Jarenlang waren ze alles voor elkaar. En dan volgde het sprookjeshuwelijk. Maar wat de ultieme bekroning van hun liefde moest betekenen, werd het begin van het einde van hun relatie. Stefanie (27) kreeg af te rekenen met moeilijke schoonouders en een overspelige echtgenoot.
‘Hij was mijn eerste lief, maar toch heb ik altijd het gevoel gehad dat het meteen echt goed zat tussen ons en we een mooie toekomst hadden samen. Trouwen in alle pracht en praal, en als een prinses voor het altaar kunnen staan, daar droomde ik al van toen ik nog een heel jong meisje was. Toen we vijf jaar samen waren, begon ik dan ook stiekem te hopen op een aanzoek. We waren nog jong, maar hadden samen toch al een vrij lange weg afgelegd. Al lachend had ik hem, nadat ik een eerste ring van hem had gekregen, ook gezegd: “De volgende ring die je voor me koopt, zal een verlovingsring moeten zijn.” En toen raakte ik mijn ring plots kwijt.’
‘Zelf stond ik totaal niet stil bij het grapje dat ik lang geleden had gemaakt toen hij voorstelde om een nieuwe ring voor mij te gaan kopen. Maar hij was het duidelijk niet vergeten. We stonden op het punt om te gaan samenwonen en waren op zoek naar een huis. Het moment leek hem ideaal om te trouwen. Niet veel later vroeg hij me, in het bijzijn van mijn ouders, dan ook ten huwelijk. Ik voelde mij het gelukkigste meisje op aarde. We beslisten om enkele maanden later al te trouwen voor de wet, met een bescheiden feest voor onze naaste familie. Het kerkelijk huwelijk en het grote sprookjesfeest zouden het jaar erna volgen.’
Moeilijke schoonouders
‘Maar zodra we aan de voorbereidingen van ons huwelijk begonnen, werd mijn droom al meteen overschaduwd door mijn schoonouders en al hun eisen. Zo stonden zij er bijvoorbeeld op om een receptie te houden in het gemeentehuis, terwijl dat bij ons in de gemeente niet de gewoonte is. Alles moest gebeuren zoals zij het voor ogen hadden. Of dat nu haalbaar was of niet. Zowel mijn ouders als ik probeerden de kerk in het midden te houden, maar eenvoudig was dat niet. Ik ging kapot van de stress en zag steeds minder overblijven van het trouwfeest dat mijn vriend en ik in eerste instantie voor ogen hadden. Op een bepaald ogenblik belandde ik op het punt dat het me allemaal niets meer kon schelen. En dat nam mijn toekomstige echtgenoot mij dan weer kwalijk. Er is veel water naar de zee moeten stromen vooraleer ons huwelijk definitief vorm kreeg. Maar ondanks alles zijn we er toch uitgeraakt.’
Onze hele trouwdag moest gebeuren zoals mijn schoonouders het voor ogen hadden. Of dat nu haalbaar was of niet.
‘De dag van ons burgerlijk huwelijk was ik zielsgelukkig en voelde ik me fantastisch. Op onze huwelijksfoto’s straalt het geluk ook van me. Maar lang ben ik niet op mijn roze wolk kunnen blijven zitten. Meteen na ons huwelijk kwamen we terug in de realiteit van elke dag terecht en kregen we ook af te rekenen met een flinke dosis stress door onze verbouwingen. Al snel voelde ik dat het tussen ons niet meer zo goed zat als vóór ons huwelijk. In eerste instantie probeerde ik mezelf wijs te maken dat het aan die verbouwingen en de nazinderende stress van onze huwelijksvoorbereidingen lag, en ontkende ik voor me zelf het probleem. Het huwelijk was voor mij heilig. Als je voor elkaar hebt gekozen, blijf je er ook in moeilijke tijden samen voor gaan.’
Hij koos voor zijn minnares
‘Zes maanden gingen er voorbij en dan kreeg ik plots een bericht van een man die ik niet kende. Hij vertelde me dat hij familie was van de minnares van mijn man. Ik viel totáál uit de lucht en wist in eerste instantie niet wat mij overkwam. Meteen stuurde ik mijn man een bericht met de vraag of ik hem op zijn werk kon bellen. Maar dat wimpelde hij onmiddellijk af. Toen hij ’s avonds thuiskwam, heb ik hem met het bedrog geconfronteerd en hem een ultimatum gegeven. Hij kreeg drie dagen de tijd om te kiezen. Koos hij voor mij, dan was ik bereid hem alles te vergeven en hem een tweede kans te geven. Maar hoe hard ik er ook van overtuigd was dat dit wel een bevlieging zou zijn en hij nooit echt verliefd kon zijn op haar, toch koos hij voor die andere vrouw.’
‘Ik zat in zak en as, en kon de realiteit moeilijk aanvaarden, maar een huwelijksbreuk werd onvermijdelijk. In eerste instantie wilden we scheiden met wederzijdse toestemming en het elkaar niet moeilijk maken. We zouden alles mooi onder elkaar verdelen en niet moeilijk doen over ons huis. Maar dan kwam de ene na de andere leugen van hem aan het licht en bleek dat hij vijf maanden voor ons huwelijk blijkbaar al iets met haar had. Uiteindelijk heeft de scheiding meer dan een jaar aangesleept.’
Ik hoopte op een verzoening
‘De eerste maanden na onze breuk hadden we nog regelmatig contact met elkaar voor de praktische afwikkelingen van de scheiding. Ondanks alles wat er was gebeurd, miste ik hem. Stiekem hoopte ik zelfs dat het misschien nog opnieuw goed zou komen tussen ons. Tot mijn vriendin me wakker schudde en op het hart drukte dat ook ik verder moest met mijn leven. Sindsdien heb ik volledig met hem gebroken en heb ik hem niet meer gehoord of gezien.’
‘Vandaag zijn we vier jaar verder en heb ook ik een nieuwe liefde gevonden. Mijn nieuwe vriend, ouders, collega’s en vrienden hebben mij enorm opgevangen en gesteund, en daar ben ik hen heel dankbaar voor. Van mijn huwelijk zelf heb ik nog altijd geen spijt, omdat ik er met de beste bedoelingen was ingestapt. Na de scheiding heb ik mezelf ook veel beter leren kennen. Het heeft lang geduurd voor ik mij opnieuw durfde open te stellen voor de liefde, en ik heb het huwelijk lang als een dikke vette leugen beschouwd. Maar ondertussen ben ik opnieuw bij zinnen. Mocht mijn nieuwe vriend op één knie gaan, zou ik daar zeker niet weigerachtig tegenover staan. Alleen voor de voorbereidingen van het feest zou ik het nu wel helemaal anders doen, en geen inmenging van moeilijke schoonouders of andere bemoeizieke familieleden meer dulden.’
Lees ook:
