Aan mannen die tijdens de zwangerschap een kindje verliezen, wordt vaak gevraagd hoe het met hun vriendin of vrouw gaat. Hoewel ze met hetzelfde verdriet achterblijven, staan ze echter vaak aan de zijlijn. Dat valt ook sterrenpapa Jean-Baptiste op. Naar aanleiding van Pregnancy and Infant Loss Awareness Month delen we zijn verhaal.
‘Sofie en ik zijn niet alleen een koppel, maar ook collega’s. We werken allebei bij de Antwerpse politie, waar we elkaar vier jaar geleden leerden kennen. Vanaf het begin ging het heel goed tussen ons. We wisten wat we aan elkaar hadden en niet veel later woonden we onder één dak, al maakten we verder geen concrete plannen voor de toekomst. We zouden wel zien wat die bracht. Ik wist wel dat ik ooit vader wilde worden, terwijl Sofie haar kinderwens minder uitgesproken was, maar de vraag over het al dan niet hebben van kinderen lieten we eerder in het midden.’
Niet gepland, wel welkom
‘Toen Sofie in het najaar van 2017 vertelde dat ze zwanger was, was ik dolgelukkig, maar ook verbaasd. Het is een moment dat ik nooit zal vergeten. De zwangerschap was totaal niet gepland, maar dat wil niet zeggen dat ons kindje niet welkom was. Integendeel, want na enkele gesprekken besloten Sofie en ik er volledig voor te gaan. Na de eerste echo bij de gynaecoloog liepen we allebei op roze wolkjes. De zwangerschap verliep zoals het hoort: ons kindje groeide goed en was volgens de gynaecoloog kerngezond. We brachten onze ouders op de hoogte van het goede nieuws, kochten een babyuitzet om de kinderkamer in te richten en enkele kledingstukken. Toen we vernamen dat het een jongen was, kozen we een naam voor onze kleine man: Çois.’
Het nieuws waarvoor we vreesden, werd de volgende ochtend bevestigd: Çois zou levenloos geboren worden.
‘Ze zeggen altijd dat de eerste twaalf weken van een zwangerschap cruciaal zijn. Zodra je die termijn voorbij bent, denk je dat er niets meer kan mislopen. Sofie was uitgerekend voor juni 2018, maar op 3 januari 2018 donderden we na een zwangerschap van 18 weken van onze roze wolk. (stil) Ik was aan het werk en kreeg rond de middag een verontrustend telefoontje. Sofie zei dat ze veel buikpijn had en een bloeding, waarop ze met haar zus richting de spoedafdeling van het ziekenhuis vertrok. Ter plaatse werd ik opgewacht door mijn schoonbroer, die me vervolgens meenam naar het verloskwartier.’
Naar de verloskamer
‘Dat ik niet naar spoed maar wel naar een verloskamer ging, drong in eerste instantie niet tot me door. Ik werd pas wakker geschud toen de assistent-gynaecoloog meedeelde dat de moederkoek aan het loskomen was en dat ons kindje het waarschijnlijk niet zou redden. (stil) De assistente kon niet goed voorspellen hoe de situatie zou evolueren. Enerzijds had ik nog hoop, anderzijds ging ik van het allerergste scenario uit. Vanaf dat ogenblik telden de minuten dubbel. Ik leefde in een roes en probeerde sterk te zijn voor Sofie, die niet meer mocht bewegen en gekluisterd was aan haar bed. Het nieuws waarvoor we vreesden, werd de volgende ochtend bevestigd: Çois zou levenloos geboren worden. (stil) Uiteindelijk lag Sofie drie dagen op het verloskwartier. Toen ze riep dat haar water was gebroken, was dat zowel een euforisch als heel emotioneel moment. Ik was blij dat Sofie uit haar lijden verlost zou worden, maar vooral ook verdrietig omdat dat betekende dat we onze zoon definitief kwijt waren.’
Sofie heeft Çois enkele minuten vastgehouden, ik durfde niet, en dat blijft me tot vandaag achtervolgen. (stil) Daar heb ik écht spijt van...
‘Waar ik me niet aan had verwacht, was aan de vraag of we Çois zouden laten begraven of cremeren. Die werd al gesteld nog voor hij was geboren, net zoals de vraag of we graag wilden dat er een fotograaf van het Berrefonds langskwam. Daarin werden we stap voor stap begeleid, terwijl ik oorspronkelijk dacht: na de geboorte is het gedaan en zien we hem niet meer. Op 5 januari 2018 kwam Çois ter wereld. Na de bevalling wilden Sofie en ik hem eigenlijk niet zien. We waren uiteraard in shock. In korte tijd was er zo ontzettend veel gebeurd dat we amper nog helder konden nadenken, maar toen de vroedvrouwen zeiden dat we er spijt van zouden krijgen, hebben we meteen beslist om onze zoon te ontmoeten. Sofie heeft Çois enkele minuten vastgehouden, ik durfde niet, en dat blijft me tot vandaag achtervolgen. (stil) Daar heb ik écht spijt van... Een dag later mochten we het ziekenhuis verlaten. Sofie met lege handen, ik met een doos van het ziekenhuis met daarin foto’s, zijn voetafdrukjes en een knuffel ter nagedachtenis.’
Keiharde opmerkingen
‘Zodra we weer thuis waren, was het ongeloof groot, vooral bij Sofie. Ik ben iemand die snel de draad weer wil oppikken, maar daardoor was ik de eerste maanden na het verlies van Çois niet echt aanwezig tijdens het rouwproces van Sofie. Ik kon er niet over praten en hervatte al snel het werk, maar het wrong enorm wanneer ik mensen met kinderen zag. We wonen ook in een straat met verschillende kinderwinkels, wat de confrontatie des te groter maakte. Opmerkingen zoals ‘Het leven gaat verder’ of ‘Ga er opnieuw voor’ kwamen keihard aan, al toonde ik mijn emoties zelden. Dat zorgde voor spanningen tussen Sofie en mij, maar ik probeerde het verlies in mezelf te verwerken.’
‘Nadat we Çois totaal onverwacht verloren waren, kon ik acht maanden lang zijn naam niet uitspreken. Wanneer mensen me een jaar geleden hadden gevraagd of ik al kinderen had, had ik wellicht nee geantwoord. Dat klinkt heel cru, maar het heeft enkele maanden geduurd voor ik kon erkennen dat Sofie en ik een kindje hebben dat jammer genoeg niet meer leeft. (stil) Dat lukt pas sinds oktober, nadat we een herdenkingsmoment van het Berrefonds hadden bijgewoond. Sindsdien gaat het ook weer de goede richting uit tussen Sofie en mij. We zijn intussen zelfs opnieuw zwanger van een tweede zoontje. De eerste maanden waren behoorlijk eng. Wat als het nu weer misgaat? is een gedachte die weleens door je hoofd spookt, maar we worden heel goed opgevolgd en zijn opnieuw dolgelukkig. Al is één ding zeker: dit kindje zal Çois nooit vervangen.’
Lees ook:
