Ze hadden zich net verloofd, droomden van een romantisch huwelijk en keken uit naar een lang en gelukkig leven samen. En dan sloeg het noodlot keihard toe. Bij de verloofde van Stephy (25) werd lymfeklierkanker vastgesteld. Zes maanden na hun huwelijk verloor hij de strijd en is hij zachtjes ingeslapen.
‘Glenn en ik vonden elkaar op een heel moeilijk moment in mijn leven. Ik was vijftien en mijn vriendje was net gestorven. Glenn bood me zijn schouder om op uit te huilen, en werd mijn grote steun en toeverlaat. Wekenlang stuurden we elkaar bijna dagelijks berichten of mailden we over en weer. Geen haar op mijn hoofd dat er toen aan dacht dat ik bij Glenn de ware liefde zou vinden. Maar langzaamaan groeiden we naar elkaar toe. Na verloop van tijd spraken we af voor een avondje cinema, en daar sloeg de vonk over. Als jong koppeltje kenden wij natuurlijk ook onze ups-and-downs, maar de liefde bleef altijd overeind. Na mijn studies kreeg ik een vast contract als kassabediende in een supermarkt, we vonden een huisje dat helemaal ons ding was en gingen samenwonen. Heel even overwogen we nog om ook een hospitalisatieverzekering af te sluiten. Maar de kosten van onze nieuwe meubels en huisraad liepen hoog op, en we waren nog zo jong, dus besloten we dat plan nog even uit te stellen. Nietsvermoedend genoten we volop van de grote start van een lang en gelukkig leven samen. Dat dachten we toch, maar het lot heeft er helaas anders over beslist.’
Dromen over de grote dag
‘Gesetteld in ons eigen nest beleefden we een zalige tijd en begonnen we te praten over trouwen. En bij het begin van de zomer verraste Glenn mij prompt met een huwelijksaanzoek. Hij schakelde mijn stiefzus in om de verlovingsring te brengen, had hapjes gemaakt en die gepresenteerd in de vorm van een zon, en zei me dat ik voor altijd zijn zonnestraaltje zou zijn. Hij haalde een ring boven en vroeg me of ik met hem wilde trouwen.’
Na de kankerdiagnose wilde Glenn gewoon naar het oudejaarsfeestje. Alsof hij niet vatte wat hem boven het hoofd ging.
‘Zoals de meeste jonge meisjes begon ik meteen luidop te fantaseren over een waar sprookjeshuwelijk. Ik wilde graag voor de kerk trouwen en een groot feest voor al onze vrienden en familie mocht natuurlijk niet ontbreken. Dus spraken we af dat we een jaar later in het huwelijk zouden treden, op 6 juni 2014, zodat we tijd kregen om eerst nog wat te sparen en alles netjes te kunnen regelen voor onze grote dag. Twee maanden lang genoot ik volop van onze prille verloving en droomde ik van ons huwelijk, en toen belde Glenn me tijdens zijn nachtdienst vanop zijn werk plots op dat ik hem moest komen halen. Hij hield het niet meer uit van de rugpijn. We gingen naar de dokter en die vermoedde dat Glenn met een hernia kampte en schreef hem een tijd rust voor. Maar de pijn bleef aanslepen, dus stuurde de dokter Glenn door naar het ziekenhuis voor verdere onderzoeken.’
Lamgeslagen door de diagnose
‘Op 31 december, een van de drukste dagen van het jaar in de supermarkt waar ik werkte, mocht Glenn de uitslag van zijn onderzoeken gaan ophalen. Verlof krijgen was voor mij onmogelijk, dus ging Glenn met mijn ouders op consultatie. Geen van ons die nog maar het minste vermoeden had van wat Glenn te wachten stond. Tot de dokter zei: “Ik heb slecht nieuws meneer, je hebt lymfeklierkanker”.’
Zonder verzekering waren de ziekenhuisfacturen te zwaar. Er zat niets anders op dan bij mijn ouders in te trekken.
‘Welke variant van de ziekte Glenn toen precies had, was toen nog niet duidelijk, daarvoor moesten nog verdere onderzoeken volgen. Compleet lamgeslagen belde hij me bij het buitenkomen van het ziekenhuis op met het slechte nieuws. Ik barstte in tranen uit en vroeg aan mijn baas of ik naar huis mocht. Veel plezier hebben we die oudejaarsavond niet meer beleefd, maar Glenn stond erop dat het geplande feestje bij zijn papa en stiefmama gewoon zou doorgaan. Alsof hij niet vatte wat hem boven het hoofd ging. Dat besef kwam de ochtend nadien pas. Hij werd wakker en kreeg bijna geen lucht meer. We zijn meteen naar het ziekenhuis gegaan en daar bleek dat er zich al een gezwel gevormd had ter hoogte van zijn luchtpijp. Mijn grote liefde moest meteen voor drie weken in het ziekenhuis blijven. De eerste week werd hij behandeld in het lokale ziekenhuis bij ons in de buurt, daarna werd hij overgebracht naar het UZ. Er werd meteen met een chemokuur gestart en de lijdensweg voor Glenn was begonnen.’
Grote financiële zorgen
‘Dat we een half jaar later zouden trouwen, kon ons op dat ogenblik gestolen worden. Eerst hadden we andere katten te geselen. En ook ik moest meteen opofferingen maken voor Glenns ziekte. Mijn kat en mijn hondje, dat al jaren mijn beste maatje was, moesten de deur uit. Het infectiegevaar dat huisdieren met zich meebrengen was te groot voor Glenn. Mentaal hield Glenn zich bewonderenswaardig sterk, maar fysiek zag hij zwaar af van de bijwerkingen die de chemo veroorzaakten. En ook de financiële zorgen staken snel de kop op. Zonder hospitalisatieverzekering waren de ziekenhuisfacturen zwaar om dragen. Om niet meteen serieus in de financiële problemen te geraken zat er niets anders op dan de huur van ons huis op te zeggen en bij mijn ouders in te trekken.’
Op ons huwelijk voelde Glenn zich uitzonderlijk goed. Hij zag er nauwelijks ziek uit. Maar iedereen wist wat er speelde.
‘Van Glenn zijn baas en collega’s, en het schooltje waar zijn broers en zusje naartoe gingen, hebben we wel bijzonder veel steun gekregen. Zij zetten verschillende initiateven op poten om ons financieel te steunen. Toen Glenn voor de tweede keer terug naar het ziekenhuis moest en onze trouwdag angstvallig dichtbij kwam, besloten we onze huwelijksdatum met twee maanden uit te stellen. Ik had er geen probleem mee om de trouwpartij voorlopig af te blazen, tot Glenn weer volledig de oude was. Maar dat was voor hem geen optie. We maakten het compromis om ons huwelijk twee maanden later te plannen en in september te trouwen voor de wet. Een kerkelijk huwelijk en bijbehorend sprookjesfeest zou vijf jaar later volgen wanneer alle ellende ver achter ons lag, en we financieel weer wat sterker in onze schoenen zouden staan.’
Dringend beenmergdonor gezocht
‘Samen met mijn stiefmama trok ik naar Brussel en gingen we op zoek naar een trouwjurk. Als jong meisje droomde ik al van een lang, wit kleed. En op het eerste model dat ik aantrok, werd ik op slag verliefd. De jurk zat me als gegoten, ik beeldde me in hoe Glenn naar mij, in deze jurk, zou kijken. Een welkome afwisseling, want de lange dagen in het ziekenhuis naast Glenn zijn ziekbed waren zwaar. De eerste chemokuren die Glenn onderging, sloegen goed aan en ook de daaropvolgende bestralingen waren succesvol. Het genezingsproces zag er hoopgevend uit. Tot de dokter in juni plots weer slechte bloedwaarden had vastgesteld en meteen een bom liet vallen.’
In een klap kreeg Glenn weer vooruitzichten en nieuwe moed om verder te kunnen vechten.
‘Als Glenn het wilde halen, had hij dringend een beenmergdonor nodig. Er was 1 kans op 50.000 dat er een geschikte donor zou gevonden worden. En dat was een serieuze slag in ons gezicht. Meteen kwamen we tot het pijnlijke besef: hier is een mirakel nodig. Maar we besloten er wel volop voor te gaan. Diezelfde dag nog lanceerden ik een uitgebreide oproep via sociale media en probeerden we zo veel mogelijk mensen te motiveren om beenmerg te doneren en zich te laten testen. De dagen die volgden ben ik verschrikkelijk bang geweest om Glenn te verliezen. Zo goed en kwaad als kon, werkte ik ook verder aan de voorbereidingen voor ons huwelijk. In moeilijke momenten trok ik mij daar zelfs aan op. Dan vond ik afleiding in het zoeken naar de gepaste tafelversiering of het samenstellen van ons menu. En ook Glenn volgde alles mee op van aan de zijlijn.’
Boost voor de bruidegom
‘En dan gebeurde hét mirakel. In de internationale databank van donoren werd een geschikte donor voor Glenn gevonden. Het geluk dat ons bij dat nieuws overviel, was onbeschrijflijk. In een klap kreeg Glenn weer vooruitzichten en nieuwe moed om verder te kunnen vechten. De donor begon meteen aan zijn voorbereidingstraject en het moment van de transplantatie werd vastgelegd, een week na ons huwelijk. Op onze huwelijksdag voelde Glenn zich uitzonderlijk goed. De week voordien was zijn haar weer een beetje beginnen groeien en hij zag er zelfs nauwelijks ziek uit. Alsof hij als fiere bruidegom een boost had gekregen. Ik was blijven overnachten bij mijn grootmoeder, Glenn kwam me daar ophalen. Stralend van geluk trokken we van bij mijn grootmoeder naar het gemeentehuis. En daarna volgde een uitgebreide, romantische fotoshoot in het park. De kanker was op onze huwelijksdag niet aanwezig. Die was niet uitgenodigd. Maar natuurlijk wist iedereen in onze omgeving wel wat er speelde, en werden we dan ook met extra veel warmte, liefde en mooie woorden omringd. Ik denk niet dat er tijdens een openingsdans ooit zoveel tranen zijn gevloeid als toen wij op de tonen van het nummer You’re Still the One van Shania Twain over de dansvloer bewogen. Samen met onze familie en vrienden beleefden we de perfecte huwelijksdag.’
Glenn antwoordt niet
‘Maar veel tijd om van onze wittebroodsweken te profiteren, kregen we niet. Een week lang genoten we nog volop na van ons huwelijk, gingen we bijna elke dag op restaurant en probeerden we zo goed mogelijk onze zinnen te verzetten. Daarna moest Glenn terug naar het ziekenhuis, werd hij in quarantaine geplaatst en begonnen ze met de voorbereidingen voor de beenmergtransplantatie. De ingreep verliep goed, Glenn doorstond de transplantatie moedig en mocht drie weken later terug mee naar huis komen. Een aantal dagen voelde hij zich vrij goed, maar bij zijn eerste controle na de transplantatie waren de waarden van zijn witte bloedcellen niet goed. Niet veel later kreeg hij op zijn armen ook een uitbraak van zona, en moest hij meteen voor een week terug naar het ziekenhuis.’
In amper enkele maanden tijd was hij van een 24-jarige knappe kerel veranderd in een doodzieke man.
‘Na het nemen van de nodige medicatie leek ook dat probleem te zijn verholpen. De dagen gingen voorbij en Glenn werd al maar mee moe en kreeg weer veel meer last van hoofdpijn. Na een controle bij de dokter werd hij opnieuw in het ziekenhuis opgenomen en werd vastgesteld dat de infectie van de zona nog altijd in zijn bloed aanwezig was. Vanop mijn werk probeerde ik Glenn te bellen, maar ik kreeg geen reactie. De hele namiddag lang bleef ik proberen om hem te pakken te krijgen, zonder succes. En ook na het beëindigen van mijn werkdag probeerde ik tijdens mijn autorit naar het ziekenhuis Glenn te bereiken en werd ik al maar meer ongerust.’
Vurig blijven hopen
‘In het ziekenhuis aangekomen, zag ik de dokters mijn man nog net zijn kamer buitenrijden terwijl hij hevig lag te schokken op zijn bed. Omdat de verpleging voortdurend zijn telefoon hadden horen afgaan waren ze gaan kijken, en hadden ze hem gevonden terwijl hij een zware epilepsieaanval kreeg. De infectie van de zona had zich op de hersenen gezet en om dat proberen onder controle te krijgen, werd Glenn meteen in een kunstmatige coma gebracht. Alles werd zwart voor mijn ogen en ik was doodsbang dat ik die dag nog mijn man zou verliezen. Diep vanbinnen voelde ik dat Glenn me aan het ontglippen was, maar ik weigerde halsstarrig om daaraan toe te geven.’
Op heldere momenten zei Glenn me dat ik moest weggaan en me een andere man moest zoeken om mijn leven mee verder te zetten.
‘Met alles wat in onze macht lag, bleven we vechten en hopen. Ik ben zelfs samen met Glenn zijn vader naar Scherpenheuvel getrokken om daar kaarsen voor hem te gaan branden, in de hoop dat alles toch nog goed zou komen. Maar de vooruitzichten werden al maar onheilspellender. Vier dagen lang werd Glenn in coma gehouden, daarna bouwden ze de medicatie af om hem weer te kunnen laten ontwaken. De dokters hadden ons al op voorhand gewaarschuwd dat deze coma zijn schade zou nalaten. En dat werd meteen duidelijk. Toen hij ontwaakte, was Glenn blind en doof langs één kant. In amper enkele maanden tijd was hij van een 24-jarige knappe kerel veranderd in een doodzieke man met een zware blijvende beperking. Een pijnlijk vaststelling die er ook bij mij fel inhakte. Maar we bleven hopen, en ook de dokters spraken op dat ogenblik ook nog altijd over revalideren.’
Geen afscheid meer kunnen nemen
‘In de weken die volgden ging de toestand van Glenn achteruit. Af en toe kreeg hij nog eens een opflakkering die ons prompt weer nieuwe moed gaf. Maar bij de terugval die daar doorgaans op volgde, zakte hij alsmaar dieper weg. Op heldere momenten zei Glenn me dat ik moest weggaan en me een andere man moest zoeken om mijn leven mee verder te zetten. En iedere keer brak mijn hart een beetje meer. Ik zou op dat moment alles gedaan hebben voor mijn man en wilde zelfs mijn werk opgeven om voor hem te kunnen zorgen. Glenn was alles voor mij. Maar de man waar ik zoveel van hield, zakte dieper en dieper weg. Op het einde kwam het zelfs zover dat Glenn me niet meer herkende. Bewust afscheid nemen van elkaar hebben we daardoor niet meer kunnen doen.’
Zijn lichaam was volledig op, er was niets meer over om nog voor te vechten.
‘Op 27 april – Glenn kon toen al niets zelfstandig meer en was volledig bedlegerig geworden – belde de dokter mij en zijn ouders op om te komen praten. In het ziekenhuis stelden ze ons voor om met alle medicatie te stoppen en hem van de machines te halen. Zijn lichaam was volledig op, er was niets meer over om nog voor te vechten. En toch was de keuze die we toen voorgelegd kregen hartverscheurend. Glenn onnodig verder laten afzien was onverantwoord. Zijn behandelende artsen hadden gedaan wat ze konden en daar ben ik hen nog altijd zeer dankbaar voor. We besloten het advies van de dokters te volgen, en de dagen die de dokters voor hem nog voorspelden, zo zinvol mogelijk met hem door te brengen.’
Laatste liefdesverklaring
‘De hele namiddag en avond bleef ik bij Glenn aan zijn ziekbed zitten om nog zo dicht mogelijk bij hem te kunnen zijn. Maar de nacht beangstigde mij enorm. Glenns moeder besloot bij hem te waken zodat ik een paar uurtjes thuis kon gaan slapen en daarna zou ik terugkomen naar het ziekenhuis. Thuisgekomen zakte ik als een wrak in de zetel. Ik begon een filmpje samen te stellen met foto’s van ons twee, als laatste liefdesverklaring naar mijn man toe, en plaatste dat op YouTube. Heel even wilde ik gaan slapen om ’s anderendaags vroeg terug naar het ziekenhuis te kunnen gaan. Maar amper enkele minuten later kreeg ik telefoon van mijn schoonmama. Net op het ogenblik dat ik mijn liefdesverklaring aan Glenn online zette, is hij zachtjes ingeslapen. De daaropvolgende dag heb ik uitgebreid afscheid van hem genomen, ik schreef hem een lange brief en gaf hem de knuffel mee die hij me cadeau had gedaan toen hij net ziek was geworden en in het ziekenhuis moest blijven. De afscheidsviering van Glenn was een mooi, maar zeer emotioneel moment. En de weken die daarop volgden, heb ik het verschrikkelijk moeilijk gehad. Ik kon het niet aan om alleen thuis te moeten blijven, sliep zo goed als niet en probeerde me van alles en iedereen af te sluiten.’
Zijn dood een plaats gegeven
‘Wekenlang ging ik door een hel. Tot mijn familie me terug mee op sleeptouw begon te nemen, en me verplichtte om weer mee te gaan naar een familiefeestje of samen met hen iets te doen. Ik ben onze ouders, familie en vrienden zo dankbaar voor de steun die ik van hen kreeg. Langzaamaan vond ik daardoor de zin in het leven weer terug en slaagde ik erin om het verlies van Glenn een plaats te geven.’
‘Vandaag zijn we vier jaar verder en heb ik, dankzij de steun van mijn nieuwe vriend Ben mijn leven terug kunnen oppakken. Ben stond er altijd voor me, en steunt me ook vandaag nog altijd enorm. Hij gaat met me mee naar het kerkhof en ik mag altijd over Glenn praten wanneer ik het moeilijk heb. Samen kregen we een dochtertje Aïsha en zijn we nu heel gelukkig. Ben werkt keihard om ons een betere toekomst te kunnen bieden en op oudejaarsavond vorig jaar heeft hij mij ten huwelijk gevraagd. Samen met hem kijk ik nu uit naar een nieuwe toekomst met hopelijk nog een tweede kindje. Maar ook Glenn zal altijd blijven deel uitmaken van ons leven. Mijn trouwring draag ik nog altijd, aan een ketting, naast een hartje met zijn as. Vlak na zijn overlijden heb ik ook een tattoo laten zetten, ter ere van hem. Glenn en ik zijn amper zes maanden getrouwd geweest, maar ik heb geen seconde spijt gehad van ons huwelijk. Tot op de dag van vandaag ben ik nog altijd blij dat ik zijn vrouw ben.’
Lees ook:
