Sarah is zwanger, heeft een man en een dochter en toch voelt ze zich alleen op de wereld.
‘Eén vriendin maar. Daar zou ik al heel blij mee zijn. Een goede vriendin, met wie ik samen een terrasje kan doen en naar de mensen kan kijken. Samen veel babbelen en zeuren over het feit dat mijn man zijn sokken weer eens heeft laten slingeren. En daar dan samen eens heel hard om lachen... Het zijn die kleine dingen die ik het meest mis. Toen ik nog in Antwerpen woonde, had ik wél vriendinnen. Maar toen ik aankondigde dat ik zou verhuizen naar Duitsland, haakten ze een voor een af. 'Leuk voor jou, maar wij gaan niet afkomen, dat is ons te ver.'
Ik voel me zo eenzaam dat ik elke avond op de klok zit te kijken tot mijn man thuiskomt. Als hij moet overwerken en een beetje later thuis is, ben ik al slechtgezind.
Elke dag hoop ik om terug te kunnen keren naar België. Ik ben aan het wegkwijnen, voel me hier zo alleen. Ik heb dat ook al tegen mijn man gezegd, maar die vindt dat ik het een kans moet geven. Als het écht niet meer gaat, dan keren we terug naar België.
Mijn wereld is gewoon heel klein geworden. Altijd ben ik thuis met ons dochtertje van 15 maanden, Nina. Ik probeer wel met haar naar ouder-kindactiviteiten te gaan, maar ik merk dat ik daar toch altijd de “buitenlander” blijf. Ergens snap ik dat ook: ik ben hier terechtgekomen in een eerder kleine gemeenschap, bij vrouwen die allemaal samen opgegroeid zijn en elkaar dus al heel hun leven kennen. Weet je dat ik nog altijd elke donderdag naar mijn vorige woonplaats Heusden-Zolder rijd om daar naar een ouder-kindactiviteit te gaan? Daar knutselen we en eten we iets samen. Maar die plaats zal ik moeten afstaan aan iemand die echt in Heusden-Zolder woont, wat logisch is. Het is ook praktisch niet meer te doen: ik ben toch een hele tijd onderweg met Nina. Ik moet gewoon in Duitsland een sociaal netwerk zien uit te bouwen. Niet makkelijk, zeker omdat ik in het begin altijd redelijk verlegen en afstandelijk ben. Ik moet eerst een beetje loskomen als ik mensen leer kennen.’
'Jij bent een toffe'
‘Het zou al makkelijker gaan als ik een job had. Dan kon ik wat contacten opbouwen. Maar vind maar eens werk als je 6,5 maanden zwanger bent. Dat zal dus iets voor na mijn bevalling zijn. Je wordt er ook zo onzeker van, van dat alleen-zijn. Ik had me aangesloten bij een Facebookpagina van een baby-oudergroep hier in Düren. Ik kon eens een keertje niet naar de samenkomst gaan en had dat gepost op die pagina, maar er kwam geen enkele reactie op. Als er iemand anders iets post, dan wordt er wél op gereageerd. Ik heb dan toch eens gepolst bij iemand en die verzekerde me dat ik me geen zorgen moest maken. “Jij bent een toffe en je hebt een lieve dochter. Trek het je niet aan.” Dat was wel geruststellend, maar daar werd ik niet minder eenzaam van.’
Een halve eeneiige tweeling
‘Ik ben ook niet zo’n held in het alleen-zijn, als deel van een eeneiige tweeling. Met mijn tweelingzus Veronique mail en WhatsApp ik elke dag. We bellen ook vaak en als het echt niet goed met me gaat, dan zegt ze: “Slaap er nog een nachtje over, morgen is er weer een andere dag.” Toen ik erge heimwee had, heeft ze tips daartegen opgezocht op het internet. “Je kan blijkbaar tot zes maanden heimwee hebben, wacht nog even af.” Echt lief van haar. Vorige maand stuurde ze me een postpakket waarin 12 envelopjes zaten. Elke envelop had een andere boodschap. “Doe deze open als je je slecht voelt.” Die envelop heb ik natuurlijk al geopend: er zat een telefoonkaart in om met haar te kunnen bellen. Zulke attenties helpen me er even bovenop, maar iets later komt de waarheid weer keihard binnen: ik kan hier mijn biezen niet pakken, heb een gezin. Ik probeer elke week naar België te rijden om mijn zus en mijn familie te zien, maar dat lost mijn probleem in Düren niet op. Ondertussen trek ik mijn plan: ik blijf mijn Duits oefenen en ga in het weekend naar plekken waar veel mensen samenkomen. Ik geef mijn zoektocht naar dé vriendin nog niet meteen op.’
