Straf verhaal: Yulia overleefde een aanslag in Kiev

‘Ik zag mensen neergeschoten worden voor mijn ogen’

‘Mijn roots liggen in Siberië, maar toen ik acht jaar was, ben ik met mijn ouders naar België gekomen. We gingen in Brugge wonen. Een prachtige stad, waar ik een heel toffe kindertijd beleefde en de liefde van mijn leven vond. Kris was beroepsmilitair en gekazerneerd in Leopoldsburg. Dus volgde ik hem naar Limburg en ging ik daar verder studeren. In Hasselt behaalde ik mijn diploma businessmanagement met optie financiën. Daarna vond ik mijn eerste job bij een bank in Brussel. Met mijn carrière ging het meteen de goede kant op: ik kon vrij snel van de ene naar de andere bank overstappen en kreeg een mooie functie als private banker.’

De droom om ondernemer te worden

‘Tot de bankencrisis uitbrak in 2008. De Kaupthingbank, waar ik werkte, ging zo goed als failliet en werd overgenomen door Landbouwkrediet. Het ideale moment voor mij om een timezo -out te nemen en een andere richting in te slaan. De familie van mijn man runde op dat ogenblik een aantal vrijwilligersprojecten in Burundi. Ik pakte onze spullen en trok samen met Kris naar Afrika. En daar kwam de droom opborrelen om zelfstandig ondernemer te worden. Terug in België ging ik als zelfstandig danscoach aan de slag en verdiende ik meteen veel geld als zumbalerares. Een job die me voldoening bracht en me vooral het vertrouwen gaf om als ondernemer hogerop te klimmen.’

Met een peuter naar luxestad Kiev

‘Zo ben ik uiteindelijk, samen met mijn vennoot Maxim Willems, mijn bedrijf in internationale relaties gestart. Ik huurde een kantoor op het Onafhankelijkheidsplein in het centrum van Kiev en bracht Vlaamse en Nederlandse ondernemers in contact met Oekraïense klanten. In het begin pendelde ik tussen Kiev en België. Maar toen de zaak groeide, heb ik mijn man kunnen overtuigen om me te volgen en gingen we in Kiev wonen. Ons zoontje Tristan was toen anderhalf. Kiev was een luxestad: een en al overdaad. Mooie wagens, exclusieve restaurants, in Kiev vond je de top van de top. Mijn man werkte mee in de zaak. Mijn mama, die met ons mee verhuisd was, zorgde voor ons zoontje als ik er niet was. Het was hard werken, maar we hadden het goed.’

De revolutie

‘En toen brak de revolutie uit in Kiev. Studenten kwamen op straat om te protesteren tegen de corrupte regering. Mijn kantoor was op de zevende verdieping, we zagen de massa protestanten toestromen. Ons gebouw werd ingenomen door de oppositie, maar als Europees bedrijf mochten wij verder blijven werken. Ik kreeg overal doorgang en voelde me nog redelijk veilig op kantoor. Maar buiten werd de sfeer met de dag grimmiger. We wilden natuurlijk geen risico lopen, dus ging mijn man met ons zoontje terug naar België.’

Molotovcocktails, scherpschutters... Een vuurzee

‘Ik had nog twee belangrijke afspraken die ik niet wilde missen en bleef nog even in Kiev met mijn mama. We zaten samen met onze boekhoudster de laatste papieren in orde te brengen, toen een jonge man ons kantoor binnenstormde. We moesten alles achterlaten en meteen het gebouw verlaten, riep hij. Buiten was er een vuurgevecht losgebarsten. Er werden banden in brand gestoken en er werd met molotovcocktails gegooid. Vanuit het raam van ons kantoor zag ik de scherpschutters zitten in het gebouw aan de overkant. Ik wilde me niet in die vuurzee begeven. Het leek mij veiliger op de grond, achter de balie, in ons kantoor. Maar toen brak er ook brand uit in ons gebouw. We hadden geen keuze meer...’

Alles kwijt in de vlammen

‘Op straat zagen mama en ik verschrikkelijke taferelen. Ik zag hoe mensen die ik kende van ziens neergeschoten werden voor mijn ogen of zwaargewond op de grond lagen.' 

'Wij konden gelukkig schuilen in een café. Zes uur lang hebben we daar vastgezeten. Ik zag het gebouw in de vlammen opgaan, wetende dat er nog zoveel mensen binnen waren... Al onze papieren en geld lagen nog op mijn kantoor. In één klap waren Maxim en ik alles kwijt. Op dat moment wilde ik nog maar een ding: zo snel mogelijk naar huis, terug naar mijn gezin.’

Ik lééf nog!

‘Mijn man kon ik niet bereiken en de luchthavens werden gesloten. In België was het nieuws ondertussen op radio en televisie gekomen. Kris wist wat er gebeurd was en vreesde meteen het ergste. Via Facebook heb ik hem ’s avonds laat uiteindelijk kunnen laten weten dat ik oké was. Zes dagen later kon ik een vlucht terug nemen naar België. En mijn man en gezin eindelijk weer in mijn armen sluiten. Ik heb zoveel geluk gehad...’

Workaholic af

‘Het drama in Kiev heeft een serieuze impact op mij gehad. Ik ben een ander mens geworden en besef nu hoe belangrijk mijn man en zoontje voor me zijn. Ik ben niet meer de workaholic die ik twee jaar geleden was. Ik realiseer me nu dat het leven kort kan zijn. Dat ik moet genieten van de mensen die ik graag zie, van elke mooie dag die ik cadeau krijg. De taferelen op het Onafhankelijkheidsplein halen me nog wel eens uit mijn slaap. Maar ik ben ondertussen al eens teruggekeerd naar Kiev en heb het een plaats kunnen geven.’

Gelukkiger dan ooit

‘Mijn bedrijf en het hectische bedrijfsleven zijn verleden tijd. Ik geef nu workshops en lezingen om ondernemerschap bij vrouwen te stimuleren vanuit hun passie en vrouwelijkheid.

Financieel ben ik van nul moeten herbeginnen. Maar ik leef nog en ben meer dan ooit gelukkig samen met mijn gezin. En dat is uiteindelijk toch het allerbelangrijkste.’

Interview: Jill De Bont / Foto’s: Leen Van den Meutter

Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op. 

Lees ook:

• Danseres Kim vecht tegen een progressieve spierziekte