Elke cent omdraaien. Nooit iets leuks kunnen doen. Je eten uit je mond sparen omdat je kinderen te kunnen voeden. Ja, het gebeurt hier. In ons land. Elke dag. Sofie (23) is single mama van Emma (6 maanden) en leeft van een uitkering. Hier vertelt ze haar verhaal.
'Elke avond lig ik in mijn bed te rekenen. En elke avond besef ik dat ik er niet kom. Dan voel ik me ’s werelds slechtste moeder. Ik voel me schuldig tegenover haar (wijst naar haar dochter). Ik heb helemaal niet nagedacht over zorgen voor een kind toen ik zwanger werd. Nu besef ik dat ik haar daarmee tekort heb gedaan.'
Tot een paar weken voor de bevalling werkte ik nog wat in het zwart in een café in de buurt, maar met een kind gaat dat natuurlijk niet.
'Ik was eenentwintig, smoorverliefd op mijn vriendje en mega-onzeker. Ik weet het, het is ongelofelijk dom, maar ik dacht dat een kindje hem aan me zou binden voor altijd. Dus werd ik zwanger, hij verliet me nog voor Emma werd geboren en ik zat in de shit. Niet alleen emotioneel en praktisch, maar ook financieel. Mijn studie had ik afgebroken toen ik zwanger werd. Tot een paar weken voor de bevalling werkte ik nog wat in het zwart in een café in de buurt, maar met een kind gaat dat natuurlijk niet.'
Ik dacht dat een kindje mijn lief aan me zou binden voor altijd.
Nu ben ik dus teruggevallen op mijn uitkering. Als ik de huur en vaste kosten heb betaald, blijft er 300 euro over. Da's tien euro per dag. Daar moet ik luiers mee kopen, flesvoeding en eten voor Emma, kleren, doktersbezoekjes en medicatie. Mijn dochtertje is vaak ziek, en iedere keer is het vloeken. Hoe moet ik dit nu weer betalen?'
Alleen en hulpeloos
'Op steun van mijn familie moet ik niet rekenen. Ik heb het zelf gezocht, vinden ze. Mijn ouders wilden dat ik een abortus liet uitvoeren, ik zette koppig door. "Dan sta je er alleen voor", zeiden ze. En zo is het ook. Mijn ex betaalt niet voor Emma. Ik zou hem kunnen dwingen via een advocaat, maar dat wil ik niet. Hij wil zijn dochter niet eens zien, dus doe ik het ook helemaal alleen. Ik heb hem niet nodig. Dat zeg ik heel stoer, maar zo voel ik me heel vaak niet. Ik voel me vooral alleen. Hulpeloos.'
Ik heb hem niet nodig. Dat zeg ik heel stoer, maar zo voel ik me heel vaak niet. Ik voel me vooral alleen.
'Ik heb vriendinnen verloren sinds ik mama werd. Heel eerlijk, ook door mijn eigen schuld. Dan leende ik geld van een van hen – om het einde van de maand te halen – maar dat kon ik natuurlijk niet terugbetalen. De anderen bleven weg toen bleek dat ik niet meer de toffe meid was om mee op stap te gaan. Mijn prioriteiten zijn gewoon helemaal anders. En ik heb gewoon niet het geld voor een avond op café.'
'Later maak ik alles goed wat ik nu verkeerd doe'
'Dat mis ik het meeste: het zorgeloze leven. Als ik nu terugdenk aan twee jaar geleden, kan ik wel huilen. Ik woonde nog thuis, had een weekendjob en het leven was een feest. Ik ging makkelijk een keer per week shoppen, elk weekend was partytime, ik had een wagentje waar ik mee rondtufte. Nu heb ik alleen nog mijn dochter en geldzorgen. Ik hou zielsveel van haar, maar als ik de tijd kon terugdraaien, zou ik haar niet hebben gekregen. Niet omdat ik haar zie als de oorzaak van mijn problemen, helemaal niet. Maar omdat ze beter verdient. Nu is ze nog klein, maar hoe moet het over een paar jaar? Wat kan ik haar bieden?'
Ik ga werken, mezelf opwerken, en dan wordt het beter. Dan koop ik voor Emma alles wat ze wil. Dan maak ik alles goed wat ik nu verkeerd doe.
'Ik probeer positief te blijven. Als Emma tweeënhalf is, kan ze naar de kleuterschool – de crèche kan ik gewoon niet betalen – en kan ik gaan werken. Als ik ’s avonds niet kan slapen, denk ik daaraan. Hoe het beter gaat worden. Ik ga werken, mezelf opwerken, en dan wordt het beter. Dan koop ik voor Emma alles wat ze wil. Dan maak ik alles goed wat ik nu verkeerd doe.'
