Wereld Prematurendag: ‘Mijn ouders bereidden zich erop voor dat ik het niet zou halen’

‘Mensen begrijpen mijn verdriet vaak niet. Ik heb mijn zus toch nooit gekend? Maar toch voel ik dat gemis, voel ik me verbonden met haar. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan haar denk, en af en toe bezoek ik haar graf. Als ik in de spiegel kijk, dan zie ik niet alleen mezelf, maar ook mijn zus. Zou ze nog steeds op mij geleken hebben? Hoe zou zij haar haar dragen? En zouden we beste vriendinnen zijn? Zou zij intussen een man en kinderen hebben gehad? Maar mijn vragen zullen nooit beantwoord worden. Sabrina stierf na amper zestien dagen. Nochtans leek het er al die tijd op dat ik degene was die het niet zou halen.’

Voorbereiden op mijn overlijden

‘Drie kinderen verloor mijn mama tijdens of na de zwangerschap: Kevin na zeven maanden zwangerschap, Melissa na zes maanden, en mijn zus na de geboorte. Zwangerschapsvergiftiging lag aan de basis van onze vroeggeboorte. Ik woog 852 gram, mijn zus 686 gram. Twee absolute lichtgewichten. Mijn tweelingzus had bovendien zuurstoftekort gehad bij de geboorte, de navelstreng zat rond haar nek. Mijn ouders wisten dat ze gehandicapt zou zijn, alleen kon niemand voorspellen hoe zwaar de gevolgen precies zouden zijn.’

Mijn ouders bereidden zich erop voor dat ik het niet zou halen. Maar het was mijn zus die een hartstilstand kreeg.

‘Er werd al snel afgesproken dat de dokters niet zouden ingrijpen als het hart van Sabrina ermee zou ophouden. De gevolgen zouden immers nog veel erger zijn na een hartstilstand. Toch was mijn zus degene die van bij het begin heel erg actief was, terwijl bij mij de parameters steeds daalden. Het zag er voor mij met andere woorden minder goed uit dan voor haar. Mijn ouders bereidden zich erop voor dat ik het niet zou halen. Maar het was Sabrina die een hartstilstand kreeg. Heel onverwachts, want alles zag er steeds beter uit voor haar. Voor mijn mama betekende het verlies van alweer een kind een enorm zware klap. De angst om ook mij te verliezen, woog emotioneel zo zwaar dat ze een week lang niet op bezoek kwam. Ook het feit dat ze geen van ons tweeën had mogen vasthouden, woog zwaar. Gelukkig keerde het geluk voor mij al snel. Want alsof ik het overlijden van Sabrina aanvoelde, werd ik plots een actieve baby. Ik werd sterker en sterker.’

Altijd ziek

‘De eerste jaren na mijn geboorte volgden de dokters me van dichtbij op. Tot mijn achtste was ik dan ook bijna wekelijks ziek. Talloze keren zat ik thuis met een keelontsteking, mijn koorts steeg bij het minste naar veertig graden of meer. Was iemand rond me ziek, dan kreeg ik het sowieso over. Maar na mijn achtste is dat – redelijk plots, eigenlijk – overgegaan. Sindsdien ben ik absoluut niet vaker ziek dan iemand anders. Mijn gezondheid is net zoals die van elke andere volwassene, en buiten het verdriet om mijn zus, draag ik eigenlijk geen gevolgen van mijn vroeggeboorte. Al moet ik wel toegeven dat mijn ma wellicht veel meer beschermend is dan andere ouders. Als kind mocht ik bijvoorbeeld nergens alleen met de fiets naartoe, en ze behoedde me voor elk gevaar of elke kwetsuur. Zelfs nu ik volwassen ben en al lang niet meer thuis woon, wil ze me blijven beschermen. Als ik thuiskom na een bezoek aan hen, moet ik altijd een berichtje sturen. Maar dat begrijp ik wel. Ik wéét wat het is om een kind af te geven, zij heeft het drie keer gedaan. De angst om mij te verliezen is nooit weggegaan bij mijn mama.‘

En toen maakte ik hetzelfde mee

‘Vorig jaar kwam het verdriet van mijn mama enorm dichtbij. Mijn vriend en ik waren 28 weken zwanger toen ik plots buikpijn kreeg. Ik zocht er niets achter, want het was de periode waarin de baby zich zou draaien in mijn buik. Maar toen ik bloed begon te verliezen, wist ik dat er iets niet pluis was. We hebben meteen onze spullen gepakt en zijn naar het ziekenhuis gereden. Eerst probeerde de verpleegster ons te sussen. Dat het machientje kapot was, zei ze toen ze geen hartslag vond. Maar ik wist: ons kindje is dood. En ik had gelijk.’

Dat het machientje kapot was, zei de verpleegster toen ze geen hartslag vond. Maar ik wist: ons kindje is dood.

‘Sky was gestorven, en er was niets wat ik had kunnen doen om hem te redden. De placenta was losgekomen, en door zuurstofgebrek was hij in amper een paar minuten tijd overleden. Of er een verband was met mijn eigen vroeggeboorte, wilde ik weten, maar dokters stelden me meteen gerust. Ook mijn ma voelde zich enorm schuldig, omdat ze het gevoel had dat het haar fout was. Het verdriet dat ze bij haar eigen dochter zag, was dan ook enorm herkenbaar voor haar. Intussen hebben mijn vriend en ik het overlijden van Sky een plekje gegeven, in ons hart en in ons huis, en dromen we van een kleine broer of zus voor hem. Maar voor ons zal Sky altijd onze oudste zoon blijven. Wat er ook gebeurt en hoeveel kinderen we ook krijgen.’

Ook lezeres Anne (28) werd als premature baby geboren. Lees hier haar verhaal.