Het moet een van de mooiste momenten uit je leven zijn, maar een bevalling kan ook traumatisch zijn en zelfs leiden tot PTSS. Anna (29) kampte met een posttraumatisch stressstoornis nadat ze alle vertrouwen verloor tijdens de bevalling.
‘Mijn bevalling begon zoals ik dat wilde. Nadat mijn water gebroken was, arriveerden we voor middernacht in het ziekenhuis, waar we meteen geïnstalleerd werden in de kamer waar ik ook zou bevallen. Ik zag daar het bad en de bal die ik tijdens een rondleiding gezien had, en dat stelde me gerust. De weeën kwamen zo traag op gang dat ik ’s ochtends een pilletje kreeg om ze op te wekken. Ik volgde het tempo van een centimeter opening per uur. Daarbij werden de weeën steeds krachtiger. Ik ging in bad, maar dat kon de pijn niet verlichten. Ik ging op de bal zitten, maar ook dat bracht weinig rust. De kalmte die ik eerder voelde, verdween. Ik had gedacht dat het bad en de bal mijn redding zouden zijn en had geen rekening gehouden met een scenario waarin die dingen me niet zouden helpen. Ik begon te huilen en te rillen.’
‘Toen de vroedvrouw vroeg of ik een epidurale wilde, schudde ik mijn hoofd. Dat zou betekenen dat ik faalde, dacht ik, dus ik probeerde vol te houden. Maar ik raakte uitgeput en was nog niet eens echt aan het bevallen. Mijn man zag hoe moeilijk ik het had en vroeg of ik echt geen verdoving wilde. Toen gaf ik eraan toe. De pijn stopte, maar ik kreeg een wrang gevoel in de plaats. Toen ik wat later eindelijk mocht persen, ontstond er chaos. Mijn geboortekanaal bleek niet breed genoeg te zijn om de baby vlot te laten passeren. Dat begreep ik achteraf pas, want op dat moment hoorde ik alleen die ene zin: “Het gaat niet lukken.” Het moest een spoedkeizersnede worden.’
Uit het bevallingsbed ontsnappen
‘Terwijl ze me voorbereidden voor die keizersnede, raakte ik in paniek. Plots was ik zelf niet meer verantwoordelijk voor mijn zoontje. Ons lot lag in de handen van de dokters. Ik begon te roepen dat niemand me mocht aanraken en probeerde uit het bed te stappen. Voor mijn man leek het alsof ik niet wist wat ik deed, terwijl het voor mij heel helder was: ik wilde en kon daar niet bevallen. Ik ben toen in een soort van overlevingsmodus gegaan, en toen ons zoontje er was, wilde ik geloven dat het allemaal voorbij was. Hij was oké en ik was oké. Ik herstelde goed en ons zoontje was een tevreden baby, maar toch kon ik niet genieten.’
‘Ik was constant bang dat er iets met hem zou gebeuren. Ik controleerde ’s nachts of hij nog ademde en gaf hem niet graag uit handen, zelfs niet aan mijn man. Maar ik durfde ook niet alleen te zijn met hem. Ik sliep slecht en was afwezig. Er scheelde iets met me, ook al wilde ik dat niet toegeven. Ik wilde niet opnieuw instorten, zoals tijdens de bevalling. Weken werden maanden, en toen mijn man me na een onredelijke uitval van mijn kant voor de zoveelste keer vroeg wat er scheelde, probeerde ik uit te leggen wat ik voelde. Ik sprak toen over de angst, de nachtmerries en het idee dat ik mezelf niet meer was.’
‘We besloten dat ik een postnatale depressie had. Ik stortte in bij de huisarts, en toen is alles in een stroomversnelling gekomen. Die postnatale depressie bleek PTSS te zijn, iets waar ik nog nooit van gehoord had. Plots moest ik in therapie. Het heeft me veel tijd gekost om dat te aanvaarden, maar tegelijkertijd was het een opluchting. Er scheelde dus echt iets met me, ik beeldde het me niet in. Met enige schroom liet ik me helpen en volgde ik EMDR-therapie, een soort van resetting van het brein. Dat hielp. Sinds ik die therapie kreeg, kan ik op een betere manier terugdenken aan mijn bevalling. Op dat moment was ik het vertrouwen in alles, iedereen en vooral mezelf kwijt, besef ik nu. Dat heb ik nu gelukkig terug, en dat betekent een wereld van verschil.’
Lees ook:
