Elke dag van de Warmste Week kiest een redactrice een goed doel dat haar nauw aan het hart ligt. Mommy to be Elke zet Boven de Wolken in de kijker.
Sharon (30): ‘Sterrenkindjes fotografeer ik met extra liefde, omdat ik zelf weet hoe belangrijk die foto’s zijn’
Vandaag start Studio Brussel voor de dertiende keer op rij met Music For Life. Tijdens die Warmste Week zetten ook onze redactrices elke dag een goed doel in de spotlights dat hen nauw aan het hart ligt. Redactrice en mommy to be Elke kiest voor Boven de Wolken, een vereniging waarop ouders van sterrenkindjes gratis een beroep kunnen doen voor een mooie fotoshoot en mooi afscheid van hun doodgeboren of vroeg gestorven kindje.
Niets is zo gruwelijk voor een moeder als het verliezen van een kind. Soms groeit uit dat verdriet een nieuw verhaal, en krijgt het leven op die manier weer een positieve wending. Sharon, één van de oprichtsters van Boven de Wolken, vertelde een jaar geleden in Flair hoe ze op het idee kwam om te vroeg geboren baby’s en sterrenkindjes vast te leggen op de gevoelige plaat.
‘Onze zoon Luca was een jaar oud toen ik zwanger werd van Nina, het eerste meisje in de hele familie. Ons geluk kon niet op. En toch was ik tijdens mijn zwangerschap vaak bezorgd. Maar iedere keer stelde de gynaecoloog mij gerust. Ons dochtertje was kerngezond, ik maakte me zorgen om niets. Nina kwam vier weken vroeger dan gepland. De bevalling liep vlot, maar meteen werd duidelijk dat ons dochtertje moeite had met ademen. Ze werd onmiddellijk meegenomen voor verder onderzoek. Luca had ook een moeilijke start gekend bij de geboorte en was daar perfect doorgekomen. Daarom waren we nog niet meteen erg ongerust. Maar de onderzoeken bij Nina brachten helaas minder goed nieuws. Ze was met een open middenrif geboren en haar organen zaten allemaal door elkaar. Nina werd meteen overgebracht naar het UZ en werd op de afdeling neonatologie ondergebracht. Mijn man en ik stonden doodsangsten uit. Maar de dokters zeiden dat een open middenrif perfect geopereerd kon worden.’
De eerste maanden na de dood van Nina ben ik als een zombie door het leven gegaan. Daarna kwam het grote zwarte gat.
‘Diezelfde nacht kreeg Nina een klaplong en werd haar toestand erg kritiek. Ze moest aan de hart-longmachine worden gelegd, maar was daarvoor als prematuurtje nog te zwak. Ging ze niet aan de machine, dan zou haar toestand niet verbeteren. In één klap kwamen we met onze rug tegen de muur te staan, maar uiteindelijk namen we de beslissing om toch voor de machine te kiezen. Een risicovolle onderneming die haar uiteindelijk fataal geworden is. Enkele uren later kwamen ze me vertellen dat Nina plots erg achteruit gegaan was en volop gereanimeerd werd. We konden maar beter zo snel mogelijk naar haar toe gaan, als we haar nog levend wilden zien. Meteen heb ik mijn man gebeld, maar de reanimatie van Nina heb ik uiteindelijk niet meer bijgewoond. Ik kon het niet aan om mijn kind zo te moeten zien lijden. Nina was al overleden toen Stefaan in het ziekenhuis arriveerde. En zodra hij binnenkwam, ben ik ingestort. Maar één ding ging wel meteen door mijn hoofd: ik móét eerst mijn fototoestel halen vooraleer we naar haar toe gaan. En dat was een van mijn beste beslissingen ooit.’
Zoontje Loïc verzacht de pijn
‘Zodra ze Nina bij ons brachten, was het alsof er een soort van rust over ons heen kwam. Ook al was ons meisje al overleden, het voelde als een opluchting om haar eindelijk in de armen te kunnen nemen. Samen met Stefaan heb ik haar een badje mogen geven, hebben we kleertjes voor haar uitgekozen en hebben we voet- en handafdrukjes gemaakt. Ik heb een massa foto’s genomen en daarna hebben we ons meisje voorgoed uit handen gegeven. Een week later hebben we in het bijzijn van de naaste familie afscheid genomen van Nina met een mooie, maar sobere dienst. De eerste maanden na de dood van Nina ben ik als een zombie door het leven gegaan en leefde ik op automatische piloot. En daarna kwam het grote zwarte gat. Elke confrontatie met alles wat met baby’tjes te maken had, zorgde ervoor dat ik compleet instortte en hartverscheurend begon te huilen. Het viel me ook ontzettend zwaar om na verloop van tijd de draad in mijn kapsalon weer te moeten oppikken en het geklaag van andere mensen te moeten aanhoren.’
‘De pijn en het verdriet hebben een totaal ander mens van mij gemaakt. Gelukkig konden Stefaan en ik bij elkaar terecht, en konden we echt praten over de leegte die Nina achterliet. We beslisten om zo snel mogelijk opnieuw zwanger te worden. En dat lukte wonderwel. Ik ben geen dag gerust geweest tijden mijn zwangerschap. Maar net een jaar na de dood van Nina, is ons zoontje Loïc kerngezond op de wereld gekomen. Zijn komst heeft veel pijn en verdriet verzacht. Ondertussen is het ruim vijf jaar geleden dat we Nina hebben moeten afgeven. Ze komt nooit meer terug en dat doet nog altijd pijn. Maar Nina heeft me de stimulans gegeven om mijn dromen achterna te gaan. Dankzij haar heb ik de moed gevonden om vier jaar geleden fotografe in bijberoep te worden, Little Wonders op te richten en daarmee kinderen, zwangere vrouwen, baby’s, gezinnen, newborns én sterrenkindjes te gaan fotograferen.’
Boven de Wolken
‘De sterrenkindjes fotografeer ik met extra veel liefde en toewijding. Omdat ik weet hoe belangrijk de foto’s van Nina nu voor ons zijn, en hoe wij die koesteren. Mijn voorzichtige carrièrewending werd zo’n groot succes dat het me de mogelijkheid gaf om twee jaar later te stoppen met mijn kapsalon en voltijds te gaan fotograferen. Sterrenkindjes fotograferen wordt nog niet overal op evenveel enthousiasme onthaald. Niet elk ziekenhuis staat er al even hard voor open. Maar we blijven er ons met hart en ziel voor inzetten omdat ik weet hoe belangrijk die foto’s later worden en hoe waardevol de beleving van de fotoshoot voor de ouders kan zijn. Daarom heb ik vorig jaar, samen met Anneleen Fransen, de vzw Boven de Wolken opgericht. Een vereniging waarop ouders van sterrenkindjes gratis een beroep kunnen doen voor een mooie fotoshoot en mooi afscheid van hun doodgeboren of vroeg gestorven kindje.’
Nina komt nooit meer terug en dat doet pijn. Maar ze heeft me de stimulans gegeven om mijn fotografiedroom achterna te gaan.
‘Vandaag werken we in Boven de Wolken met zestig professionele fotografen, die allemaal vrijwillig en met veel toewijding en respect sterrenkindjes fotograferen, meteen nadat ze op de wereld zijn gekomen. Het gemis van Nina blijft groot, er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Maar dankzij Boven de Wolken heeft Nina’s dood wel betekenis gekregen. En dat geeft ook ons de moed om verder te gaan met ons leven. Elf maanden geleden werd ons vierde kindje Ellis geboren. We hebben nu weer een meisje in ons midden. Samen met ons sterretje Nina, dat toekijkt van boven de wolken, vormen Stefaan en ik met onze kinderen Luca, Loïc en Ellis weer een gelukkig gezin en kijken we vol goede moed de toekomst tegemoet.’
Interview: Jill de Bont
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
