Zijn de dingen aan het veranderen? Durven vrouwen al sneller te zeggen dat ze geen kinderen willen? Séverine wel. Ze wil bewust geen kinderen om haar vrijheid te behouden.
‘Ik had mezelf de vraag niet eens gesteld. Het leek me logisch om een kind te hebben. Toen ik mijn huidige partner leerde kennen, werd het overduidelijk: het moment was aangebroken om een kind te krijgen. Maar gek genoeg stelde ik het moment steeds weer uit. Ik zag het eigenlijk helemaal niet zitten. Kinderen krijgen was niet “logisch”, maar wel een keuze. Ik had mezelf nooit echt als moeder gezien, stelde mezelf ook nooit vragen over de opvoeding of het dagelijkse leven met een kind. Op een avond zei ik tegen mijn vriend: "En als ik nu eens toegaf dat ik geen kinderen wil?" Hij legde me uit dat het voor hem hetzelfde was. Ik voelde me zo bevrijd toen ik begreep dat het geen verplichting was, toen ik dat gevoel eindelijk onder woorden durfde te brengen. De rest van de avond stelden we lijstjes op van alle dingen die we zouden kunnen doen door af te zien van het ouderschap. Wat een mooi moment was dat! Daarna zijn we het tegen onze vrienden en familie beginnen te zeggen.’
Zin om te profiteren
‘Een kind krijgen is een enorme verantwoordelijkheid, voor de rest van je leven. Mijn vriend en ik zijn impulsief, wij willen in een opwelling op reis kunnen gaan, lekker kunnen uitslapen, al het geld van onze eindejaarspremie opdoen aan het waarmaken van onze dromen en het niet opzij moeten zetten voor de universiteit. We zijn net terug van een cruise, en we betaalden een derde van de normale prijs. Met kinderen kan je dat uiteraard vergeten. Wanneer ik mijn collega’s bezig zie, die met hun kinderen naar de sportclub moeten gaan, ze daarna in bad stoppen, helpen bij hun huiswerk... Ik heb daar gewoon geen zin in! En ja, misschien heb ik een egoïstische kant in de zin dat ik van het leven wil genieten en me niet druk wil maken over de toekomst.’
Wanneer ik mijn collega’s bezig zie, die met hun kinderen naar de sportclub moeten gaan, ze daarna in bad stoppen, helpen bij hun huiswerk... Ik heb daar gewoon geen zin in!
Geen kleinkinderen
‘De lievelingsvraag van mensen? “Maar wat ga je dan doen als je oud bent?” Ik werk in een ziekenhuis en ik zie duidelijk dat oude mensen weinig bezoek krijgen, want hun kinderen hebben het te druk. Het is niet meer zoals vroeger.
Ik heb een heel sterke band met mijn ouders: ze hebben altijd alles opgeofferd om mijn broer en mij gelukkig te maken. Heel hun leven was georganiseerd in functie van ons. Als ik kinderen zou hebben, weet ik dat ik dat ook zo zou doen, want dat is voor mij het ouderschap. En eerlijk: ik heb de motivatie niet om mezelf dingen te ontzeggen voor een kind. Mijn ouders begrijpen mijn keuze en respecteren die, hoewel ik denk dat ze ook wel een beetje teleurgesteld zijn. Mijn moeder zegt vaak: “Ben je zeker? Je moet niet te lang wachten, hé.” Mijn schoonmoeder zei onlangs: “Ik ben een babywinkel binnengelopen en ik heb zulke mooie dingen gezien!” Dit soort bedenkingen doen me wel verdriet, want ik weet dat ik hen die kleinkinderen niet zal kunnen geven.’
Ik heb de indruk dat ik tegen de muren spreek, dat ik niet serieus genomen word. Maar ik geef niemand de schuld: ik volg mijn verlangens en ik denk niet dat ik mijn keuze zal betreuren.
Een buitenaards wezen
‘Wanneer ik mijn vriendinnen met kinderen zie, krijg ik absoluut geen zin om te zijn zoals zij. Ze zijn moe, ze doen niets meer, alles draait rond hun kinderen. Dan voel ik me gesterkt in mijn keuze, zelfs wanneer zij dat niet begrijpen. Ze zijn ervan overtuigd dat ik van gedacht zal veranderen, dat dat de logische loop der dingen is. Eigenlijk zien mensen me meer als een buitenaards wezen dan als een egoïste. Ik heb de indruk dat ik tegen de muren spreek, dat ik niet serieus genomen word. Maar ik geef niemand de schuld: ik volg mijn verlangens en ik denk niet dat ik mijn keuze zal betreuren. Alles heeft een reden.’
