Isha (28): ‘Ik wist dat ik slecht bezig was, maar de liefde voor drugs was groter dan de liefde voor mezelf’

Verslaving kent veel gezichten. Isha (@ishafrederickx) was amper ­dertien jaar toen ze voor de eerste keer in aanraking kwam met speed. Door de jaren heen werd ze de marionet van haar drugs- en alcoholverslaving, tot ze vier jaar geleden haar leven opnieuw in handen nam. 

‘Al zolang ik het me kan herinneren, worstel ik met mezelf. Mijn ­ouders gingen uit elkaar toen ik één jaar was. Na de scheiding heb ik twee totaal verschillende levens gehad. Bij mijn papa kende ik ­armoede, terwijl ik bij mijn mama in weelde baadde. Mijn moeder was een drukbezette zakenvrouw die de klok rond werkte. Toen ik opgroeide, was ze meer af- dan aanwezig en heb ik haar vaak moeten missen, al zorgde ze er wel voor dat ik niets tekortkwam.

Zo kocht ze de allermooiste kleren voor me, en dat was blijkbaar reden genoeg om het mikpunt van pesterijen te worden. Al sinds de lagere school werd ik gepest, en toen ik ouder werd, nam dat alleen maar toe. Mijn pest­koppen trokken mijn kleren kapot, gooiden zout in mijn ogen, sloegen met takken in mijn gezicht, noem maar op.

Toen ik naar de middel­bare school ging, dacht ik dat het een nieuwe start betekende, maar ook daar had ik het gevoel dat ik een buitenbeentje was. Ik vond het bijzonder lastig om een band op te bouwen met leeftijdsgenoten. Ik had de indruk dat ik een pak zelfstandiger was dan zij, onder ­andere door mijn pestverleden en het feit dat ik mezelf al vanaf jonge leeftijd moest behelpen. Zo smeerde ik mijn eigen boterhammen toen ik amper zes jaar was.

Doordat ik een plantrekker was, lieten mijn ouders ook meer toe. Op mijn dertiende mocht ik voor de eerste keer naar een fuif, en daar kwam ik voor het eerst in aanraking met speed. Vanaf dat moment was de trein vertrokken.

Na speed kwam xtc al heel snel in beeld, en naast het eigen gebruik begon ik ook te dealen. Ik zag het als een uitdaging en kickte op de adrena­line die het dealen met zich meebracht. De daaropvolgende twee jaar gebruikte ik xtc in combinatie met speed. Maar toen ik mijn eerste lijn cocaïne snoof, was ik meteen verkocht. Het voelde alsof ik de ware liefde had gevonden. Ik weet nog exact waar, wanneer, op welk tijdstip en aan welke tafel ik die ­eerste lijn heb genomen.

Door de bagage die ik als kind met me meedroeg, ging ik door het leven als een heel onzeker meisje. Maar vanaf het moment ik cocaïne ­gebruikte, was het alsof ik heel de wereld aankon en had ik het ­gevoel dat niemand me nog klein kreeg.’

Alle remmen los

‘Niet veel later gebruikte ik elk weekend cocaïne. In eerste ­instantie snoof ik alleen, tot ik op een gegeven moment crack – ook wel gekend als basecoke (de rookbare variant van cocaïne, red.) – kreeg aangeboden. Zodra ik die rookte, leek ik alles te vergeten wat er ooit in mijn verleden was ­gebeurd. Ik vond het ronduit geweldig.

Mijn ouders waren niet blind voor de situatie, maar dachten dat het een fase was waar ik wel overheen zou groeien. Niets was minder waar, want mijn gebruik nam alleen maar toe. Op den duur ging ik niet alleen op vrijdag en zaterdag uit, maar werd zondag er ook nog aan toegevoegd, met als gevolg dat ik geregeld afwezig was op school.

Uiteindelijk ging ik ook op donderdag op stap, en elke keer moesten er drugs en/of alcohol genuttigd worden. Ik kon me niet inbeelden dat ik naar een fuif of discotheek ging zonder iets te gebruiken. Hoewel ik in het zesde middelbaar maar liefst 52 dagen ongewettigd afwezig was, haalde ik als bij wonder toch mijn diploma haartooi. Ik had het geluk dat ik goed kon knippen, want anders was ik nooit geslaagd.

Na mijn middelbareschoolperiode deed ik af en toe mee aan missverkiezingen, en als we daarvoor in het buitenland verbleven, kreeg mijn lichaam even de tijd om te recupereren. Ik gedroeg me voorbeeldig, maar zodra ik weer in mijn vertrouwde omgeving was, gingen opnieuw alle remmen los.

Waar ik voorheen alleen tijdens het uitgaan gebruikte, werd thuisgebruik ook normaal. Al begon ik me te schamen over de hoeveelheid die ik ­gebruikte en vanaf welk tijdstip ik dat deed. Ik zat vast in een vicieuze cirkel. Voor ik het goed en wel ­besefte, begon ik te drinken vanaf het moment dat ik ontwaakte en ging ik in de voormiddag bij mijn dealer een gram coke of meer ­halen…

Diep vanbinnen besefte ik dat ik niet goed bezig was, maar de liefde voor cocaïne was veel groter dan de liefde voor mezelf. Dat had diverse gevolgen, want ik reed geregeld onder invloed met de auto en veroor­zaakte tijdens die periode mijn eerste ongeval, dat gelukkig geen ernstige afloop kende.’

Werk van lange adem

‘Ik was 21 jaar toen ik koos voor een vrijwillige opname in een privé­kliniek. Voor het eerst in jaren was ik een tijdlang clean, maar toen ik terug in de echte wereld kwam, herviel ik na een maand en viel ik in een nog diepere put dan voorheen. De daaropvolgende twee jaar was ik de weg compleet kwijt. Door mijn dagelijks gebruik verloor ik al mijn waarden en normen en rolde ik nog verder de berg af.

Mijn hoofd werkte in functie van mijn verslaving. Alles wat ik deed, had te ­maken met het bereiken van de volgende high. Wanneer ik wakker werd, stelde ik me alleen maar de vraag hoe ik aan geld zou komen, zodat ik mijn drugs kon kopen.

Tijdens de laatste week van mijn ­gebruik verdween ik vijf dagen van de radar. Niemand wist waar ik was. Mijn mama durfde de politie niet in te lichten uit angst dat ze mijn rijbewijs zouden af­pakken, aangezien ik eerder al eens voor de rechtbank was verschenen wegens rijden onder invloed.

Ik herinner me nog dat ik urenlang aan het rijden was terwijl ik dronken en onder invloed van drugs achter het stuur zat. Op een gegeven moment reed ik tussen drie vrachtwagens en zei iets in mij: “Isha, als je nu niet aan de kant gaat staan, zal je dit niet kunnen navertellen.” Ik nam de eerstvolgende afrit, waar ik na ­enkele seconden het bewustzijn verloor en uren later door een ­onbekende werd aangetroffen. Uiteindelijk liet die gebeurtenis me inzien dat er iets drastisch moest veranderen.

Voor de tweede keer werd ik vrijwillig opgenomen, en die keer besloot ik de behandeling écht een kans te geven, want die drie vrachtwagens stonden nog altijd op mijn netvlies gebrand. Afkicken was een werk van lange adem.

Tijdens die eerste dagen had ik geen flauw idee hoe ik mijn leven moest oprapen. Ik wist niet meer wanneer ik moest slapen, wanneer ik moest douchen of hoe ik moest communiceren met andere mensen, laat staan dat ik nog wist wat emoties waren. Ik had jarenlang alleen maar die high gekend, en het enige wat ik destijds uit mezelf kon voelen, was woede en verdriet.’

Isha 2.0

‘Ik ben mezelf meer dan eens heel hard tegengekomen. Twee maanden lang heb ik mede dankzij professionele hulp 24/7 aan mezelf kunnen werken, wat resulteerde in Isha 2.0. Toen ik de privékliniek verliet, is mijn herstelproces natuurlijk niet gestopt. Hoewel ik sinds 23 september 2020 clean ben, werk ik nog élke dag aan mezelf. Mijn herstel staat ook vandaag nog altijd op de eerste plaats.

Tijdens de eerste twee jaar stelde ik me bij elke ­keuze de vraag of die mijn herstel ten goede zou komen. Zo nam ik voorgoed afstand van mijn oude vrienden, verkocht ik mijn wagen en deed ik al mijn kleren en schoenen van tijdens mijn gebruikerstijd weg, om zo met een volledig schone lei te kunnen starten. Zelfs mijn kousen van toen weigerde ik nog te dragen.

Ik had nooit durven te dromen dat ik ooit weer controle over mijn leven zou hebben. Op een ­gegeven moment zat ik immers zo diep dat ik dacht: ofwel betekent mijn verslaving mijn dood, ofwel ga ik eindelijk hulp aanvaarden. Op dat ogenblik had ik niets meer te ver­liezen, behalve mijn leven. Als ik verder had gedaan zoals ik bezig was, was ik er nu niet meer. Daar ben ik van overtuigd.

Toen ik na al die jaren eindelijk de klik had gemaakt, is het gelukkig snel gegaan. Al heb ik daar keihard voor moeten werken. Ik heb elke dag moeten handelen in naam van mijn herstel, en dat doe ik nog steeds samen met mijn man, die eveneens ex-verslaafde is. Toen we allebei nog maar enkele maanden clean waren, leerden we elkaar kennen op een meeting.

In de wereld van verslaving heerst het gezegde “Twee verslaafden op een kussen, daar slaapt de duivel tussen”. Een relatie tussen twee ex-verslaafden kan immers alleen maar goed ­werken als beide partners hun ­grenzen heel goed aangeven en bewaren. Want als een van de twee ­partners in oude patronen hervalt, wordt het natuurlijk gevaarlijk. Wij hebben duidelijke afspraken gemaakt rond hoe we zo’n situatie zouden aanpakken. Ik ken de triggers van mijn man, en hij kent die van mij.

Ik ben extreem dankbaar dat ik hem in mijn leven heb en dat hij de vader van onze twee prachtige kinderen is. Wij begrijpen elkaar zonder woorden. Bij ons zal er dan ook nooit een glas wijn op tafel staan. Ik weet niet hoe het was uitgedraaid als ik iemand had leren kennen die zelf niet in herstel was en alcohol dronk. Dat lijkt me stukken moeilijker.’

Voor altijd een junkie

‘”Eens verslaafd, altijd verslaafd”, zegt men weleens, en daar is een reden voor. Ik ben in herstel van een verslaving en zal voor de rest van mijn leven een verslaafde in herstel zijn, tenminste op voorwaarde dat ik niet herval, want niemand weet wat morgen brengt.

Dit verhaal stopt nooit, en daar ben ik me heel bewust van. Ik kan niet één glas alcohol drinken zonder meer. Als ik dat doe, sta ik drie dagen later waarschijnlijk waar ik op mijn dieptepunt stond. Die neuronen (cellen in het zenuwstelsel, red.) zijn nu eenmaal gemaakt en zullen nooit meer weggaan. Hoewel ik geen verdovende middelen meer nodig heb, zal ik voor eeuwig en altijd een junkie blijven.

Of ik het moeilijk vind om clean te blijven? Aan het begin van mijn herstel ­worstelde ik daar soms mee. Ik heb een tattoo op mijn arm met de boodschap “Just for today”. Als ik toen een lastig moment had, zei ik ­tegen mezelf dat ik de dag nadien pas zou hervallen. Zo ben ik destijds mijn dagen doorgekomen, en mijn tatoeage is daar een blijvende herinnering van.

