Amber reisde alleen rond in de Verenigde Staten: ‘Ik heb de tijd gekregen om mezelf écht graag te zien.’
Amber (22): ‘Ik ontdekte op soloreis niet alleen de wereld, maar vooral mezelf’
Van jongs af aan was Amber (22) al gefascineerd door de Verenigde Staten. Na haar opleiding Journalistiek aan de PXL in Hasselt wilde ze nog niet meteen werken, dus ging ze ervoor: voor de eerste keer op soloreis, vijf weken lang. Ze nam het vliegtuig, de trein én huurde een auto om zowel de oost- als de westkant van de VS te ontdekken.
Op reis gaan naar de Verenigde Staten stond met stip op nummer één op Ambers bucketlist. Ze droomde ervan om dat avontuur alleen aan te gaan, al riep die uitdaging ook een hoop vragen op. Zal het niet eenzaam of eng zijn alleen? Wat als er iets misloopt? Wat als ik niemand leer kennen onderweg? Ze besloot het erop te wagen en trok voor vijf weken richting de Verenigde Staten.
‘De eerste twee weken waren het zwaarst, je bent helemaal alleen en het is daar zó groot. Zeker toen mijn vrienden me van thuis opbelden, werd ik erg emotioneel. Ik dacht dat ik het niet zou kunnen volhouden en terug naar huis zou keren, maar eens je daar bent, kan je alleen op jezelf terugvallen. Je moet wel overschakelen naar een nieuwe mindset die zegt: ik ga dit doen én ik ga dit kunnen.’
‘Eens ik besefte dat mijn reis een once in a lifetime-beleving was, leek het alsof de tijd plots veel sneller ging. Dan pas weet je hoe belangrijk het is om te genieten van élk moment en elke kans met beide handen te grijpen.’
Ik ben een stuk zelfstandiger nu en geniet meer van de tijd die ik met mezelf doorbreng.
‘Na de reis was ik trots op mezelf: ik had getoond aan mezelf dat ik het alleen kan, dat ik alleen op restaurant kan gaan, alleen kan autorijden en alleen mensen kan leren kennen. Ik ben een stuk zelfstandiger nu en geniet meer van de tijd die ik met mezelf doorbreng. Voor de reis vond ik het awkward om alleen te zijn, nu ga ik schaamteloos alleen op pad.’
Vrienden maken en veilig slapen
‘Gedurende mijn reis verbleef ik voornamelijk in hostels. Die waren een stuk goedkoper én een goede manier om andere mensen die ook op reis waren te leren kennen. Onderweg kwam ik een hoop mensen tegen waar ik mee klikte, maar lang niet zoveel als ik wilde. Dat is superjammer, want in de Verenigde Staten spreken veel mensen je spontaan aan als je alleen onderweg bent. Eerst voelde dat gek, want in België is dat niet het geval, maar daar is het de normaalste zaak van de wereld. Maar om dan ook iemand te vinden die hetzelfde aan het doen is als jij én die nog niet 100 % zeker is over zijn/haar/hun route was moeilijk.’
‘Op een avond zou ik in Monterey verblijven. Daar waren er echter geen hostels, dus moest ik op zoek naar een motel. Ik had alle motels in de buurt gebeld, maar de prijzen om daar te overnachten waren ver boven mijn budget. Resultaat: om half zes ‘s avonds had ik nog geen slaapplek gevonden.’
‘Even dacht ik eraan om die nacht in mijn auto te slapen, maar ook dat was best tricky en werd sterk afgeraden in die regio. Uiteindelijk vond ik een motel waar ik voor 150 euro de nacht kon doorbrengen, al voelde ik er me allesbehalve veilig. Het deed me denken aan die typische Amerikaanse films, waar louche types afspreken in oude, verlaten motels. Na een rusteloze nacht in het motel zorgde ik er wel voor dat ik nooit meer een slaapplek moest zoeken op de de dag zelf.‘
Uit mijn comfortzone
‘Toen ik in Yosemite was, had ik een hostel gevonden in the middle of nowhere, ergens in de bergen. Langs de ene kant een prachtige locatie, want het hostel had allemaal verschillende hutjes in het bos. Maar langs de andere kant was het absoluut niet evident om er te geraken. Hoewel het nog niet laat was, was het al pikkedonker op de baan. Daarnaast was ook de weg richting het motel één grote slalom tussen de bergen. Plots sloeg de angst toe: ik zat alleen in de auto, in het donker, op een verlaten weg. Wat als er iets zou gebeuren? Wat als ik autopech had? Gelukkig lukte het me om kalm te blijven en raakte ik zonder problemen op mijn bestemming.’
Plots sloeg de angst toe: ik zat alleen in de auto, in het pikkedonker, op een verlaten weg.
‘Maar al snel sloeg de angst me weer om het hart. Toen ik aankwam in het hostel, bleek dat ik in een kamer zou moeten overnachten met tien andere mannen. Ik was de enige vrouw in de slaapzaal en omdat de hutjes verspreid lagen in het bos, was de receptie nog ver weg. Ik voelde me onveilig en had zoveel schrik dat ik terug naar de auto ging en mijn mama belde, al wenend.’
‘Na een lang gesprek met mijn mama besloot ik terug te gaan naar de kamer en enkele mannen zelf aan te spreken. Er waren twee Duitse jongens van mijn leeftijd, met hun klikte het onmiddellijk, waardoor ik me een stuk geruster voelde. Eens ze me vertelden wat ze allemaal al gezien hadden viel alle angst weg en besefte ik dat ze net zoals ik gewoon alleen op reis waren. De volgende dag besloten we zelfs om samen een berg te beklimmen in de buurt. Als ik er nu op terugkijk ben ik blij dat ik de stap gewaagd heb om hen aan te spreken.’
Ik had zoveel schrik dat ik terug naar de auto ging en mijn mama belde, al wenend.
Self-love
‘Hoewel het leuk was om daar mensen te leren kennen en samen dingen te doen, heb ik er geen seconde spijt van dat ik alleen op reis ben vertrokken. Ik heb iets waardevols geleerd over mezelf: ik kan op mijn eigen benen staan én ik heb eigenlijk niemand anders nodig. Op reis heb ik echt tijd gehad om mezelf graag te zien. Maar ook om te ontdekken wie ik ben, wat ik leuk vind en wat ik wil én niet wil in het leven. Ik zou het eigenlijk iedereen aanraden, want hoe cliché het ook klinkt: je komt jezelf echt tegen.’
Ik heb op soloreis écht tijd gehad om mezelf graag te zien.
‘Gelukkig schrikt de angst die ik daar toen ervaren heb, me niet af om het nog eens te doen. Want eigenlijk sta ik te springen om opnieuw op soloreis te vertrekken. Ik wil niet alleen de wereld, maar ook mezelf verder ontdekken.’
‘Mijn goede voornemens voor m’n volgende solotrip? Iets meer op voorhand plannen, loslaten als iets niet loopt hoe ik het wil én me meer openstellen om mensen te ontmoeten. Ups-en-downs zijn er sowieso, zo zit het leven nu eenmaal in elkaar. En ik ben er klaar voor om het te trotseren!’
Tekst: Lynn Hoogeveen, student aan de Hogeschool PXL.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
