De ouders van Soma konden de zorg voor een kind niet aan. Ze was vijf toen ze bij een pleeggezin werd geplaatst.
Soma (30): ‘Mijn biologische mama had wel de factor ““houden van””, maar met liefde alleen breng je geen kind groot’
Niet alle kinderen kunnen opgroeien bij hun biologische ouders. In sommige situaties kan pleegzorg een (tijdelijke) oplossing bieden. De ouders van Soma (30) konden de zorg voor een kind niet aan. Ze was vijf toen ze bij een pleeggezin werd geplaatst.
‘Een kind komt niet zomaar in een pleeggezin terecht. Bij mijn biologische papa – een term die ik niet graag gebruik, want ik koos ervoor om hem geen deel meer te laten uitmaken van mijn leven – was er drankmisbruik in het spel. Mijn biologische mama had wel de factor “houden van”, maar met liefde alleen breng je geen kind groot. Ze was niet in staat om voor een ander, laat staan voor een kind, te zorgen en het drankprobleem van mijn vader liep alsmaar meer uit de hand.
Twee mama’s en twee papa’s
Nadat er fysiek geweld aan te pas kwam, werd ik uit huis geplaatst. Dat was een keuze die mijn mama zelf heeft gemaakt. Voor ik bij mijn pleeggezin terechtkwam, had ik al in een vluchthuis en in een opvangtehuis voor kinderen gezeten én verbleef ik een tijdlang in een kindertehuis. Ik was vijf toen ik met open armen werd ontvangen door een koppel dat ongewenst kinderloos was en een sterke kinderwens had. Zij hadden al een adoptiedochter en stelden hun huis ook open voor een pleegkind.
Ik weet niet goed hoe ik als vijfjarige het leven als pleegkind heb ervaren, maar ik vond het de normaalste zaak van de wereld om twee mama’s en twee papa’s te hebben en om tussen twee gezinnen te leven.
Ik weet niet goed hoe ik als vijfjarige het leven als pleegkind heb ervaren, maar ik vond het de normaalste zaak van de wereld om twee mama’s en twee papa’s te hebben en om tussen twee gezinnen te leven. Ik was het gewend om met Moeder- en Vaderdag telkens twee cadeautjes te maken en dubbele nieuwjaarsbrieven te schrijven. Natuurlijk waren er door de jaren heen ook moeilijkere momenten. Zo stelde ik me als kind meer dan eens de vraag waarom ik niet bij mijn biologische mama kon wonen. Ik had daar destijds het raden naar, maar bleef dat gevoel hangen? Nee, want ter compensatie had ik een nieuwe mama én papa gekregen die hun uiterste best deden om voor mij te zorgen en mij behandelden als hun eigen dochter.’
Van onschatbare waarde
‘Gaandeweg ontdekte ik hoe de vork aan de steel zat, en toen kwamen er andere emoties naar boven, zoals boosheid, vooral naar mijn mama toe. Waarom kon zij niet voor mij zorgen? Zelfs dieren ontfermen zich over hun kinderen. Het was een traject met vallen en opstaan, met mijn lieve pleegouders als houvast. Omdat ik heel weinig vertrouwen in andere mensen had, heb ik het hen allesbehalve makkelijk gemaakt, maar zij hebben nooit opgegeven en hebben mijn ouders nooit willen vervangen. Zij zagen zichzelf eerder als een extraatje, maar ik ben met hen met mijn gat in de boter gevallen.
Ik zie mezelf als een geluksvogel. Dankzij mijn pleeggezin kreeg ik de kans om me te ontplooien en uit te groeien tot de vrouw die ik vandaag ben. Mede dankzij hen kan ik mijn dromen najagen. Anders was ik misschien wel een kind van de straat geweest, wie zal het zeggen? Als kind wil je je vooral geliefd en geborgen voelen. Dat kon niet bij mijn biologische ouders, maar gelukkig zorgden mijn pleegouders voor die veilige thuishaven. Tot mijn 21ste viel ik onder de vleugels van pleegzorg, maar ik ben nog altijd kind aan huis en kan me geen leven voorstellen zonder hen.
ls kind wil je je vooral geliefd en geborgen voelen. Dat kon niet bij mijn biologische ouders, maar gelukkig zorgden mijn pleegouders voor die veilige thuishaven.
Vroeger dacht ik dat ik zelf ooit pleegouder wilde worden, want ik heb zo’n mooie kans gekregen en weet als geen ander hoeveel kinderen nood hebben aan een warm nest. Maar intussen weet ik niet of ik daarvoor de geschikte persoon ben. Enerzijds ben ik te egoïstisch geworden, anderzijds denk ik dat ik mijn eigen situatie te veel zou reflecteren op een kind. Wat mijn handvaten zijn geweest, zijn niet noodzakelijk die van hen. Ik denk dat dat mijn valkuil zou zijn, maar zeg nooit nooit. Die deur staat zeker nog op een kier. Aan alle pleegouders en vooral aan de mijne: dank je wel om jullie thuis én jullie hart open te stellen. Jullie zijn van onschatbare waarde!’
Tekst: Marijke Clabots
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
