De thuisverpleegkundige redde geheel toevallig het leven van Werner, een zestiger die op straat een hartstilstand kreeg.
Joyce (30): ‘Ik hoorde zijn lichaam kraken, maar beter enkele gebroken ribben of een gebroken borstbeen dan een hart dat niet meer klopte’
Hoe voelt het om iemands leven te redden, om écht het verschil te maken? Joyce (30) spreekt uit ervaring, want niet zo lang geleden speelde ze als het ware voor reddende engel. Wonder Woman is er niets tegen.
‘Als zelfstandig thuisverpleegkundige is zorgen voor anderen mijn roeping, maar ik had nog nooit een mens van vlees en bloed moeten reanimeren’, vertelt Joyce. ‘Daar kwam begin juli verandering in, toen ik tijdens mijn ronde in Gent een onbekende man bewusteloos op de grond zag liggen. Het was een straat die ik normaal gezien nooit zou passeren, maar ik had nog een halfuur over voor ik bij mijn volgende patiënt moest zijn en was op weg naar een krantenwinkel om koffie en chocolade te kopen.’
Naar lucht happen
‘De man werd omringd door twee personen, die nogal vreemd naar hem stonden te kijken’, gaat Joyce verder. ‘Ik vond dat een bizar tafereel, dus ik zette mijn vier pinkers aan, nam mijn mondmasker en stapte uit mijn voertuig. Werner, de man in kwestie, lag met zijn ogen halfopen op zijn rug en was als een vis op het droge naar lucht aan het happen. Dankzij mijn achtergrond weet ik dat dat een heel slecht teken is, want dat kan wijzen op neurologische schade of een extreem zuurstoftekort. De klok tikte en Werner begon er al ietwat grauw uit te zien.’
Maar vier dagen later kreeg ik plots een berichtje van iemand uit mijn omgeving, die meedeelde dat er een vrouw op zoek was naar de reddende engel van haar broer.
‘Ik heb geprobeerd om zijn polsslag vast te stellen, maar mijn saturatiemeter gaf geen zuurstofgehalte in het bloed meer aan, enkel een heel onregelmatige en zwakke pols. Ook dat was geen goed teken. Zijn zus, schoonbroer en omstaanders probeerden de hulpdiensten te verwittigen, maar stonden allemaal in wacht. Ik dacht: het is nu of nooit, waarop ik de reanimatie startte. Op dat moment raasde de adrenaline door mijn lijf. In mijn hoofd overliep ik alle kennis die ik had geleerd. Ik hoorde zijn lichaam kraken, maar beter enkele gebroken ribben of een gebroken borstbeen dan een hart dat niet meer klopte.’
Doe altijd iets
‘Na twee minuten hapte Werner weer naar lucht. Hij was toen nog steeds bewusteloos, maar tegen die tijd was de mug gelukkig ter plaatse en werd hij meegenomen naar het ziekenhuis, al had ik geen idee of hij het zou halen. Maar vier dagen later kreeg ik plots een berichtje van iemand uit mijn omgeving, die meedeelde dat er een vrouw op zoek was naar de reddende engel van haar broer (Iacht). Haar oproep was al meer dan drieduizend keer gedeeld. Ze wilde me bedanken, want Werner was uit zijn kunstmatige coma ontwaakt en stelde het gezien de omstandigheden relatief goed.’
En als het noodlot dan toch toeslaat, kan reanimatie écht het verschil betekenen tussen leven en dood.
‘Het is moeilijk om te beschrijven hoe het voelt om een reddende engel te zijn. Ik vind het een fijne gedachte dat ik die bewuste dag het verschil heb kunnen maken en dat Werner dankzij mijn tussenkomst een tweede kans heeft gekregen. Of die gebeurtenis me als mens heeft veranderd? Ik denk het niet, behalve dat ik nog meer pleit voor een basiskennis aan eerste hulp, zodat iedereen weet wat hij of zij moet doen in noodsituaties. Vóór de gebeurtenis met Werner vond ik dat al belangrijk, maar nu nog des te meer, omdat ik vanop de eerste rij heb gezien wat het teweeg kan brengen.’
Verschil tussen leven en dood
‘Daarom de volgende oproep: als EHBO en reanimatie niet vanuit de overheid verplicht worden, neem dan alsjeblieft zelf het initiatief om die zaken aan te leren, zodat je in geval van nood ook het verschil kan maken voor je medemens. Grijp in, ook als je de kneepjes van reanimatie niet kent en bang bent om iemands ribben te breken of bijvoorbeeld duwt op de maag in plaats van op het hart. Je kan maar beter iets proberen dan niets te doen, want dan kan je jezelf achteraf niets kwalijk nemen. Zet je verstand op nul en doe wat je kan, maar laat een mens in nood niet aan zijn lot over. Een hartstilstand kan immers
iedereen overkomen. Daar heb je geen controle over. Je kan aan de buitenkant perfect gezond lijken, maar dat betekent niet dat er vanbinnen niet meer aan de hand is. En als het noodlot dan toch toeslaat, kan reanimatie écht het verschil betekenen tussen leven en dood.’
Tekst: Marijke Clabots.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