Hervallen

Vandaag ervaar ik nog altijd triggers en dagen die pittig zijn, maar hervallen is momenteel een ver-van-mijn-bedshow. Bijna drie jaar geleden heb ik één keer de neiging tot herval gehad. Dat was toen mijn eerste zwangerschap uitmondde in een zwangerschaps­verlies. Ik weet niet hoe ik gehandeld zou hebben als mijn man niet aan mijn zijde was geweest toen ik het ziekenhuis verliet.

Als ik emotioneel ben en even niet weet wat ik met mezelf moet aanvangen of ­bepaalde dingen van vroeger voel, hou ik mijn man en kinderen in het achterhoofd. Ik heb een dak boven mijn hoofd, ik ben clean en ik ben in staat om mijn zonen een goede thuis en opvoeding te bieden. Daardoor heb ik dus meer dan genoeg redenen om non-stop te blijven vechten ­tegen mijn verslaving, al vind ik dat je enkel en alleen clean kan worden voor jezelf, en niet voor iemand ­anders. Ik ben dankbaar dat mijn familie me niet heeft laten vallen, hoe hard ze ook met mij hebben afgezien.’

Familiekwestie

‘Verslaving is een familiekwestie. Mijn moeder heeft me twaalf jaar lang elke dag onder invloed ­gezien, dus hoe moest ze me ­vertrouwen toen ik nog maar net clean was? Telkens wanneer ze me zag, scande ze me, en dat gedurende een periode van twee jaar. Ik vond dat ronduit verschrikkelijk, maar anderzijds kon ik het haar ook niet kwalijk nemen, want ik moest haar vertrouwen terugwinnen.

Ik prijs me erg gelukkig dat ze ondanks alles een sprankeltje hoop had. Intussen heb ik me ontpopt tot een zelfstandige vrouw die een eigen zaak heeft en zich heeft omgeschoold tot counselor in bij­beroep. Samen met mijn wederhelft help ik mensen met een verslavingsproblematiek die zichzelf eigenlijk hebben ­op­gegeven.

Ik ben van ­mening dat de maatschappij op het gebied van verslaving compleet verkeerd ­handelt. Er is veel meer ­behoefte aan gerichte hulp. De meeste mensen met een verslaving en hun naasten weten vaak niet eens waar ze terechtkunnen en moeten maanden op de wachtlijst staan voor ze überhaupt geholpen ­kunnen worden.

Expertise delen

Bovendien is verslaving een onderschatte problematiek. Eigenlijk is de helft van België verslaafd. Leg je smartphone maar eens voor 24 uur aan de kant en voel hoe lastig dat is. Bij verslaving denken we meteen aan drugs en alcohol, maar het kent veel meer gezichten. Af en toe ­krijgen we mensen over de vloer die vragen wat hun dierbare tekortkomt, maar het ligt helemaal niet aan hen.

Wanneer wij ons verhaal vertellen, is het vaak muisstil. Een psycholoog is wel een houvast. Ik ga ook nog elke maand naar de ­mijne, maar meestal missen zij dat stukje feeling. Het feit dat mijn man en ik allebei ervaringsdeskundigen zijn en ons leven op de rails hebben, biedt perspectief. Er is licht aan het einde van de tunnel, echt waar!

Ik beschouw mijn verslaving als een soort van demon, al ben ik ook dankbaar dat die er is. Het klinkt misschien raar, maar ik ben daardoor net dat tikje unieker dan de gemiddelde mens. Wat ik vroeger verschrikkelijk vond, beschouw ik vandaag als een meerwaarde.’

Worstel je met een verslaving en heb je behoefte aan hulp? Bel dan de druglijn via het nummer 078/15 10 20 of surf naar druglijn.be.

Lees ook:

Straf Verhaal

Straf Verhaal

Laurens (21) worstelde met anorexia nervosa: ‘Iedereen kan een eetstoornis krijgen, ook jongens en mannen’

Straf Verhaal

Straf Verhaal

Laura (35): ‘Ik ben mama van vier, moeder van vijf’

Interview

Interview

Klaasje Meijer (29): ‘Ik vind niet dat trouwen gelijk staat aan een saaier leven’