Sofie (32) spaarde voor een reis naar Jamaica, en zat er 4 dagen en nachten in de kelder

‘Jamaica, dat was voor mij de hemel op aarde. Leuke muziek, mensen die altijd lachen, goeie vibes én prachtig weer. Ik droomde er al jaren van om daarheen te gaan en spaarde me er te pletter voor. Ik werk als verkoopster, mijn vriend zat een tijd thuis door een reorganisatie in het bedrijf waar hij werkte, we hebben een dochtertje van een jaar: dat slorpt allemaal geld op. En toch zette ik iedere keer geld opzij. Elke twintig euro die ik overhad, ging in ons Jamaicapotje. Achtduizend euro kostte de reis. All-in, een week, helemaal luxe genieten in Montego Bay. Een week voor we boekten, kreeg mijn vriend eindelijk het verlossende nieuws dat hij opnieuw kon beginnen te werken. Ik liep op wolkjes. Eindelijk, na een zware periode, ging het beter met ons. Onze zorgen waren voorbij, ons nieuwe leven kon beginnen. Mét onze reis naar Jamaica om het te vieren.’

We werden rot verwend door het personeel, de stralende glimlachjes vlogen ons om de oren, ik was zo ongelofelijk gelukkig…

‘Dag één was zalig. We bekwamen van de vliegreis op het parelwitte strand, het was écht zoals in een reclamefilmpje. We werden rot verwend door het personeel, de stralende glimlachjes vlogen ons om de oren, ik was zo ongelofelijk gelukkig… Maar de volgende ochtend aan het ontbijt waren er geen stralende gezichten: de glimlach op het gezicht van het personeel had plaatsgemaakt voor een bezorgde blik. Koortsachtig liepen ze rond, het was duidelijk dat er iets in de lucht hing. Er werd meegedeeld dat er een tropische storm op komst was. Luiken werden dichtgedaan, de hemel werd dreigend grijs. We moesten binnenblijven, buiten zou het te gevaarlijk zijn. Ach, zo’n dagje slecht weer was niet zo’n ramp, mijn vriend en ik maakten van de gelegenheid gebruik om onze hotelkamer serieus in te wijden…’

De storm was nog niet gaan liggen, integendeel: het ergste moest nog komen.

‘Toen ik ’s nachts iets wilde drinken, liep ik langs het raam en zag ik hoe de palmbomen heen en weer zwiepten. Bliksemschichten braken de zwarte hemel in tweeën, de donderslagen klonken akelig dichtbij…’s Morgens ging het licht niet meer aan: elektriciteitspanne door het onweer. We kregen fruit en brood bij het ontbijt, mochten nog altijd niet buiten. De storm was nog niet gaan liggen, integendeel: het ergste moest nog komen. Die middag werden we uit onze hotelkamers gehaald: het werd te gevaarlijk om daar te blijven, zeiden ze. De storm kwam dichterbij en zou zelfs de ramen kunnen breken. We moesten mee naar een zaal in de kelder waar feesten werden gegeven. Zonder licht, zonder veel te eten, zonder airco – terwijl het nog altijd broeierig warm was. De uren tikten er voorbij, tergend langzaam. Af en toe kwam iemand van het personeel langs om nieuws te brengen. Dat werd alsmaar onheilspellender.’

Dit had mijn droomreis moeten worden, en het was alleen maar doffe ellende geweest in een donkere zaal, weinig te eten en vooral heel veel verveling.

‘Bomen werden ontworteld, wagens weggeblazen, er waren al mensen omgekomen in het noodweer. Vier dagen lang heeft het geduurd. Vier hele lange dagen en nachten. Toen de storm eindelijk voorbij trok, hadden we nog één dag in het mooie Jamaica. Ik heb de hele dag gehuild – en die dag dus eigenlijk zelf ook nog verpest. Hier hadden we zo lang voor gespaard. Zo veel voor gelaten. Dit had mijn droomreis moeten worden, en het was alleen maar doffe ellende geweest in een donkere zaal, weinig te eten en vooral heel veel verveling. Natuurlijk moesten we blij zijn dat we het overleefd hadden. Natuurlijk hadden we geluk gehad in vergelijking met anderen. Maar verdomme, dit was die ene reis die ik mezelf had willen gunnen. Het enige mooie aan de hele Jamaicanachtmerrie, is dat ik zwanger ben teruggekomen. Yep, die ene dag in onze hotelkamer moet het ‘m gedaan hebben. Mijn vriend grapte nog dat we ons kindje Jamaica moesten noemen als het een jongetje was. We doen het maar niet: ik kan het woord niet meer hóren…’