‘Mede door deze ervaring volg ik therapie en heb ik lang gedacht dat ik zelf geen kinderen wilde, want ik was bang om dezelfde fouten te maken.’
Caroline (30) voelt zich bij haar ouders tweede keus: ‘Ik ben niet de favoriet’
Net zoals we een beste vriend(in) hebben, zouden heel wat ouders ook een favoriet kind hebben. Die plaats is niet weggelegd voor Caroline (30), die moet toezien hoe haar zus op een voetstuk wordt geplaatst door een of beide ouders.
‘Al bijna heel mijn leven het ik het gevoel dat ik moet opboksen tegen mijn zus Lore, de eerstgeborene en drie jaar ouder dan ik. Lore is altijd een zorgenkindje geweest. Sinds ze op deze aardbol rondloopt, is ze als het ware op zoek naar haar plek. Bovendien is ze minder spontaan, gaat ze met weinig vrienden door het leven en heeft ze geen partner. In tegenstelling tot haar heb ik het wel mooi voor elkaar, maar het is ook niet zo dat ik het geluk in de schoot geworpen kreeg. Dat is nochtans het gevoel dat ik al jarenlang krijg van mijn ouders. In mijn gezin was er meer aandacht en liefde voor wie kwetsbaarder is. Een mooie visie, maar die werd systematisch doorgetrokken naar vrijwel elk facet van het leven, en daarvan maakte mijn zus gretig gebruik.’
Smeken
‘Tijdens onze tienerjaren zei mama bijvoorbeeld dat ze een moeder-dochterweekend zou introduceren om onze verjaardagen te vieren. Bij Lore vond dat weekend in dezelfde week als haar verjaardag plaats, terwijl ik bijna moest smeken om het mijne te organiseren. Ik ben welgeteld één keer met mama op weekend geweest. Daarna nooit meer, terwijl het weekend van Lore nog elk jaar vrolijk plaatsvindt. Als mijn ouders voor haar boodschappen doen, hoeft ze geen cent terug te betalen, terwijl ik niet snel genoeg mijn portemonnee kan bovenhalen om mijn schuld te vereffenen. Wil Lore met Kerstmis graag twee cadeaus in plaats van één, dan krijgt ze haar zin.’
Mijn zus krijgt elk jaar een verjaardagsweekend met mama. Ik kreeg er welgeteld één en moest er nog om smeken ook.’
‘Ook toen we allebei het huis uit gingen, was er een verschil. Er werd voorgesteld om aan ons allebei hetzelfde bedrag te geven om een huis te kopen. Ik vond dat een goed idee, maar Lore gaf aan dat ze liever nu en dan kleine beetjes toegestopt krijgt. Wie volgen ze? Mijn zus, waardoor er zelfs geen cent mijn richting is uitgekomen. Daarnaast staken mijn ouders elk weekend de handen uit de mouwen om van haar huis een thuis te maken, terwijl ik niet op helpende handen kon rekenen.’
Wake-upcall
‘Zo kan ik nog talloze voorbeelden aanhalen, het ene al erger dan het andere. Het is de som van al die dingen samen die maakt dat ik bijna niet anders kan dan denken dat er sprake is van favoritisme. Ik heb lang gedacht dat het aan mij lag en dat ik me bepaalde dingen inbeeldde, maar dankzij mijn vriend kon ik zien hoe de vork aan de steel zit. Alleen als ik ziek ben en fysiek tot weinig in staat ben, krijg ik de aandacht die mijn zus elke dag krijgt. Ik vertel mijn verhaal niet om medelijden op te wekken, al hoop ik stiekem wel dat het een wake-upcall is voor élke mama en papa. Als je kinderen op de wereld zet, hoor je er alles aan te doen om ze evenwaardig te behandelen. Zo niet, dan moet je er niet aan beginnen of het bij één kind houden. Het kan niet de bedoeling zijn dat iemand zich zo voelt door toedoen van de ouders.’
Mede door deze ervaring volg ik therapie en heb ik lang gedacht dat ik zelf geen kinderen wilde, want ik was bang om dezelfde fouten te maken en dat zou ik mijn eigen kroost nooit willen aandoen.
‘Misschien dat mijn mama en papa Lore heel onbewust de favorietenrol hebben toegewezen en dat ze sindsdien met oogkleppen rondlopen. Ik weet niet waarom de situatie is zoals ze is, maar ze zouden beter moeten weten. Mijn ouders voelen ongetwijfeld wel dat ik afstandelijker ben geworden. Zij verklaren dat als ik die bezig ben met het uitbouwen van mijn leven en niet omdat ik het beu ben om op de tweede plaats te komen. Als we ons met z’n allen bewuster worden van het feit dat er favoritisme bestaat, kunnen we hopelijk een verandering teweegbrengen. En vermijden we situaties waarin het ene kind zich benadeeld voelt ten opzichte van een broer of zus. Mede door deze ervaring volg ik therapie en heb ik lang gedacht dat ik zelf geen kinderen wilde. Ik was bang om dezelfde fouten te maken en dat zou ik mijn eigen kroost nooit willen aandoen. Sinds anderhalf jaar proberen mijn vriend en ik onze kinderwens te vervullen, maar we zullen er in elk geval voor waken dat we geen gelijkaardige misstappen begaan. Voortrekkerij? No way!’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
