"Er is een bom ontploft!", riep ik. Maar mama en papa lachten het weg.
Wat had ik toch uitgekeken naar onze gezinsvakantie in Egypte! Papa en ik hadden net ons duikbrevet gehaald en zouden voor de eerste keer, als buddy's, samen de Rode Zee gaan verkennen. Als puber van dertien vond ik het ook heel belangrijk om op die eerste schooldag na de grote vakantie met een mooi bruin kleurtje weer naar de klas te kunnen. Onze gezinsvakantie naar Sharm el Sheik, die laatste twee weken van augustus, kon niet beter gepland worden. Ook mijn broer Bram deelde mijn enthousiasme. Op de weg van de luchthaven naar ons hotel kreeg hij de kraampjes met voetbalshirts op het marktje vlakbij in de gaten. Hij wilde meteen gaan shoppen. Maar de reis was vermoeiend geweest. En het was al laat. Dus besloten mijn ouders om na het inchecken gewoon nog een glas te gaan drinken in de bar van ons hotel.
Enorme vuurbol
Ons vakantieverblijf was prachtig. Een mooi vijfsterrenresort met alles erop en eraan. De bar lag in een ruime inkomhal, volledig in glas. Mijn broer en ik sliepen in een kamer die met een tussendeur verbonden werd met die van mijn ouders. We lagen amper tien minuten in bed toen ik een gigantische knal hoorde en een enorme lichtflits door onze verduistergordijnen zag. Alsof er plots een vuurbol boven ons hotel hing. Compleet in paniek ben ik de kamer van mijn ouders binnengestormd en riep ik: "Er is een bom ontploft!" Maar dat konden mama en papa moeilijk geloven. "Het zal wel onweer geweest zijn. Of in het allerergste geval een neergestort vliegtuig", zei mijn vader lachend om mij te sussen.
Die blonde vrouw, vol bloed, schreeuwend om haar man, vergeet ik nooit meer.
Glasscherven en bloed, overal...
Maar ik raakte niet gekalmeerd. Dus nam mama mij mee naar beneden voor een korte wandeling rond het zwembad. Zo zou ik met mijn eigen ogen kunnen zien dat er niks aan de hand was. Maar dat bleek achteraf de domste beslissing die we hadden kunnen nemen. De inkomhal en receptie waren volledig weggeblazen. Overal lag glas en langs alle kanten kwamen mensen toegestroomd, volledig bebloed. Sommige onder hen misten zelfs ledematen. Wat we daar te zien kregen was echt afschuwelijk. Gelukkig had mijn mama de reflex om mijn ogen onmiddellijk af te schermen. Zo bleven de gruwelijkste beelden mij bespaard. Er was een bomauto in de straat van ons hotel gereden, die bedoeld was voor de ondergrondse garage van een groot hotel een kilometer verderop. Maar de bom is te snel afgegaan. Ze ontplofte vlak voor de ingang van ons resort. De blonde vrouw die vol bloed, schreeuwend om haar man, door de hotellobby liep, vergeet ik nooit meer.
Het bleef stil
Er heerste een en al chaos. We waren op weg naar onze hotelkamer, op zoek naar mijn papa en mijn broer, toen er afgeroepen werd dat iedereen moest verzamelen op het strand achter het hotel. En wat we daar te zien kregen, heeft op mij nog het meeste indruk gemaakt. Alle namen van de hotelgasten werden afgeroepen. Maar van verschillende onder hen kwam geen respons. Het verdriet dat we zagen op dat strand was immens. Gelukkig bleef mijn papa zeer koelbloedig. Hij nam ons meteen terug mee naar onze kamer om zo snel mogelijk onze koffers te pakken. Eenmaal boven merkten we op dat achter de zware verduistergordijnen ook de ruiten van de kamer van mijn ouders gesneuveld waren door de knal. We hebben de nacht met ons vier doorgebracht in de kamer van mijn broer en ik. Die nacht is de enige keer dat ik mijn ouders echt bang gezien heb.
Elke auto die in onze straat parkeerde, maakte me bang. Iedere keer dacht ik: die zal toch niet ontploffen?
Gevaarlijke tocht door de woestijn
Omdat de plaats van ons verblijf nog niet uitgeroepen was tot rampgebied, raakten we daar niet zo makkelijk weg. Papa kreeg het geregeld dat we de dag na de aanslag het vliegtuig konden nemen naar België. Maar daarvoor moesten we eerst nog een lange busreis maken naar de luchthaven van Luxor. Een gevaarlijke tocht, met gedoofde lichten, door de woestijn. De echte opluchting dat we er heelhuids vanaf gekomen waren, voelde ik pas zodra we op het vliegtuig zaten en de deuren gesloten werden. Zelfs goedbedoelde dingen, zoals een man die me probeerde helpen met mijn koffer, zag ik als een mogelijke aanslag. Ik was compleet van slag en durfde de hand van mijn moeder niet meer los te laten.
Aanslag opgeëist door Al-Qaeda
Eenmaal op Zaventem geland, werden we onmiddellijk aangesproken door een aantal journalisten. Zo kwamen we te weten dat de bomaanslag, waar wij getuige van geweest waren, opgeëist was door Al-Qaeda. De eerste week weer thuis maakte elke auto die in onze straat parkeerde me bang. Iedere keer schoot er door mijn hoofd: die zal toch niet ontploffen? Maar gelukkig hebben onze ouders veel met ons gepraat over wat we in Egypte hadden meegemaakt. Een trauma heb ik, nu tien jaar na de feiten, er niet aan overgehouden. Ik ben enkele jaren geleden zelfs al een keer teruggegaan naar Egypte. Maar met alle gebeurtenissen die vandaag in de media komen rond Al-Qaeda en IS, besef ik toch hoeveel geluk wij wel gehad hebben. Dat we hier alle vier zonder kleerscheuren zijn uitgekomen, is eigenlijk een mirakel.
Interview: Jill De Bont
Foto's: Tine Schoemaker
Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.
Lees meer straffe verhalen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
