Een straffe dame.
Straf verhaal: Hedwige kan niet meer stappen, maar blinkt uit in rolstoelhockey
Vóór ik onder het mes ging, zeiden ze me dat de kans bestond dat ik nooit meer zou stappen. En dat is zo gebleken...
Bij mijn geboorte, leek er met mij niks aan de hand. Ik was een vrolijke, schattige baby. Maar na anderhalf jaar merkten mijn ouders dat ik toch niet begon te stappen zoals elk ander kindje. Ik was net een waggelend eendje. Ook lopen en springen deed ik niet zoals mijn leeftijdgenootjes. Mijn ouders gingen met mij van de ene naar de andere kinderarts en kregen de gekste dingen te horen. Dat ik gewoon veel te weinig bewoog, en meer moest sporten, bijvoorbeeld. Gelukkig hebben ze die raad nooit opgevolgd...
Verzwakte spieren
Toen ik ongeveer twee jaar oud was, werd bekkengordeldystrofie bij mij vastgesteld. Een verzwakking van de spieren rond mijn bekken die langzaam uitbreidt naar mijn rug en mijn schouders. Elke overdreven belasting van mijn spieren zou sporen nalaten die nooit meer herstellen.
Naarmate ik ouder werd, verloor ik de spierkracht in mijn armen, handen en knieën. Lange wandelingen werden stilaan een probleem. In het vierde leerjaar kreeg ik mijn eerste rolstoel. Voor grote uitstappen, want die werden te zwaar voor mij. Ik kon niet goed meer meespelen met de rest. Bij tikkertje was ik de traagste van de groep. In de turnles werd ik voor groepsspelen als laatste gekozen.
Gepest op school
Het duurde niet lang voor ik echt gepest werd op school. Toen ik aan de humaniora begon, zakte ik al vrij makkelijk door mijn benen en had ik steeds meer mijn rolstoel nodig. Als het had gesneeuwd, was ik het doelwit om met sneeuwballen te bekogelen. Vrienden had ik niet en uitgaan kon ik nauwelijks. Alleen mijn vriendin Laura was er voor mij. In het vierde middelbaar werden de pesterijen zo erg dat ik overgestapt ben naar een aangepaste school, voor kinderen met een beperking. Daar heb ik in juni mijn diploma secretariaat-talen behaald. Door de blijvende achteruitgang van de spieren in mijn rug had ik ondertussen een ernstige vorm van scoliose gekregen, een S-bocht in mijn ruggengraat. Een operatie werd onvermijdelijk. Maar die was niet zonder risico. Vóór ik vorig jaar onder het mes ging, zeiden de dokters dat de kans bestond dat ik na de ingreep nooit meer zou kunnen stappen. En dat is ook zo gebleken...
E-hockey begon als een uitlaatklep, maar is ondertussen een echte passie geworden.
Wég zelfstandigheid
Ik zit nu een jaar permanent in mijn rolstoel en probeer mijn leven daar zo goed mogelijk naar in te richten. In het begin heb ik het heel zwaar gehad. Zelfstandig naar het toilet gaan, is sinds mijn operatie niet meer mogelijk. Een toiletbezoek moet ik nu plannen, wanneer er iemand thuis is. Ook al zat ik vóór mijn ingreep al vrij veel in mijn rolstoel, ik kon toch nog zelfstandig functioneren. Iets wat nu niet meer gaat. De telefoon lang vasthouden of iets zwaarder tillen, kan ik niet meer door de pijn in mijn schouders. En ik ben snel vermoeid. Dankzij de vzw Nema heb ik de stap kunnen zetten om over te schakelen naar een elektrische rolstoel en daar voel ik me nu heel goed bij. Hoe mijn toestand verder zal evolueren? Dat kunnen de dokters niet voorspellen. Sinds ik volgroeid ben, blijft mijn spierkracht voorlopig stabiel.
Hockey vanuit de rolstoel
Vandaag probeer ik zo weinig mogelijk stil te staan bij mijn toestand. Het leven is te kort om bij de pakken te blijven zitten. Daarom ben ik naar een uitlaatklep op zoek gegaan. Een nieuwe uitdaging die ik gevonden heb, op het hockeyveld. Ik speel nu E-hockey, vanuit een aangepaste, elektrische rolstoel.
Tot twee keer per week train ik, tijdens het weekend speel ik competitie. Ik moet mijn inspanningen op training doseren. Maar dat neem ik er graag bij. E-hockey heeft een nieuwe wereld voor mij geopend. Voor het eerst in mijn leven heb ik een groep vrienden waar ik enorm veel plezier mee beleef. Wat begon als een uitlaatklep is ondertussen een echte passie geworden. Ik maak nu deel uit van de nationale ploeg en speel mee in de nationale en internationale competitie van het E-hockey.
Ik heb dit leven gekregen en moet er het beste van maken. Die gouden medaille is nu mijn doel!
Op kot
Maar ook naast het hockeyveld staat er mij een nieuw leven te wachten. Binnen twee weken start ik de studie journalistiek aan de hogeschool in Kortrijk. Ik ga zelfs op kot! We hebben een appartementje gevonden dat toegankelijk is voor mijn rolstoel. En ik krijg dagelijks hulp van een assistente en verpleegster die me helpt met mijn toiletbezoeken en die mij wast.
Mijn studie en op kot gaan: het wordt een hele onderneming. Maar ik wil er volop voor gaan. Misschien kom ik in Kortrijk zelfs de liefde tegen waar ik al zo lang naar verlang? Het zal niet altijd gemakkelijk zijn in mijn rolstoel. Mijn diploma halen is misschien zelfs een utopie. Maar ik wil in ieder geval zo veel mogelijk vakken volgen en van zo veel mogelijk onderdelen een getuigschrift proberen te behalen.
Lust for life
Hoe mijn studentenleven in Kortrijk ook zal verlopen, ik ga er gewoon proberen het beste van te maken. Ik heb dit leven gekregen en wil er alles aan doen om er zo veel mogelijk uit te halen. Een diploma of getuigschrift journalistiek is nu een vooruitzicht. Maar mijn grootste ambitie ligt nog altijd op het hockeyveld. Vorig jaar mocht ik mee naar het WK in München en heb ik in de nationale ploeg mijn debuut gemaakt. We hebben toen zilver behaald. En in juli volgend jaar hoop ik te kunnen deelnemen aan het EK in Madrid. Die gouden medaille is nu mijn doel!
Interview: Jill De Bont
Foto's: Liesbet Peremans
Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.
Lees meer straffe verhalen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
