Stagiair vroedkunde Jutta (20): ‘Er zijn heel veel jongeren die zich nu wél inzetten voor anderen’

Jongeren worden de laatste weken ontzettend hard op de vingers getikt. Toch mag je hen niet allemaal over één kam scheren, dat is wat studente Jutta (20) wil aantonen. Ze werkte tijdens de uitbraak van het virus als stagiair op de afdeling materniteit en vult nu haar dagen als jobstudente in een woonzorgcentrum. Ze vertelt waarom zij het zo belangrijk vindt om nu de handen extra hard uit de mouwen te steken.

‘Vroedkunde vind ik al zolang ik mij kan herinneren heel boeiend. Mijn mama heeft altijd heel enthousiast over haar bevalling verteld en ik ben al van jongs af aan gefascineerd door nieuw leven. Daarom was het voor mij een evidentie om vroedkunde te gaan studeren. Het is mijn roeping om mensen te helpen en dat wordt nu nog maar eens duidelijk.’

Geen communicatie

‘Vorig jaar liep ik al eens acht weken stage en ook dit jaar was het de bedoeling om acht weken lang het beste van mezelf te geven op de dienst verloskunde. Ik stond te popelen om de theorie weer om te zetten in praktijk en voelde de bui eerlijk gezegd nog niet echt hangen. Voordat ik aan mijn stage begon, vierde ik nog uitbundig carnaval en Covid-19 leek toen echt nog een ver-van-mijn-bedshow, niet iets om ons echt zorgen over te maken. Pas toen ik aan de slag ging in het ziekenhuis, kwam het opeens wel heel dichtbij.’

We moeten de mama op haar gemak kunnen stellen en communiceren niet alleen met onze mond, maar ook met ons gezicht. Dat gaat nu niet meer.

‘Het begon nochtans heel onschuldig. Mijn mama stuurde mij af en toe een berichtje om mij eraan te herinneren dat ik niet mocht vergeten om mijn handen te wassen, we moesten plots nóg meer op onze handhygiëne letten en uiteindelijk ook handschoenen en een mondmasker dragen. Toen ook de mama’s verplicht een mondmasker moesten opzetten tijdens de bevalling, kreeg ik het pas echt moeilijk. In onze sector is communicatie heel belangrijk. We moeten de mama op haar gemak kunnen stellen en communiceren niet alleen met onze mond, maar ook met ons gezicht. Het feit dat de moeder onze gezichtsuitdrukking niet meer optimaal kan lezen, kan angst opwekken. En dat is natuurlijk iets wat je tijdens een bevalling liever wil vermijden.’

Verpleegster of vroedvrouw?

‘Ik had het gevoel dat ik mijn job plots niet meer voor de volle 100% correct kon uitoefenen. Om het contact met de mama zoveel mogelijk te vermijden, moesten we het persen zo kort mogelijk houden. Heel onnatuurlijk als je ‘t mij vraagt, omdat je dan plots een grote afstand tussen de mama en de vroedvrouw creëert. Het is uiteraard begrijpelijk dat we de maatregelen zo goed mogelijk moesten opvolgen, maar fysiek contact is op die momenten heel belangrijk. Aan welke regels de vroedvrouwen zich nu moeten houden, weet ik niet. Nadat de overheid de maatregels verstrengde, moest ik mijn stage jammer genoeg stopzetten.’

Ondanks dat we zelf met veel vragen zitten, is het onze plicht om hen op te vangen. Dat verdient een dikke pluim.

‘Waarom vroedvrouwen helden zijn? Om duizend-en-een verschillende redenen! Het is een job die je niet zomaar on hold kan zetten. Ze moeten óók nu het beste van zichzelf geven. Zij lopen net zoals verpleegkundigen heel veel risico om besmet te raken, maar worden naar mijn mening net iets te weinig in de bloemetjes gezet. Hoe je het ook draait of keert: een vroedvrouw is géén verpleegster. En hoewel ik ook voor hen oneindig veel respect heb, vind ik het een beetje jammer dat die overkoepelende term in de volksmond net iets te vaak gebruikt wordt. Zo kregen thuisverpleegkundigen wél mondmaskers en vroedvrouwen niet. Ze worden vaak vergeten en mogen eens in de spotlight gezet worden.’

Verantwoordelijke jongere generatie

‘Toekomstige ouders zitten met heel wat vragen, en terecht. Vragen waar de meeste vroedvrouwen zelf geen sluitend antwoord op hebben. Is een thuisbevalling nu een beter idee? En is het nog veilig om borstvoeding te geven? Ook voor ons vormen die vragen een nieuwe uitdaging. Er zijn heel veel mama’s die ongerust zijn. Ondanks dat we zelf met veel vragen zitten, is het dan onze plicht om hen op te vangen. Dat verdient een dikke pluim.’

‘En hoewel ik mijn stage niet volledig heb kunnen afronden, heb ik ontzettend veel geleerd! Mijn respect voor vroedvrouwen is alleen maar toegenomen en er werd nog maar eens bevestigd dat deze job me echt op het lijf geschreven is. Aangezien ik het heel moeilijk heb om stil te zetten en ik het belangrijk vind om mensen te helpen, werk ik sinds de coronacrisis in een woonzorgcentrum om ook daar een handje toe te steken. Ik vind het verschrikkelijk dat de jeugd zo onder vuur wordt genomen, want er zijn heel wat jongeren die zich wél aan de regels houden en zich inzetten voor anderen. Mijn haar komt recht te staan van de veralgemeningen die in het rond worden gegooid. Gelukkig krijg ik heel veel dankbaarheid voor het werk dat ik verricht. Aan het einde van de rit maakt dat alles goed.’

Meer helden: 

• Eefje (28) werkt als ergotherapeut in een woonzorgcentrum en werd positief getest op Covid-19
• 5 lezeressen vertellen over hun job in de zorg: ‘Het welzijn van mijn mensen gaat boven alles’