Sommigen werden tijdens de coronacrisis close(r) met hun buren, anderen groeiden (verder) uit elkaar. Annelore (26) en haar vriend behoren jammer genoeg tot die laatste categorie. Erger nog: ze worden elke dag lastiggevallen door hun bemoeizieke buurvrouw.
‘Beter een goede buur dan een verre vriend, dat is bij ons allesbehalve het geval. Ongeveer drie jaar geleden investeerden mijn vriend en ik onze zuurverdiende centen in een eigen appartement in een gebouw met nog drie andere wooneenheden. Tijdens de bezichtiging waren we op slag verliefd en stelden we onmiddellijk alles in werking om het te kunnen kopen. Ons geluk kon niet op toen ons bod aanvaard werd. We waren dolblij toen we samen met onze viervoeters onze intrek konden nemen in onze gelijkvloerse flat met privétuin, al beklagen we het ons intussen regelmatig dat we dit appartement hebben gekocht...’
Ik ben niet op mijn mondje gevallen, maar ik had eerlijk gezegd nooit gedacht dat het zo’n grote ramp zou worden.
‘Toen we destijds de verkoopakte bij de notaris ondertekenden, werden we voor het eerst gewaarschuwd door de vorige eigenaar. “Let maar niet op de bovenbuurvrouw. Ze zal op alles commentaar hebben”, zei de man in kwestie half lacherig. Ik lachte zijn opmerking weg en zei dat we haar wel aankonden. Ik ben niet op mijn mondje gevallen, maar ik had eerlijk gezegd nooit gedacht dat het zo’n grote ramp zou worden. Mijn vriend en ik waren ons van geen kwaad bewust, maar vanaf dag één werd duidelijk wat voor mensen er boven ons wonen: een gepensioneerd koppel dat vijfentwintig jaar in het gebouw woonde en bijgevolg dacht dat ze er werkelijk alles voor het zeggen hebben.’
Geen seconde gerust
‘Toen we midden in onze verhuis zaten en ons appartement nog een stockageplaats vol dozen was, klopte de buurvrouw al op onze deur om te melden dat het onze beurt was om de handen uit de mouwen te steken en de gemeenschappelijke gang te poetsen. Sindsdien vond de buurvrouw minstens elke week een reden om te komen kloppen en commentaar te geven op alles wat we doen, tot ik haar eens van antwoord diende. Vanaf dat moment werd er niet meer geklopt, wel worden er sindsdien vaak plakbriefjes op onze voordeur geplakt met dwingende boodschappen: om hoe laat we onze vuilniszakken moeten buitenzetten, wanneer we de drolletjes van onze honden moeten opruimen, hoe we onze deur geluidloos moeten sluiten, enzovoort. Kortom: de buurvrouw houdt maar niet op met boodschappen te schrijven en zoekt telkens nieuwe manieren om ons te treiteren.’
Ze doet niets anders dan liegen, maar intussen krijgen wij wel een slechte naam.
‘Vooral de vrouw vormt een probleem. Zij is bemoeiziek en haar echtgenoot – die duidelijk onder de sloef ligt – gaat daar maar in mee. Onlangs stuurde ze zelfs de politie op ons af, zogezegd omdat onze hondjes voor geluidsoverlast zorgen en wij haar pesten en depressief maken. Ze doet niets anders dan liegen, maar intussen krijgen wij wel een slechte naam. Hoewel de politie geen vaststellingen heeft kunnen doen, dreigen ze met gasboetes als ze vaker naar ons adres moeten komen.’
‘Sinds dat incident verzamelen we haar briefjes, zodat we bewijsmateriaal hebben voor mocht het ooit nodig zijn. Via onze andere buren, met wie we wel een goede verstandhouding hebben, zijn we te weten gekomen dat de buurvrouw regelmatig over haar balkon hangt, om zo in onze tuin te kunnen loeren. Het verbaast ons dat ze nog niet voorover is gevallen en we haar nog niet hebben teruggevonden in ons tuintje. Mijn vriend en ik hebben alles geprobeerd: van negeren tot erop ingaan, van beleefd blijven tot kwaad worden, maar niets heeft effect. Ik weet dat je in een appartementsblok rekening met elkaar moet houden, maar door haar zijn we geen seconde gerust in ons appartement en zitten we voortdurend met de schrik dat deze situatie nog verder zal escaleren. Leuk is anders. We tellen dan ook af tot we kunnen verhuizen naar een alleenstaande woning, bij voorkeur zonder rechtstreekse buren. Want het enige wat wij willen, is met rust gelaten worden, zeker na deze drie jaar durende miserie.’
Lees ook:
