Sommige keuzes veranderen je leven, maar je moet durven te springen en te kiezen voor je eigen geluk. Joke (31) deed het en beklaagde zich dat niet. Ze vertelt over de (extreme) beslissing die haar pas écht gelukkig maakte.
‘Mijn ouders zijn rasechte reizigers en gaven hun reismicrobe met de paplepel door. Als jong meisje wilde ik al op eigen houtje de wereld verkennen, maar het soloreizen begon pas toen ik negentien was. Tijdens mijn opleiding journalistiek vertrok ik voor een semester op Erasmus naar Valencia. Hoewel ik in een totaal nieuwe omgeving terechtkwam, voelde het meteen als thuiskomen. Dat was een verademing, want in België vond ik mijn draai niet.’
‘Ik was er te luid en uitbundig, en had het gevoel dat ik er mijn enthousiaste zelf niet kon of mocht zijn en dat ik voortdurend op de rem moest gaan staan, terwijl ik me in Valencia niet hoefde te verstoppen. Dat was zo’n fijn gevoel dat ik dacht: dit wil ik voor de rest van mijn dagen blijven doen. Na een daaropvolgende stage in Kathmandu en een buitenlandse werkervaring in Griekenland vielen de puzzelstukjes op hun plaats en was het duidelijk dat ik andere oorden dan België zou opzoeken. De bal ging aan het rollen toen ik
een paper schreef over jongeren met buitenlandse werkervaring. Zo sprak ik een 21-jarige jongen die net een jaar in Australië had gezeten met een working holiday-visum. Ik was zo enthousiast dat ik zelf een aanvraag indiende.’
Elke dag een vakantiedag
‘Mijn jaar in Australië viel zo goed mee dat ik nog drie keer ben terug-gekeerd. Toen ik 25 was, ging ik terug naar België, met het idee om er toch een leven op te bouwen. Maar toen ik er was, bleef er iets knagen. Ik had alles om gelukkig te zijn, maar was het niet. Hoewel ik mijn vrienden en familie elke dag kon zien, voelde het vanbinnen niet goed. Daarom vroeg ik opnieuw een working holiday-visum aan, ditmaal voor Canada. Ter plaatse bloeide ik weer open, al weet je op voorhand dat je tijd beperkt is, want wanneer je visum vervalt, moet je het land uit. Na Canada trok ik drie maanden door de Verenigde Staten, om daarna weer in België te stranden. Ik kreeg een mooie job aangeboden bij Ancienne Belgique, maar hetzelfde probleem dook op.’
Mijn keuze voelt soms egoïstisch aan, maar anderzijds ben ik van mening dat je maar één keer leeft.
‘Ik kon niet aarden in België, vroeg enkele weken voor mijn dertigste verjaardag een visum aan voor Nieuw- Zeeland en pakte mijn backpack. Sinds november 2019 woon ik in Mount Maunganui, op het noordereiland van Nieuw-Zeeland, in een gezellig huisje vlak bij het strand. Ik kook voor seizoenarbeiders en op festivals. Na het werk ga ik surfen, hiken, mountainbiken of zelfs zwemmen onder watervallen, en dat op een doordeweekse dag! What’s not to like?’
‘t Is wel ver
‘Ik ben blij dat ik voor mijn geluk heb durven te kiezen. Ik sta nog steeds voor de volle honderd procent achter mijn beslissing, al moet ik toegeven dat dat niet zonder schuldgevoel gaat. Zelfs al ben ik intens gelukkig met het leven dat ik voor mezelf heb gekozen, ik voel me enigszins schuldig tegenover van mijn ouders, want ik ben enig kind. Als zij of mijn vrienden door moeilijkere tijden gaan, vind ik het best lastig om zo ver van hen verwijderd te zijn. Ik woon letterlijk aan de andere kant van de wereld, vandaar dat ik niet weet of ik mijn toekomst op lange termijn in Nieuw- Zeeland zie. Het feit dat je minstens twee vluchten moet nemen en er een tijdsverschil van twaalf uur is, maakt het moeilijk.’
‘Ik vind het helemaal niet erg om in het holst van de nacht op te staan om te skypen met mijn vrienden en familie, maar ik kan niet verwachten dat zij hun agenda op mijn leven afstemmen. Mijn keuze voelt soms egoïstisch aan, maar anderzijds ben ik van mening dat je maar één keer leeft en dat je gewoon moet doen waar jij je goed bij voelt. We verwachten misschien een lief of job te vinden die ons gelukkig maakt, maar als dat niet het geval is, moet je goed nadenken wanneer je voor de laatste keer supergelukkig was. Bij mij was dat toen ik nieuwe horizonten ging verkennen.’
Lees ook:
