Veerle denkt dat als ze haar dwangrituelen niet uitvoert, er iets verschrikkelijks zal gebeuren met de mensen die ze graag ziet.
'Het slapengaan, het douchen, het thuis weggaan... Ik heb rituelen voor alles.'
'Vreselijk ongerust ben ik als Bart me niet meteen een berichtje stuurt wanneer hij op het werk aankomt of als ik hem niet kan bereiken. Panisch, zelfs. Dan ben ik er echt van overtuigd dat hij dood is. Niets of niemand kan me dan op andere gedachten brengen, enkel hem horen of zien helpt. En mijn gebed... Dat duurt exact zeven minuten en ik moet het helemaal juist opzeggen, of ik moet opnieuw beginnen. Zo duurt dat soms wel een halfuur. En dan moet je weten dat we op dat moment al een heel afscheidsritueel achter de rug hebben: ik móét hem twee keer op de mond zoenen, ik móét hem zeggen dat hij voorzichtig moet zijn en dat ik hem graag zie, en ik móét blijven kijken tot hij de straat uit is. Anders zal hem zeker iets vreselijks overkomen. Absurd, ik weet het, maar voor mij is die angst zo écht.
Het huis verlaten kan een kwartier duren, omdat ik eerst alle stopcontacten, kookplaten, lichten, deuren en ramen moet controleren.
Iemand die geen dwangneurose heeft, kan dat niet begrijpen. En ik heb rituelen voor alles: voor het slapengaan, voor het douchen, voor het thuis weggaan... Het huis verlaten kan een kwartier duren, omdat ik eerst alle stopcontacten, kookplaten, lichten, deuren en ramen moet controleren. Op het werk weten alleen mijn baas en enkele collega’s dat ik een dwangneurose heb. Ik kon het op den duur gewoon niet meer verbergen. Mijn rituelen zijn ook zó vermoeiend. Door mijn stoornis sta ik onder voortdurende stress en is mijn weerstand fel verminderd. Het ene kwaaltje volgt het andere op. Het enige wat helpt, is rusten, therapie volgen en medicijnen nemen. Maar dat doe ik al. Mijn kinderwens heb ik trouwens opgeborgen. Omdat ik dan zou moeten stoppen met de medicijnen, maar ook omdat ik bang ben dat mijn kind een dwangneurose zou hebben. Ik heb ook schrik dat ik een te overbezorgde moeder zou worden en dat mijn angsten nog groter zouden worden. Ik ben mijn eigen grootste vijand, en dat is moeilijk om te aanvaarden.'
