Aan mannen die tijdens de zwangerschap een kindje verliezen, wordt vaak gevraagd hoe het met hun vriendin of vrouw gaat. Hoewel ze met hetzelfde verdriet achterblijven, staan ze echter vaak aan de zijlijn. Dat valt ook deze sterrenpapa Niels op. Naar aanleiding van Pregnancy and Infant Loss Awareness Month delen we zijn verhaal.
‘Sanne en ik droomden altijd van een gezin met twee kinderen. Op 12 februari 2008 mochten we zoontje Liam verwelkomen. Zodra Liam uit de luiers was, waren we klaar voor een tweede. Niet veel later waren we in blijde verwachting, maar op 10 weken kreeg Sanne een miskraam. Dat liet ons zeker niet koud, maar het was niets vergeleken met de zwangerschap die daarop zou volgen. Toen Sanne zwanger was van Milan waren we dolblij, al waren we vanaf het begin geen seconde gerust. Tijdens de echo op zes weken zagen we een kloppend hartje, maar tijdens de nekplooimeting op 12 weken werd een afwijking vastgesteld die mogelijk wees op het syndroom van Down. Na drie weken bang wachten op de resultaten kregen we goed nieuws, al was dat van korte duur, want na de 20-wekenecho was de gynaecologe erg verontrust. Ze verwees ons door naar het UZ Leuven, waar de specialisten op 15 augustus 2012 niets anders konden dan vaststellen dat Milan een ernstige hartafwijking had en hij nooit een kans zou krijgen.’
In alle stilte geboren
‘De specialist was hard in zijn taal, maar wel doodeerlijk. Hij zei dat Milan een zware afwijking in zijn linkerhartkamer had en dat die slechts voor 2 procent werkte. Toen ik vernam dat de situatie hopeloos was, stortte mijn wereld in. Plots zaten Sanne en ik in een situatie die je niemand toewenst en moet je moeilijke knopen doorhakken. Beslissingen die je niet wil nemen... Samen met de specialisten hebben we uiteindelijk besloten om afscheid te nemen van Milan na een zwangerschap van 27 weken. Op 29 augustus 2012 werd hij in alle stilte geboren. De bevalling was een heel verdrietig en confronterend moment: baby’s die ter wereld komen, schreeuwen bijna altijd luidkeels, maar bij ons bleef het muisstil. (stil) In plaats van te vieren en geboortekaartjes te versturen, moest ik een begrafenisondernemer contacteren, en die wil je in geen geval ontmoeten wanneer het om je eigen kind gaat.’
Als man kreeg ik 13 dagen vrij, waaronder 3 voor de uitvaart. Daarna moest ik er terug staan, alsof er niets gebeurd was.
‘Toen we Milan verloren, bestonden nog geen organisaties zoals het Berrefonds of Boven De Wolken. Sanne en ik kregen wel de nodige ondersteuning vanuit het ziekenhuis, maar dat is toch anders als je vergelijkt met wat die organisaties verzetten om het zware leed een klein beetje te verzachten. We hebben gelukkig wel enkele tastbare herinneringen, zoals foto’s en zijn voetafdrukjes. We werden gesteund door familie, vrienden en collega’s, al kregen we heel diverse opmerkingen. Sommige mensen waren heel bezorgd, maar reacties zoals “Het is de natuur” of zelfs “Volgende keer beter” kan je missen als de pest. De maatschappij wil ook niet dat je stilstaat. Als man kreeg ik 13 dagen, waaronder 3 voor de uitvaart. Na 13 dagen tijd moest ik er terug staan, alsof er niets gebeurd was. Ik had het gevoel dat ik geen tijd kreeg om te rouwen, dat ik werd geleefd en dat ik met mijn verdriet aan de kant bleef staan. Wat ook niet helpt, is dat onze zoon niet meetelt in de maatschappij. Voor de overheid bestaat Milan niet: hij heeft geen geboorteakte, enkel een overlijdensakte omdat hij al overleden was toen hij werd geboren. Dat doet pijn, want voor ons bestaat Milan wél.’
Verdriet slijt niet
‘Dat mannen ook verdriet hebben, was destijds een taboe en vandaag is dat niet anders. Ik probeerde sterk te zijn voor Liam en Sanne. We hebben dit als koppel samen meegemaakt, maar elk van ons zocht zijn eigen weg om het verdriet een plekje te geven. De eerste twee jaar na het verlies van Milan zijn er momenten geweest dat ik het leven eigenlijk beu was en niet meer wist waarom ik elke ochtend opstond. (stil) Ook vandaag heb ik af en toe nog een minder moment, al doe ik er alles aan zodat Milan, Liam en regenboogdochter Lizzy trots op me kunnen zijn. Sanne en ik zijn er als koppel en als individu ook sterker uitgekomen, al wou ik dat ik kon zeggen dat het verdriet met de jaren minder wordt. Maar dit verdriet slijt niet: we missen Milan elke dag en zullen tot op ons sterfbed aan hem denken.’
Lees ook:
