Wendy wil dolgraag kinderen, maar raakt niet zwanger. Als ze na een medische behandeling in verwachting blijkt, slaat het noodlot toe. Het dochtertje van Wendy en Pascal heeft een genetische afwijking en Aryana sterft enkele dagen na de geboorte.
Wendy krijgt van de dokters te horen dat ze nooit een eigen kindje zal kunnen krijgen. Nooit. Een zware opdoffer voor het koppel. Wendy en haar man hebben net een eiceldonor gevonden, wanneer Wendy – totaal onverwacht – zwanger blijkt. Kilyan is intussen een vrolijke peuter van twee en het zonnetje in huis. Het verhaal van een mirakelbaby.
Wendy (30): ‘Al zolang als ik me kan herinneren, wil ik mama worden. Op school speelde ik altijd met de kleintjes en zodra ik mocht, ging ik babysitten. Een leven zonder kinderen was voor mij ondenkbaar.
Mijn man is zeventien jaar ouder en had al dochters uit een vorig huwelijk, drie geweldige meisjes. Toch wilden we graag een kindje van ons twee. Het liefst wilde ik een jonge mama worden, het kon niet snel genoeg gaan voor ons. Alleen kwam het maar niet, ons kindje. Ik had altijd al een onregelmatige cyclus gehad, maar had me daar nooit echt zorgen over gemaakt. Het kon niet dat ik niet zwanger zou worden. Dat vond ik te onrechtvaardig, dat wilde ik niet geloven.
Onvruchtbaar. Ik?
Ik legde me erbij neer dat we medische hulp zouden moeten inschakelen, zeker na de moeilijkheden die we hadden om Aryana te krijgen. De hormonenkuren nam ik erbij, omdat onze kinderwens zo groot was. Het weegt toch wel op je, zo’n vruchtbaarheidsbehandeling en al de tests die eraan vooraf gaan. Toen dan uiteindelijk bij de gynaecoloog het hoge woord viel dat ik onvruchtbaar was, stond de wereld even stil.
We waren het verlies van ons dochtertje nog aan het verwerken, en dan dat -verschrikkelijke verdict. Het was onherroepelijk. Ik zat veel te vroeg, veel te jong, in de pre-menopauze. Amper 27 was ik. De dokters vertelden me dat ik geen eigen kindje meer zou kunnen -krijgen. Nooit meer. Wat een schok...
Volgens de dokters was het simpel: eiceldonatie of adoptie waren de enige twee mogelijkheden om nog een gezin te stichten. Ik heb gehuild toen. Onze droom viel in duizend stukken. Niet dat ik jaloers was op andere vrouwen die wel zelf zwanger geraakten, ik bleef oprecht blij voor hen. Maar dat het niet voor ons was weggelegd, was toch wel heel moeilijk om te aanvaarden.
Schat, ik ben zwanger!
Pascal en ik kozen voor eiceldonatie. Dan zou er toch iets van ons in het kindje zitten. Omdat we voor een bekende donor wilden gaan, moesten we een geschikte vrouw vinden, die moest dan gescreend worden... Ik was blij dat we íéts deden. Dat we weer stilletjes konden hopen om ons gezin uit te breiden.
Net toen onze donor met de hormoonbehandeling zou beginnen, voelde ik me een beetje vreemd. Mijn borsten voelden opgezwollen, mijn lichaam leek anders. Zou ik dan toch... Neen, dat kon niet.
Dat ik spontaan zwanger zou zijn, durfde ik niet te geloven. Een bloedtest kan nooit kwaad, dacht ik, dan ben ik tenminste zeker dat ik het me inbeeld.
En dus ging ik naar de dokter. Het telefoontje dat ik de dag nadien kreeg, zal ik nooit meer vergeten. “Je bent zwanger”, zei mijn huisarts, die heel onze voorgeschiedenis kende. “Tien weken al. En ja, het klopt, want ik heb het labo de test nóg eens laten doen, voor de zekerheid.”
Ik zie me nog zo naar buiten gaan, naar Pascal die in de tuin aan het werken was. “Schat, ik ben zwanger”, riep ik, compleet overdonderd. Hij was zo geschrokken dat hij eerst nog vroeg of het van hem was. Ja dus (lacht)!
Mijn mirakeltje
De eerste echo was een wondermooi moment. Pas toen durfde ik te geloven dat er echt een kindje in mij groeide. Toen ik het hart van ons zoontje hoorde kloppen, kon ik het een beetje vatten. Ik heb een fantastische zwangerschap gehad, maar ergens bleef er die twijfel: gebeurt dit echt? En zou ons zoontje wel gezond zijn? Zou hij blijven leven? En of hij leeft.
Kilyan is twee intussen, en een geweldig flinke peuter. Elke mama zal dat wel zeggen, maar onze zoon is echt een fantastisch jongetje. Altijd even vrolijk en lief. Volgens mij leeft er een stukje van Aryana in hem voort, want hij heeft energie en pit voor twee. Mijn mirakeltje, noem ik hem vaak. Ik vind dat hij best mag weten dat hij méér dan gewenst is, en dat we lang op hem hebben gewacht. Zijn oudere zussen zijn trouwens ook helemaal gek van hem. Liefde zal hij nooit tekortkomen, ons ventje.
Nu is hij nog te klein om alles te begrijpen, maar later zal ik hem zeker vertellen wat voor een wonder hij is. Hoe die ene test heeft uitgewezen dat ik in de premenopauzale fase zat, weet ik nog steeds niet. Misschien hebben de dokters zich vergist, en te snel hun conclusies getrokken. Of was ik onbewust nog niet klaar voor een kindje na Aryana. Misschien probeerde mijn lichaam mij duidelijk te maken dat we eerst nog om haar moesten rouwen. Het doet er eigenlijk ook niet toe.
Elke dag ben ik dankbaar voor Kilyan. En ja, we zouden graag een broertje of zusje voor hem hebben, zeker nu ik weet dat het toch kan. Maar als het niet komt, is het ook zo. We laten de natuur haar gang gaan, ze heeft ons al een fantastisch mooi cadeautje gegeven.’
Lees ook:
