Zo vaak heb ik hem gezegd dat ik hem graag zag, dat hij ons niet mocht verlaten. Maar papa hoorde niet wat ik zei.
Fier en hardwerkend, maar ook een man van vele hoogtes en laagtes. Zo kan ik mijn papa het best omschrijven. Hij had zijn eigen zaak, een schildersbedrijf, en deed er alles aan om die te doen groeien. Hij werkte bijna dag en nacht. Kijk ik nu naar foto's van hem tussen zijn verfpotten of terwijl hij aan het werk was, dan zie ik die glinstering in zijn ogen. Hij genoot er enorm van als hij mooi werk had afgeleverd. Geen wonder dat zijn zaak bleef groeien: hij bouwde een mooie reputatie op en werd een veelgevraagd schilder. Zijn zaak groeide en bloeide.
Schulden. Véél schulden.
Maar papa hield ook van mooie dingen. Zo fier dat hij was als hij in zijn gloednieuwe auto door de straten van ons dorp reed. Hij wilde aanzien, hechtte veel belang aan wat anderen van hem dachten. Te veel. Die droom en dat aanzien werden eigenlijk zijn grote val. Want hoe meer opdrachten papa kreeg, hoe meer geld hij kon verdienen en hoe meer mensen naar hem opkeken. Daardoor ging hij te veel werk aannemen en werd hij slordiger, minder nauwkeurig. Klanten begonnen te klagen, en hielden ook af en toe geld achter, uit onvrede. Het betekende het begin van zijn ondergang. En toch wilde papa koste wat kost dezelfde levensstandaard behouden, de schone schijn ophouden. Dus ging hij schulden maken. Veel schulden. Maandenlang wist hij zijn geldzorgen voor ons verborgen te houden. Misschien heeft het zelfs jaren aangesleept, dat weet ik niet. Hij heeft er in elk geval alles aan gedaan om ons te beschermen. Hij wilde ons niet betrekken bij zijn miserie.
Foute gedachten
Ik weet niet meer wanneer hij me het eerst vertelde dat hij het moeilijk had, "foute gedachten" had, zoals hij ze noemde. Maar steeds vaker stuurde hij me een sms'je of Facebookbericht waarin hij duidelijk maakte dat het niet meer ging. Dan vertelde hij over de pijn die hij voelde, hoe moeilijk en zwaar hij het had. En ja, ook dat hij speelde met het idee om er een einde aan te maken. Dat kwetste me, deed me zo veel pijn. Ik probeerde hem dan te troosten, hem ervan te overtuigen dat ik hem zo graag zag, hem nodig had. Maar of ik echt tot hem doordrong? Ik weet het niet.
Ik had het gevoel dat ik met niemand kon praten over mijn verdriet. Zelfs niet met mijn man, ondanks onze goede band.
"Je mag ons niet verlaten"
"Als iemand heel open is over zijn zelfmoordgedachten, dan doet-ie zoiets niet." Dat was me altijd gezegd en daar was ik eerlijk gezegd ook zelf van overtuigd. Papa zou nooit zover gaan, dacht ik. Zo naïef. Tuurlijk was ik ergens wel bang dat hij de stap toch zou zetten, maar ik had geen flauw idee hoe ik hem kon helpen. Ik probeerde met hem te babbelen, belde hem elke keer als hij me zoiets had gestuurd. Na zo'n gesprek had ik altijd wel het gevoel dat ik hem gerust had gesteld, hem een beter gevoel had bezorgd. Maar gingen we bij hem op bezoek, dan zat hij daar stilletjes in de zetel, zei hij geen woord. Zo vaak heb ik hem gezegd dat ik hem graag zag, dat hij ons niet mocht verlaten, maar hoe langer zijn miserie aanhield, hoe minder papa hoorde wat ik zei. En toen zijn zaak failliet was gegaan en hij ook nog het huis moest afgeven waarvoor hij zijn hele leven had gewerkt, zag hij nog maar één uitweg.
"Hij wílde weg", kreeg ik vaak te horen. Maar dat ís niet zo. Papa zag ons enorm graag. Hij zag gewoon geen andere uitweg.
Nee, hij wilde niet sterven, natuurlijk niet
Het verdriet dat me overspoelde toen ik thuis aankwam en mijn zus me vertelde dat hij er niet meer was, was immens. De hele weg naar huis had ik mezelf wijsgemaakt dat het een droom was, dat papa alleen maar geprobeerd had er een einde aan te maken. Maar de realiteit was een keiharde slag in mijn gezicht. "Papa, nee!" ging het door mijn hoofd. Ik stond te trillen op mijn benen, huilde onophoudelijk. Mijn verdriet was immens. De weken na de dood van papa beleefde ik in één grote waas. Mijn moeder en zus moesten bij mij komen wonen, want hun huis was verkocht. Op mijn werk wist niemand hoe ze moesten reageren. En ook mijn vriendinnen wisten zich geen houding te geven. Ik voelde me zo alleen. Ik had het gevoel dat ik met niemand kon praten over mijn verdriet. Zelfs niet met mijn man, met wie ik zo'n goeie band heb. "Hij wílde weg, Audrey", kreeg ik vaak te horen. Maar dat ís niet zo, tuurlijk wilde papa niet sterven. Papa zag ons enorm graag, maar zijn verdriet, de pijn die hij voelde was zo immens, dat hij geen enkele andere uitweg zag. Maar er was wél een andere uitweg. Ik hield zo veel van hem, had hij maar naar me geluisterd. Had hij maar beseft welk verdriet hij ons heeft aangedaan nu hij er niet meer is.
Eén ding weet ik zeker: mijn dochtertje zal weten wie haar opa was. Mijn papa krijgt ook in haar leven een plek.
Huilen in een hoekje
Lange tijd heb ik al mijn emoties opgekropt. Praten lukte me niet. Moest ik huilen, dan zonderde ik me even af, niemand mocht mijn verdriet zien. Tot mijn man me vertelde dat het zo niet langer kon: ik moest gaan praten met iemand. Hij had gelijk. Meer dan een jaar ging ik in therapie, en probeerde ik de dood van papa een plaats te geven, mijn verdriet te verwerken. Dat was zwaar en moeilijk. Want alsof papa verliezen al niet genoeg was, is ook de relatie met mijn mama, broer en zus helemaal verzuurd. We gaan alle vier zo anders om met ons verdriet dat we elkaar onderweg helemaal zijn kwijtgeraakt. Dat doet pijn. Zeker omdat ik binnenkort zelf mama word. Zo graag had ik papa nu bij me gehad. Zo graag had ik met hem naar het altaar gewandeld toen ik trouwde, of had ik mijn geluk met hem willen delen toen ik ontdekte dat ik zwanger was. Eén ding weet ik zeker: mijn dochtertje zal weten wie haar opa was. Mijn papa krijgt ook in haar leven een plek.
Intussen is Audrey bevallen van een dochtertje Amy-Lin. We wensen haar van harte proficiat!
Heb je vragen over zelfdoding of wil je met iemand praten? Dat kan, gratis en anoniem. Op www.zelfmoord1813.be of tele-onthaal.be kan je chatten, bellen kan op de nummers 1813 (Zelfmoordlijn) of 106 (Tele-Onthaal).
Wil je graag praten met nabestaanden? Surf naar www.werkgroepverder.be.
Interview: Lies Van Kelst
Foto's: Tim De Backer
Met dank aan: Werkgroep Verder
Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.
Lees meer straffe verhalen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
