VIDEO: Candy (21) praat openhartig over haar bipolaire stoornis

Dat Candy’s jonge leven nog niet bepaald over rozen liep, is een understatement. Als ze drie maanden oud is, verhuist ze naar haar grootouders, bij wie ze tot haar twaalfde zal blijven wonen. Candy’s ouders zijn allebei zwakbegaafd ten gevolge van een hersenbloeding en kunnen niet zelfstandig voor haar zorgen.

Wanneer Candy wat ouder is, speelt ze elke dag na schooltijd samen met enkele vriendinnetjes in de tuin van haar buurman. ‘Dat die man ons drank en drugs gaf om ons daarna te kunnen misbruiken, daar waren wij ons niet van bewust. Drie jaar lang werd ik, samen met drie andere meisjes, aangerand en we durfden daar met niemand anders over te praten, alleen met elkaar.’

 

Wanneer Candy’s opa sterft aan de gevolgen van kanker en haar oma alleen komt te staan, wordt ze naar een crisisopvangcentrum gestuurd voor kinderen wier ouders door omstandigheden plots niet meer voor hen kunnen zorgen.

 

 

Het begin van de hel

Als ze zestien is, wordt in het psychiatrisch ziekenhuis van Tienen voor het eerst de diagnose van bipolaire stoornis ten gevolge van een ernstig trauma uitgesproken. ‘Zelf wist ik totaal niet wat dat betekende en wilde ik die diagnose in eerste instantie ook niet aanvaarden.'

'Door het plotse overlijden van mijn grootmoeder, had ik ineens niemand meer. In één klap voelde ik me compleet alleen en onbegrepen. Ik at nog nauwelijks en kwam in een diepe depressie terecht.’ Candy raakt verslaafd aan drugs en wordt opgenomen in een afkickcentrum. ‘Maar ook daar ging ik er regelmatig vandoor. Ik had constant het gevoel dat ik een beest was, dat zou ontploffen als het niet naar buiten kon.’

 

Zodra ze 18 is, krijgt Candy de keuze om op eigen benen te staan en trekt ze in bij de vriendin met wie ze al een tijdje een relatie heeft. ‘Voor de eerste keer in mijn leven vond ik stabiliteit en kreeg ik echt zin in het leven.’ Candy vindt werk in een callcenter en probeert haar studies verder te zetten via afstandsonderwijs.

 

‘Heel even leek het de goede kant op te gaan, tot er plots bij ons thuis werd ingebroken – een nieuwe trigger die me opnieuw onderuit haalde. Mijn relatie kwam onder druk te staan en ik gleed opnieuw weg in een depressie en ernstige eetstoornis.’ Candy verliest haar job, maar slaagt er samen met haar vriendin uiteindelijk wel in om hun relatie te redden. ‘Ondertussen heb ik ook verschillende vriendschaps- en familiebanden kunnen herstellen.’ 

 

‘Op mijn 21ste heb ik al een hele weg afgelegd. Maar stilaan gaat het de goede kant op met mij. Ondertussen heb ik aanvaard dat ik de rest van mijn leven verder moet met die bipolaire stoornis. De angst om opnieuw in een manie terecht te komen is er altijd. Maar ik probeer mijn levensstijl zo goed mogelijk aan te passen, zodat ik dergelijke situaties kan vermijden.'

'Drugs heb ik volledig afgezworen, uitgaan doe ik nog zelden, ik drink geen alcohol meer en probeer zo gezond mogelijk te eten. Omgaan met een bipolaire stoornis is niet makkelijk, maar ik wil er de rest van mijn leven niet door laten domineren. Daarom zou ik graag terug naar school gaan om mijn secundaireschooldiploma alsnog te kunnen behalen. En ik wil misschien ook een blog beginnen over mijn psychische stoornis, om mensen die in hetzelfde schuitje zitten op moeilijke momenten te kunnen helpen. Want als geen ander weet ik wat die steun en dat begrip op cruciale momenten kunnen betekenen.’