Eigenlijk wilden we alleen maar dat de directie ons hielp. Dat alles beter zou worden. De reorganisatie van ons secretariaat op school van een paar maanden voordien had ons werk namelijk niet verbeterd. Integendeel. Alles verliep moeizamer, de communicatie was niet meer zoals het hoorde, en wat op papier zo mooi leek, bleek in theorie niet te werken. En dan vooral niet voor één collega...
Haar nieuwe functie beviel haar moeilijker dan gedacht en ze stapelde de fouten op. Daardoor werd ook onze job alsmaar moeilijker. In het begin lieten we het zo, maar toen de situatie echt onhoudbaar werd, vroegen twee van mijn collega’s en ik een gesprek aan met de algemeen directeur. Hij begreep onze frustratie en gaf ons zelfs grotendeels gelijk. Maar de verbetering waarop we hadden gehoopt, bleek uiteindelijk het begin van alle miserie. Ja, we wisten dat de collega in kwestie het heel goed kon vinden met de directrice, maar de algemeen directeur kon toch wel ingrijpen?
Mijn twee collega’s werden overgeplaatst. Van de aanvankelijk begripvolle reactie van de directeur was geen sprake meer.
Ineens op gesprek...
We hadden ons niet harder kunnen vergissen. Ja, we waren naar het CLB gestapt, maar dat was omdat de algemeen directeur ons dat aangeraden had. En ja, daar is het woord 'pesten' gevallen, maar geen van ons drieën wilde de situatie dramatiseren. Helemaal niet. We hadden gehoopt dat een gesprek met de collega over wie we waren gaan klagen, beterschap zou bieden. We wilden toch allemaal gewoon dat ons werk weer vlotter verliep en de sfeer opnieuw verbeterde? Maar er kwam geen gesprek met de collega. Er volgde een gesprek met ons. Mijn twee collega’s werden overgeplaatst. Van de aanvankelijk begripvolle reactie van de algemeen directeur was absoluut geen sprake meer. De directie was duidelijk niet opgezet met de inmenging van het CLB. Ook mij wilden ze liever elders zien, maar dat lukte niet, dus mocht ik blijven zitten.
Mijn "goeiemorgen" werd door niemand beantwoord. Ik werd koudweg genegeerd, en bovendien werden er roddels over mij verspreid.
Wie kan ik nog vertrouwen?
Vanaf toen werd alles anders. De fijne sfeer waarin we jarenlang hadden gewerkt, verdween als sneeuw voor de zon. Plots was ik persona non grata. Niemand durfde nog iets te zeggen tegen mij, uit angst zelf aan de kant te worden geschoven. Kwam ik ’s morgens binnen op onze dienst, dan werd mijn 'goeiemorgen' door niemand beantwoord. Niemand. Ik werd koudweg genegeerd. En alsof dat nog niet genoeg was, hoorde ik dat er ook lelijke roddels over me werden verspreid. Steeds meer voelde ik me wegkwijnen. Van de vrolijke, gedreven Ellen van nog geen halfjaar voordien, bleef niets meer over. Dat gevoel dat niemand nog vriendelijk is, dat er zelfs niemand meer met je durft te praten, is verschrikkelijk. Ik wist niet meer wie ik kon vertrouwen of wat ik moest denken. Geen wonder dat ik overspannen raakte.
In een aangetekende brief stond dat de school me verantwoordelijk stelde voor grove fouten. Maar toen die fouten gebeurden, zat ik thuis!
Compleet machteloos
Drie maanden na het hele voorval kreeg ik een aangetekende brief. Ik zat thuis op doktersbevel, want ik was hoogzwanger en alle spanningen op het werk waren uiteraard slecht voor mijn baby. Er stond in dat de school me verantwoordelijk stelde voor grove fouten. Ik wist niet waar ik het had. Ik kón die fouten niet eens gemaakt hebben, want ik zat thuis! De moed zakte in mijn schoenen. Ik ben keihard beginnen huilen. Maar wat kon ik doen? De enige oplossing was een advocaat onder de arm nemen, want dit liep echt uit de hand. Maar veel kon ik niet doen, bleek al snel. Zolang ik geen materiële bewijzen had van alle pesterijen – want dat waren het tenslotte – stond ik machteloos.
Mijn zelfvertrouwen was weg en ik was doodop. Mijn man zorgde dus voor de kinderen. Zelfs afspreken met vriendinnen lukte niet meer.
Herleid tot een wrak
Zo’n twee maanden later moest ik weer aan de slag. Ik was gestopt vóór mijn bevallingsverlof, dus ik ging sneller aan de slag. Ik had zo gehoopt dat die paar weken weg de gemoederen hadden bedaard, maar het tegendeel was waar. De sfeer werd nog slechter. Naar school gaan werd een constante strijd. Ik sleepte me naar mijn werk. Kwam ik ’s avonds thuis, dan wilde ik alleen nog in de zetel liggen. Ik was doodop. Rust, dat was het enige wat ik wilde. Alle roddels, de negatieve sfeer en de pesterijen hadden me herleid tot een wrak. Mijn zelfvertrouwen was weg. Ik had nergens nog energie voor, wilde niets meer doen. Thuis stapelde de was zich op, moest mijn man het grootste deel van de zorg voor onze kinderen op zich nemen en zelfs afspreken met vriendinnen lukte niet meer. Uiteindelijk zat er niets anders op dan op doktersbevel thuisblijven.
Ik heb gewerkt aan de persoon die ik ben en wil zijn. Nu ben ik trots en dankbaar voor alles wat ik heb verwezenlijkt.
Ik ben hen dankbaar
Drie jaar liggen de pesterijen intussen achter me. Geen dag heb ik nog gewerkt op die school, en daar ben ik blij om. Ik vind het heel jammer dat alles zo is gelopen. Maar boos ben ik niet meer. Straffer nog: ik ben de school en de pesters oprecht dankbaar. Dankzij hen en dankzij wat me is overkomen, heb ik mijn leven namelijk helemaal kunnen omgooien. De pesterijen hebben me getoond wat ik écht wil in het leven, ze hebben me een doel gegeven. Ik ben cursussen gaan volgen, ben gaan nadenken over wie ik ben en wat ik wil. Ik heb mijn zelfvertrouwen stap voor stap weer opgebouwd en ik heb gewerkt aan de persoon die ik ben en wil zijn. Ik durf nu gerust te zeggen dat ik vandaag trots ben op mezelf en dat ik dankbaar ben voor alles wat ik heb verwezenlijkt. Tegenwoordig ben ik zelfstandig coach en help ik mensen die het moeilijk hebben – ook mensen die worden of werden gepest. Ik heb trouwens ook een gids geschreven over hoe je moet omgaan met pesterijen. Ik wil mensen iets bijleren, ik wil iets veranderen en het taboe rond pesten doorbreken. Want pesten overkomt je, en dat heeft niets te maken met wie je bent of wat je doet.
Meer weten over pesten? Ellen schreef een boek. Pestitude: omgaan met pesten – een praktische handleiding, uitgegeven bij Borgerhoff & Lamberigts.
Interview: Lies Van Kelst
Foto's: Tim De Backer
Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.
Lees meer straffe verhalen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
