden danste hun baby vrolijk rond in de buik. En keek Petra ongeduldig uit naar de komst van hun dochter. Maar toen sloeg het noodlot keihard toe. Twee weken voor de uitgerekende datum werd plots geen hartslag meer gevonden. En werd haar baby Raven stil geboren.
‘Ik had al twee dochters uit een eerdere relatie toen ik mijn man Terence leerde kennen. Maar na zes jaar samen wilden we onze liefde graag bekronen met nog een kindje van ons tweetjes. Voor Terence was het zijn eerste kindje, en toen bleek dat we een dochtertje verwachtten, liep hij meteen over van trots en sprak hij alleen nog maar over zijn prinses. Op een aantal klassieke zwangerschapskwaaltjes na verliep de zwangerschap zonder problemen. De baby was kerngezond en groeide goed. Omdat mijn oudste kinderen met een keizersnede geboren waren, besliste de dokter om ook Raven zo te laten komen. 19 juni werd de grote dag, waar we met heel het gezin zo hard naar uitkeken. Raven was al die tijd een heel beweeglijke baby geweest, ik voelde haar constant. Daardoor heb ik er ook geen moment bij stilgestaan dat het fout kon lopen met haar. Tot die ene zwarte dag, twee weken voor de geplande geboortedatum van onze dochter. We waren op bezoek bij een oud-collega van Terrence. Ik zat in de zetel te praten en voelde me plots niet lekker worden. Mijn buik werd meteen zo hard als een watermeloen, en het voelde alsof de weeën waren begonnen. De oud-collega bracht me meteen wat suikerwater, in de hoop dat ik daarvan zou opkikkeren. Maar erg veel hielp dat niet. Dus dacht ik dat het grote moment was aangebroken, en we dus best zo snel mogelijk naar het ziekenhuis reden.’
Onze hele toekomst stortte in
‘Eenmaal daar aangekomen werd ik meteen aan de monitor gelegd om de hartslag van Raven te controleren. Maar die werd niet gevonden… De verpleegster belde meteen mijn gynaecoloog. Hij voerde een echografie uit en dan vielen plots de oorverdovende woorden: Ze is er niet meer, meisje. Woorden die insloegen als een bom en meteen onze hele toekomst deden instorten. We hadden al zoveel plannen gemaakt en zoveel mooie beelden in ons hoofd over hoe onze dochter er zou uitzien, wat ze allemaal zou gaan doen, en wat voor een meisje ze zou worden. Maar dat zouden we dus nooit meer te weten komen. Toen de gynaecoloog verder keek, merkte hij dat mijn placenta was gescheurd. Onze dochter had geen schijn van kans gehad en had wegens zuurstofgebrek nog maximaal twee minuten geleefd. Maar ook ik kwam meteen ernstig in de problemen. Door een bloedstolling achter mijn placenta begonnen mijn niet-vitale organen een voor een uit te vallen. Maar toch moest ik de dag erna nog een gewone bevalling doorstaan om Raven op de wereld te zetten.’
Ook al leefde ze niet meer toen ze geboren werd, toch hield ik één bundeltje trots in mijn armen.
Ze was zo mooi, zo helemaal af
‘Ons dochtertje is stil geboren, ik heb haar nooit mogen horen huilen. En toch is de bevalling van Raven één van de mooiste momenten uit mijn leven geworden. Ik had een epidurale verdoving gekregen en alles ging er heel relaxed aan toe. We wisten ook wat we moesten verwachten en werden daardoor op geen enkele manier onder druk gezet. Terence is geen seconde van mijn zijde geweken, en om kwart over tien ’s ochtends is Raven geboren. Ook al leefde ze op dat moment niet meer, toch hield ik één bundeltje trots in mijn armen. Ze was zo mooi, zo helemaal af en zo van ons. Met het neusje van haar papa en een aantal trekjes van mij. In het ziekenhuis werden meteen hand- en voetafdrukjes gemaakt en vroegen ze of we het fijn zouden vinden mocht er een fotograaf langskomen. Die vraag overviel me, ik was ook in shock en vroeg me af hoe er in hemelsnaam mooie foto’s konden gemaakt worden van een dood kind. Maar de verpleegster wist me te overtuigen. En tot op de dag van vandaag ben ik nog altijd zo blij dat ik hier toch ben op ingegaan. Dankzij de stichting Make a Memory hebben we nu een aantal prachtige beelden van ons dochtertje Raven.’
Nog een hele week bij ons gebleven
‘En toen kwam het hartverscheurende moment waarop we moesten beslissen wat we met de geboortekaartjes en Ravens afscheid zouden doen. Mijn toestand ging op dat moment zodanig bergaf dat al die last op Terence’ schouders terechtkwam. Het heeft niet veel gescheeld of Terence had twee crematies moeten regelen. Zeven dagen lang is Terence geen seconde van mij zijde geweken, met onze dochter Raven op een speciaal koelplankje in haar mandje aan zijn zijde. We hebben Raven nog kunnen vasthouden, over haar snoetje kunnen aaien, en haar een week lang bij ons mogen houden. En dat was zo bijzonder. Even zag het er niet naar uit dat dit zou lukken, maar uiteindelijk heb ik de dag voor de crematie wel het ziekenhuis mogen verlaten. Het afscheid van Raven werd een bijzonder moment, waar bijna honderd mensen op aanwezig waren die allemaal met ons begaan waren. Het weer was prachtig, en met de laatste vrienden die nog aanwezig waren hebben we met een toast op Raven, aan de rand van het water, van haar afscheid genomen. Daarna is ze in een urnegraf geplaatst op de begraafplaats vlak bij ons. Haar plekje waar ik nu, samen met de andere kinderen regelmatig nog naartoe trek.’
Haar kamertje is nog altijd onaangeroerd
‘De confrontatie met de spulletjes van Raven, en de babykamer die klaarstond, was de eerste dagen na haar afscheid erg moeilijk. Maar de massale steun die we van alles en iedereen rondom ons kregen, hield ons overeind. Ik moest ook sterk blijven, voor mijn andere kinderen van toen acht en tien. Ook zij leden, elk op hun eigen manier, onder het verlies van hun kleine zusje en waren heel betrokken geweest bij de zwangerschap. Onze oudste dochter heeft in het ziekenhuis Raven nog mee mogen dopen, en dat heeft haar verwerkingsproces wel goed gedaan. Terence heeft er altijd heel veel nood aan gehad om over Raven te praten, ik sprak daar minder over. Maar op het moment dat hij wilde praten was ik er, en als ik wilde huilen stond hij er voor mij. Als koppel zijn we hier niet aan kapot gegaan, in tegendeel zelfs. Tot op de dag van vandaag praat Terence nog elke avond met Raven. Via een foto die hij altijd bij zich houdt op zijn telefoon. Er gaat geen dag voorbij die hij niet zo afsluit. Ik zie Raven eerder in de kleine dingen zoals een voorbij vliegende vlinder. En als ze me vragen of ik kinderen heb, antwoord ik altijd volmondig: ja, ik heb er drie. Er brandt dag en nacht een kaars voor Raven bij ons thuis, en op haar grafje. Raven is er altijd bij. Haar foto’s hangen aan de muur en haar kamertje is nog helemaal zoals we het drie jaar gelden hebben klaargezet voor haar. Ik kan het nog niet om daar iets aan te veranderen. Ravens verjaardag wordt elk jaar gevierd met een uitgebreid buffet en cadeautjes die worden bewaard in haar herinneringskist. Al drie jaar op rij zijn we erin geslaagd om van Ravens verjaardag een mooie dag te maken.’
Stil geboren kinderen in Nederland worden nu geregistreerd, hopelijk komt het ook in België binnenkort zover.
Angst om opnieuw te beginnen is groot
‘En toch heb ik ook al veel erg moeilijke momenten gekend. Ik moest professionele hulp zoeken omdat ik het moment waarop de gynaecoloog me vertelde dat ze er niet meer was, constant in nachtmerries bleef herbeleven. Via EMDR-therapie hebben ze daar de scherper randjes kunnen afhalen. Meteen terug zwanger worden, na het afscheid van Raven, kon ik niet. Ik wilde ook niet dat het kindje als een vervanging zou worden gezien voor Raven. Maar omdat Terence heel graag vader wilde worden en ook ik daar naar uitkeek, zijn we er een jaar na de dood van Raven toch opnieuw voor gegaan. Ik werd terug zwanger en even zag het ernaar uit dat alles goed zou gaan. Maar de zorgen om mijn plots terminale moeder en de stress die daarbij kwam kijken, hebben tot een miskraam geleid. Ik heb het er moeilijk mee dat ik Terence’ wens om vader te worden niet heb kunnen vervullen. Maar de angst om nog eens opnieuw te beginnen is groot. Toen Raven geboren werd, bestonden stil geboren kindjes voor de wet nog niet, en dat viel ons ontzettend zwaar. Daarom hebben we ons meteen na de dood van Raven ook aangesloten bij een grote petitie die ijverde voor een wetswijziging. En we zijn zeer blij dat die er uiteindelijk is doorgekomen. Vandaag kunnen ook stil geboren kinderen in Nederland in het geboorteregister worden geregistreerd. En hopelijk komt het ook in België binnenkort zover. Met onze petitie dit hebben kunnen bereiken, vinden wij een hele verwezenlijking. Want daardoor heeft Ravens dood, in onze ogen, toch nog een beetje een betekenis gekregen.’
Lees ook:
