‘Op hun bruiloft was de warmte en verbondenheid tussen mijn oom en zijn kersverse vrouw bijna tastbaar. Zo moet liefde zijn, besefte ik.’
Veerle (28) verliet haar man exact elf maanden en vijftien dagen na hun jawoord
‘Ik was zeventien toen ik Werner na een theatervoorstelling ontmoette aan de artiestenuitgang van de Antwerpse Stadsschouwburg. We wisselden telefoonnummers en e-mailadressen uit en een maand later waren we officieel een koppel. Omdat Werner Nederlander is, treinde ik twee jaar lang elk weekend naar zijn woonplaats, een dorp tussen Rotterdam en Den Haag. Ik zat thuis niet zo goed in m’n vel, dus ik was blij telkens even te kunnen vluchten. Na twee jaar pendelen stonden we voor een dilemma: gaan we samenwonen of kappen we ermee?‘
‘Eigenlijk ging het toen al niet zo schitterend tussen ons, maar ik was jong en onzeker. We accept the love we think we deserve, schrijft Stephen Chbosky in The Perks of Being a Wallflower. Die zin is me altijd bijgebleven en beschrijft ook perfect de situatie waarin ik me toen bevond. Eigenlijk waren Werner en ik gewoon een slechte match, al hebben we dat nooit durven toegeven aan elkaar. Het gevoel dat ik niemand anders ter wereld zou tegenkomen die me zo graag zou zien als hij was zo sterk dat ik mezelf volledige wegcijferde voor hem. Dus pakte ik m’n boeltje en trok ik bij hem in.’
Even doorbijten
‘Het eerste jaar dat we samenwoonden, was eigenlijk helemaal niet leuk. We zaten constant op elkaars kap en waren duidelijk niet gelukkig. Er moet iets veranderen of dit komt niet goed, dacht ik toen. Omdat er bij hem maar geen beweging in zat, ging ik steeds meer toegeven. Op m’n 22ste kochten we een huis. Het was prachtig, en toch voelde ik me als een vogel in een kooi. Al had ik dat op dat moment totaal niet door. Een half jaar nadat we waren verhuisd, vroeg hij me ten huwelijk. Tegen beter weten in zei ik ja. Ik wist heel goed dat ik niet voor de rest van m’n leven bij Werner zou blijven, maar ik dacht: voor de komende tien jaar is het wel oké.’
‘Tijdens de huwelijksvoorbereidingen viel ik ten prooi aan een burn-out. Deels door mijn werk, maar deels ook door mijn relatie met Werner. Ik voelde me gewoon zo gevangen. Toen ik hem zei dat ik de bruiloft een jaar wilde uitstellen, verklaarde hij me voor gek. De feestzaal was al vastgelegd, dus ik moest maar gewoon even op m’n tanden bijten, vond hij. Diep in mijn hart besefte ik heel goed hoe fout dat was, maar ik wist niet beter en zette dus door.’
Waar blijft mijn redding?
‘Tot op onze huwelijksdag hoopte ik dat er iemand zou zijn die ging zeggen: “Hey Veerle, je weet dat we ook gewoon een ijsje kunnen gaan eten, hé ? Je hoeft dit niet te doen als je niet wil.” Dat klinkt heel bizar, maar ik wilde zo ontzettend graag gered worden. Maar dat gebeurde natuurlijk helemaal niet, dus had ik geen excuus om niet ja te zeggen. Na het feest reden we recht naar de luchthaven voor een roadtrip langs de Amerikaanse westkust. Hoewel het een mooie reis was, begon het me steeds meer te dagen dat ik de grootste fout uit m’n leven had gemaakt.‘
Op hun bruiloft was de warmte en verbondenheid tussen mijn oom en zijn kersverse vrouw bijna tastbaar. Zo moet liefde zijn, besefte ik.
‘Toch heeft het zo’n vier maanden geduurd voor ik Werner dat ook heb verteld. In maart moest hij voor twee weken op zakenreis, waardoor ik in m’n eentje naar de bruiloft van mijn oom moest. De warmte en verbondenheid tussen mijn oom en zijn kersverse vrouw was bijna tastbaar. Zo moet liefde zijn, besefte ik toen. Dat was heel confronterend. Ik heb bijna de hele dag gehuild. Toen ik Werner over mijn gevoelens inlichtte, reageerde hij ontzettend boos. “Kon je dat nu niet eerder verzinnen?” fulmineerde hij. Dat ik hem had gevraagd om ons huwelijk uit te stellen en dat hij toen niet wilde luisteren, was hij kennelijk al vergeten.’
Want je bent het waard
‘Relatietherapie leek me de enige oplossing, maar daar moest Werner eerst niets van weten. Enkele dagen later stemde hij toch in. Op voorwaarde dat we er pas na onze vakantie – we hadden opnieuw een reis naar de VS geboekt, maar ditmaal met mijn moeder erbij – mee zouden starten. Twee maanden voor onze eerste huwelijksverjaardag vertrokken we met z’n drietjes op vakantie en tot m’n grote verbazing hebben we een heerlijke tijd beleefd. Plots was Werner weer die zorgeloze, vrolijke kerel op wie ik verliefd was geworden. Maar toen we terug thuis waren, werd hij opnieuw z’n norse zelf. Kort erna vertrok hij op zakenreis, waardoor ik een week alleen thuis zat. Ik besefte niet alleen dat ik veel gelukkiger was zonder hem, maar dat ik me ook perfect kon redden in m’n eentje.’
De allerbelangrijkste les die ik hieruit heb geleerd? Dat ik het waard ben om graag gezien te worden.
‘Exact elf maanden en vijftien dagen na onze trouwdag heb ik de knoop doorgehakt en Werner verteld dat ons huwelijk voorbij was. Hij was ziedend en probeerde me een schuldgevoel aan te praten, maar ik heb niet toegegeven. Drie maanden later, op mijn 26ste verjaardag, kreeg ik bericht dat de echtscheiding officieel was afgerond. “Nu heb je eindelijk wat je wil”, sms ’te hij me. Intussen woon ik al meer dan twee jaar terug in België en ik mis Nederland nog elke dag. Werner heeft ons huis ondertussen met maar liefst € 140.000 winst verkocht, maar uiteraard heb ik daar geen cent van gezien. Ach, hij mag het hebben. Het is geen makkelijke beslissing geweest om hem te verlaten, maar uiteindelijk ben ik op m’n pootjes terechtgekomen. Sinds een tijdje ben ik zelfs opnieuw gelukkig in de liefde. Dat is waarschijnlijk nog de allerbelangrijkste les die ik uit de hele situatie heb geleerd: dat ik het waard ben om graag gezien te worden.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
