Het nomadisch experiment in Hasselt streeft naar zo zuinig en duurzaam mogelijk leven.
Stef van Nomad City: ‘Ik timmerde zelf een huisje in elkaar voor zo’n 500 euro’
Voor Stef is zuinig leven een kwestie van topsport. Hij is een van de bezielers van Nomad City, een nomadisch experiment in Hasselt.
‘Hoe duur het is om een huis te bouwen of te kopen, was een onderwerp dat bij mijn ouders geregeld aan de eettafel besproken werd. Dat stond natuurlijk in schril contrast met de kampen die ik als kind met mijn twee broers en zus bouwde. Mijn ouders hadden het over de lening voor het huis en de wagen, terwijl ik constructies bouwde met de materialen die ik op het terrein van onze ouderlijke woning vond. Ik schrok daar telkens van, want met de kampen die ik bouwde, had ik een dak boven mijn hoofd voor een appel en een ei. Er was uiteraard een verschil in afwerking, maar dat was voor mij nu ook weer niet zó groot. Zeker niet als ik rekening hield met het idee dat ik een heel leven moest werken in de hoop ooit een woonkrediet te kunnen afbetalen.
Zelf huisjes bouwen
Ik stond echt niet te springen om voor minstens twintig jaar een lening aan te gaan en wilde graag onafhankelijk zijn. Daarom waagde ik me in 2019 aan een experiment en stak ik de handen uit de mouwen om mijn allereerste huisje te bouwen. Het dak was zo hoog als de balken die ik ter beschikking had en ik had zoveel ramen als er op het terrein lagen. Ik liet mezelf leiden door de spullen die ik vond en goedkoop op de kop kon tikken. De kern van dat experiment was: hoe goedkoop kan een huis zijn? Ik timmerde er eentje in elkaar voor slechts vijfhonderd euro.
De kern van dat experiment was: hoe goedkoop kan een huis zijn? Ik timmerde er eentje in elkaar voor slechts vijfhonderd euro.
Tijdens het bouwen heb ik meerdere fouten gemaakt, wat verklaart waarom ik er slechts zes maanden heb gewoond, terwijl ik er wel een jaar aan bouwde. Het was alleszins een fantastische leerschool en niet veel later stelde ik mezelf de vraag: wat is de minimale oppervlakte waarop ik zou kunnen wonen, maar die toch nog beschikt over de invulling van mijn basisbehoeftes? Dat resulteerde in een tiny house op basis van bamboe en een winkelkar.’
Het absolute minimum
‘Intussen ben ik nog enkele experimenten verder en woon ik in een tiny house dat een paardenkoets als fundament heeft. Het biedt een oppervlakte van 3 m² en dankzij de wanden geeft het een ruimtelijk gevoel. Bovendien is het een ruimte die ik volledig kan aanpassen naar mijn behoeftes van het moment. Ik kan er bijvoorbeeld een bed van maken, maar ook een soort van living. En er kunnen zelfs vier mensen aan tafel schuiven. Het huisje is modulair: elk onderdeel heeft minstens twee functies en ik kon het verwezenlijken voor 2500 euro, inclusief zonnepaneel met batterij en regenwaterfilter.
Kleding maken we zelf uit reststoffen en natuurlijke materialen, en ik geef hooguit vijfhonderd euro per jaar aan eten uit.
Dit gaf ook de aanzet tot Nomad City, een klein nomadisch dorp met meerdere paardenkoetshuisjes dat ik samen met twee gelijkgestemden heb opgestart op de terreinen van twee hogescholen in Hasselt. Alles wat we doen, stellen we in vraag. Het is als het ware een topsport geworden om zo zuinig en duurzaam mogelijk te leven. Door deze levensstijl als een community te benaderen en zo goed als elk facet erbij te betrekken, zijn onze levenskosten tot het absolute minimum gezakt. We vangen ons regenwater op en dankzij zonnepanelen hebben we stroom ter beschikking. Koken doen we via een kookkachel en dat is ook meteen onze warmtebron. Kleding maken we zelf uit reststoffen en natuurlijke materialen, en ik geef hooguit vijfhonderd euro per jaar aan eten uit.
Niet sober maar rijk
Ik gebruik niet graag het woord soberheid, want ik ben van mening dat ik net heel rijk ben, omdat het leven zoveel intenser is geworden. Ik erger mij weleens aan het feit dat in deze maatschappij altijd alles voorhanden moet zijn. We moeten op elk moment warm water hebben en alle soorten groenten moeten op elk moment op ons bord liggen, maar daarmee pakken we onszelf iets af. Leren omarmen om af en toe iets niet te hebben, is een van de grootste lessen die ik heb geleerd.
Ik heb bijvoorbeeld geen bad, maar als ik er eentje bij mijn ouders neem, lijkt het alsof ik in een luxespa ben. Tomaten tijdens de winter zitten er niet in, maar ik kijk uit naar de eerste van 2024 en weet zeker dat die mij veel meer gaan smaken dan iemand die het hele jaar door tomaten eet. Door bepaalde zaken niet altijd te hebben, leer je er opnieuw naar te verlangen en word je vanzelf een rijker mens.’
Tekst: Marijke Clabots
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
