‘We leven in een maatschappij waarin we in zoveel hokjes moeten passen dat het bijna onmogelijk is om te ontdekken wie je bent.’
Shannon (30) worstelde lang met een eetstoornis maar koos voor zichzelf en een nieuwe start
Iedereen wordt geboren als de persoon die hij/zij/die is. Toch is jezelf (kunnen) zijn niet altijd vanzelfsprekend. Jarenlang voelde Shannon (30) zich verdwaald in de wereld en ontwikkelde ze een eetstoornis. Vandaag voelt het alsof ze aan een ander leven is begonnen.
‘Vroeger was ik voor mijn omgeving het verlegen meisje dat altijd lachte, maar tijdens het opgroeien werd mijn glimlach gaandeweg een soort masker waar ik me angstvallig achter verschool. De zoektocht naar wie ik ben, begon al tijdens mijn kindertijd. Ik ben nogal streng opgevoed en deed er alles aan om mijn ouders zoveel mogelijk te behagen. Daardoor werd ik een kameleon die zich aan anderen aanpaste en maar zelden naar zichzelf keek.’
‘Ik vond het heel moeilijk om te achterhalen wat ik wilde, laat staan te weten wie ik was. Ik voelde me enorm verdwaald in deze wereld en had jarenlang elke seconde van de dag het gevoel dat ik niet wist wat ik op deze planeet deed. Hoe ouder ik werd, hoe meer dat gevoel op de voorgrond kwam. Ik raakte ervan overtuigd dat het leven niet voor mij was weggelegd en kreeg het steeds moeilijker met mezelf. Dat zorgde ervoor dat ik rond mijn dertiende anorexia nervosa ontwikkelde.’
Hokjesmaatschappij
‘Hoewel ik enerzijds zo onzichtbaar mogelijk wilde zijn, wilde ik tegelijkertijd net heel graag gezien worden. Daarom kwam ik vanaf een bepaalde leeftijd bijvoorbeeld altijd in zwarte kleren voor de dag. Een opvallende kledingstijl waar ik me goed achter kon verstoppen. Op die manier deed ik me sterker voor dan ik was, terwijl ik in werkelijkheid een eindeloze strijd met mezelf voerde. Mijn eetstoornis was destijds vrijwel het enige wat een houvast vormde en controle gaf. Ik ontkende staalhard dat ik anorexia had, maar het had me in zijn greep en nam steeds meer van mijn leven in beslag. Er bleef steeds minder Shannon over.
Ik ontkende staalhard dat ik anorexia had, maar het had me in zijn greep en nam steeds meer van mijn leven in beslag. Er bleef steeds minder Shannon over.
We leven in een maatschappij waarin we duizend-en-een dingen van elkaar verwachten. Je moet in zoveel hokjes passen dat het bijna onmogelijk is om te ontdekken wie je bent. En als je niet of niet volledig in die hokjes valt, wie ben je dan nog? Het voelde weleens aan als een doolhof waarvan ik de uitgang maar niet kon vinden. Niet alleen viel ik zienderogen af, ook mijn persoonlijkheid veranderde. De drang naar controle werd groter dan ooit en in mijn hoofd was er geen ruimte meer voor andere zaken. Ik zat op een dwaalspoor en raakte de weg zo hard kwijt dat ik ontzettend veel angsten en onzekerheden ontwikkelde en mijn leefwereld kleiner werd. Ik had geen idee meer wie ik zonder anorexia was. Mijn eetstoornis was mijn identiteit geworden.’
Nieuw hoofdstuk
‘Tot drie jaar geleden was dat jammer genoeg mijn realiteit, maar dankzij verschillende opnames en therapieën begon het tij te keren. Schrijven en vrijwilligerswerk in een asiel werden uitlaadkleppen, waardoor ik voor de allereerste keer met mezelf in verbinding kwam en de nodige ruimte kreeg om mezelf te ontplooien. Het was een weg met vallen en weer opstaan, maar na jaren van overleven voel ik dat ik leef en niet langer overleef. Ik durf steeds meer te laten zien wie ik ben en ben absoluut niet meer het schuchtere meisje van vroeger. Ik geniet intussen zelfs van het loslaten van controle en ben een enorme chaoot geworden, iets wat ik me in geen honderd jaar had kunnen voorstellen.
Het lijkt alsof ik een ander leven ben begonnen, een nieuw hoofdstuk waarin ik eindelijk mezelf kan én vooral mag zijn.
Het lijkt alsof ik een ander leven ben begonnen, een nieuw hoofdstuk waarin ik eindelijk mezelf kan én vooral mag zijn. Ik ben de persoon die ik al die tijd al hoorde te zijn, ik ben steeds meer mezelf en dat is een verademing die een intens gevoel van vrijheid met zich meebrengt. Aan iedereen die op een dwaalspoor zit of de weg kwijt lijkt te zijn: wees niet bang om naar jezelf te zoeken. Ga op ontdekking en laat jezelf niet meer in de steek. Durf eens écht naar binnen te keren. Durf naar je gevoel te luisteren en in alle eerlijkheid en kwetsbaarheid de wereld te betreden. Daar vind je volgens mij de verbinding, niet alleen met jezelf, maar ook met anderen.’
Zit je met iets? Praat bij Tele-Onthaal over wat jou bezighoudt. Bel anoniem en gratis naar 106 (24u/7d) of chat via www.tele-onthaal.be.
Tekst: Marijke Clabots
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
