‘Bij ons is het elke dag valentijn.’ Fijn voor jou, maar voor veel koppels is het zelfs op Valentijnsdag zoeken naar romantiek. Van foute cadeautjes tot achtergelaten worden aan... een bergwand.
‘Geblinddoekt werd ik thuis door mijn lief opgepikt. We vertrokken op verrassingsweekend, bestemming onbekend. Als achttienjarige een heel spannende onderneming: zonder blikken van ouders meer dan achtenveertig uur alleen. Vrijheid, liefde, seks! Anderhalf uur lang bleef ik gissen, na een tijd was ik er rotsvast van overtuigd: we reden richting Ardennen. Tot ik de blinddoek ein-de-lijk mocht afdoen en op een terras stond, met voor mij het strand en de zee. We logeerden in het appartement van een kennis die er behoorlijk warmpjes bij zat: bij het appartement hoorden ook een zwembad en sauna.
Zoals het hoort bij een romantisch weekend mocht een strandwandeling niet ontbreken. Uitgelaten liep ik het strand op. Ik rende over de pier, wilde me afzetten voor een heroïsche sprong, en zette mijn voet verkeerd. Een knak volgde en ik lag met mijn gezicht in het zand. Mijn lief kwam niet meer bij van het lachen, tot ik aangaf dat het toch wel heel veel pijn deed. Pikkelend op één been en kreunend trokken we terug richting appartement. De pijn werd steeds meer onhoudbaar en ik zakte neer op de trap. Ik moest naar het ziekenhuis, meteen. Helaas staakten de ziekenhuizen dat weekend, waardoor de ambulance niet reed en ik opgepikt werd door de brandweer. Een... aparte ervaring.
De ziekenhuizen staakten, de ambulance reed niet…
Na uren wachten in een onderbemand ziekenhuis werd besloten om mijn hele been in het gips te steken, er was te weinig personeel om een scan te maken. De drie dagen erna hebben we zittend in het appartement vertoefd. Als extra cadeau had mijn lief een squashraket gekocht. Geen opbeurend geschenk nadat je van de dokter te horen hebt gekregen dat je misschien nooit meer zal kunnen squashen of skiën. Al was het wel een manier om de tijd de doden: zittend in de zetel, een balletje botsend tegen de muur tegenover me. Een week heb ik nog in het gips gezeten, daarna volgden drie maanden krukken lopen met een brace.
Het langverwachte samen op kot gaan werd daardoor ook niet meteen het romantische samenzijn waar we zo naar hadden uitgekeken: de eerste dagen moest mijn lief me letterlijk op de pot zetten en er ook weer terug van afhalen. In goede en heel “shitty” dagen, was het van bij de start.’
Meer straffe verhalen:
