Bij het dochtertje van Jill en Senne werd op twintig weken zwangerschap een open ruggetje vastgesteld.
BABYB(R)ABBELS – Jill (25): ‘We voelen ons nog steeds schuldig dat we de zwangerschap onderbraken’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Jill en Senne waren dolgelukkig met hun zwangerschap, tot op de twintigwekenecho bij hun dochtertje spina bifida (open ruggetje) met ernstige beperkingen werd vastgesteld. Het koppel maakte de hartverscheurende beslissing om een einde te maken aan hun zwangerschap.
Jill (25) en Senne besloten in januari 2020 dat ze graag een kindje zouden willen. Op 9 april had het koppel een positieve zwangerschapstest in handen. ‘We waren dolgelukkig’, vertelt Jill. ‘Ik belde meteen naar mijn oudste zus die op dat moment drie maanden zwanger was. Meteen begonnen we te dromen over alles wat we samen gingen doen. We kregen allebei een dochtertje.’
‘Last van kwaaltjes had ik amper, de weken gingen voorbij. De twintigwekenecho was de eerste echo waar ook mijn vriend bij mocht zijn. We gingen binnen bij de gynaecoloog en vertelden nog vol enthousiasme dat we net de kinderkamer geschilderd hadden. Vol ongeduld zaten we te wachten om op de echo haar hartslag te horen, en haar te zien bewegen.’
Spina bifida
‘Alles was aanwezig, maar de gynaecoloog bleef stil. We wisten meteen dat het niet goed zat. De gynaecoloog zag een enorme hoeveelheid vocht in haar hoofdje en een rugje dat niet volledig gesloten was. De oorzaak? Spina bifida (of open rug, n.v.d.r.), met ernstige mentale en fysieke beperkingen als gevolg. Onze wereld stortte in. We gingen van dolgelukkig naar het meest ongelukkig dat je je maar kan inbeelden. We wilden niet terug naar huis waar het nog rook naar de roze verf. Waar haar kleertjes lagen te wachten in de kast. Waar de buggy net enkele dagen geleverd was. We reden meteen naar mijn ouders.’
Onze wereld stortte in. We gingen van dolgelukkig naar het meest ongelukkig dat je je maar kan inbeelden.
‘De dagen die volgden, beleefden we allebei in een waas. We hadden ontelbare afspraken in het ziekenhuis, bij de gynaecoloog, de psycholoog en de neurochirurg. Alles om ons zo goed mogelijk te informeren. De keuze was aan ons: de zwangerschap onderbreken of een kind met ernstige beperkingen op de wereld zetten. We wisten allebei wat we wilden doen. We hadden dit ook op voorhand met elkaar besproken, en dus besloten we de zwangerschap te stoppen. Een keuze waar we ons nog elke dag schuldig over voelen, maar waarvan we weten dat het wel de enige juiste is en waar we nog steeds volledig achter staan.’
Bevalling en autopsie
‘Op 23 weken zwangerschap zou ik bevallen. Er werden twee naalden in mijn bolle buik gezet die ervoor zorgden dat ons dochtertje niets van de bevalling moest meemaken. Die onnatuurlijke bevalling was een echte aanslag op mijn lichaam. Na dertien uur kreeg ik een epidurale verdoving, nog eens dertien uur later werd Liana geboren. Diezelfde avond is er nog een fotograaf van Boven De Wolken langsgekomen, een organisatie die we voor altijd in het hart dragen. Dankzij hen hebben we prachtige foto’s van onze dochter waar we zo trots op zijn.’
Ondanks dat Liana niet meer leefde, was het de hel om haar achter te laten.
‘Door de coronamaatregelen kon er maar één familielid afscheid nemen in het ziekenhuis. We hebben uiteindelijk gekozen voor mijn oudste zus, die ook meter van Liana is, en op dat moment zelf zeven maanden zwanger was. Een dag later moesten we met lege handen naar huis. Onze dochter moesten we achterlaten. Er moest een autopsie gebeuren om eventuele genetische bepaling uit te sluiten. Ondanks dat ze niet meer leefde, was dit voor ons de hel. Niet weten waar ze is, wie bij haar is, wat ze met haar aan het doen zijn...’
Samen met pepe
‘Een paar dagen later mocht Liana opgehaald worden door de begrafenisondernemer. We moesten beslissen of we haar nog een laatste keer wilden zien of we het zouden houden op het beeld in het ziekenhuis. We besloten om samen met onze dichte familie naar haar te gaan kijken bij de begrafenisondernemer. Zo konden ook zij ons kleine meisje zien en afscheid van haar nemen. Niet veel later volgde de begrafenis in kleine familiekring en enkele goede vrienden.’
Op zijn laatste dagen vertelde mijn pepe dat ik niet bang moest zijn, hij ging wel voor haar zorgen.
‘Liana ligt begraven op het kerkhof in Walfergem, vlakbij mijn pepe die nog geen drie maanden na haar overleed. Zijn gezondheid ging de laatste jaren enorm achteruit en zijn achterkleinkind verliezen was een druppel die zijn volle emmer deed overlopen. Op zijn laatste dagen vertelde hij me dat ik niet bang moest zijn, hij ging wel voor haar zorgen. Hij voelde dat zijn tijd gekomen was. “Ze zal niet langer alleen zijn, ik ga naar haar toe”, en dat deed hij. Hopelijk hebben ze het hierboven leuk samen en kijken ze vol trots naar ons, zoals wij ook naar hen kijken. Enorm trots!’
‘Met deze foto kondigden we aan dat we een baby’tje verwachtten.’
‘Mijn zus Kelly (links) en ik waren samen zwanger. Beide dolgelukkig met een dochtertje in onze buik.’
‘Mathéo, het oudste zoontje van mijn zus en meteen ook mijn petekind. Hij wou graag nog een kusje geven aan zijn allereerste nichtje.’
‘We lieten mijn zwangere buik nog vastleggen op foto door mijn jongste zus. Ik was toen 22 weken en 3 dagen zwanger.’
‘Dit zijn de voetjes van Liana, genomen door een fotograaf van Boven de Wolken.’
Foto’s: eigen foto’s en Boven de Wolken
Wil je zelf ook je verhaal kwijt? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.
Lees ook:
- Evelyne (29): ‘Het was stil in mijn buik. Mijn baby leefde niet meer.’
- Lesly verloor een kindje toen ze 18 weken zwanger was en kreeg een tweede miskraam op 22 weken
- Jean-Baptiste en Sofie verloren hun zoontje Çois in de 18de week van de zwangerschap
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
