Dolblij met 20 kilo erbij: Yana (21) kampte jarenlang met een eetstoornis en is nu eindelijk weer trots op wie ze is

Van depressie naar eetstoornis

‘Ik ben erg gepest in de lagere school. Het begon ermee dat ik niet meer voor verjaardagsfeestjes werd uitgenodigd, of niet mocht meedoen met spelletjes. Stilaan werd het erger. Ik moest in een cirkel gaan staan en om de beurt zeiden ze iets gemeens over me. Ik werd opgesloten in de wc’s, van de trap geduwd. De school heeft daar toen bijna niks aan gedaan. Mijn punten waren nog goed, dus zo erg kon het toch niet zijn, vond de directeur.’

Ik was negen jaar toen ik voor het eerst een poging tot zelfdoding deed. Ik had het gevoel dat ik het niet waard was om te leven.

‘Na het vierde leerjaar ben ik van school veranderd en dat heeft me goed gedaan. Ik kreeg weer vriendinnen, werd deels weer de leuke, onbezonnen Yana. Maar in mijn hoofd was het kwaad al geschied. Ik was negen jaar toen ik voor het eerst een poging tot zelfdoding deed. Ik had het gevoel dat ik het niet waard was om te leven. Dat de wereld beter af zou zijn zonder mij. De eetstoornis is erbij gekomen nadat ik was opgenomen na een zoveelste zelfmoordpoging. Ik was dertien en gevoelig voor wat de andere meisjes daar vertelden. Een afvalwedstrijd? Natuurlijk deed ik mee. Dat begon onschuldig – ik wil een mooi maatje 38 bij mijn volgende dansoptreden – maar werd snel problematisch. Ik verloor de controle. Het begon met snoep en pizza te laten staan, maar al snel stond ik zeven keer per dag op de weegschaal. Ik nam geen drinken of eten meer mee naar school en leefde op een kwartje appel per dag. Daarnaast moest ik van mezelf na de lunch ook nog gaan lopen, fietsen, wandelen met de hond, en dan nog ’s avonds buikspieroefeningen doen. Allemaal kleine regeltjes, tot het niet meer houdbaar was.’

Bijkomen is goed

‘Ik merk dat ik rijper ben dan mijn leeftijdsgenoten. Ik noem het zelfs rijker. Ik weet dat het geen big deal is als je broertje ambetant doet of als je thuis je sleutel vergeten bent. Ik maak me niet druk om kleine dingen. Dat komt niet alleen door mijn eigen achtergrond, maar ook omdat ik werk als begeleider op kampen voor niet-begeleide minderjarige vluchtelingen en kinderen uit kwetsbare gezinnen. Dan hoor ik soms verhalen waar ik niet goed van ben. Een kind van wie de papa al jaren in de gevangenis zit of dat al zijn hele leven wordt misbruikt. Dat zet ook mijn verleden in het perspectief, hoor.’

Ik moet nog wennen aan dit nieuwe lichaam, en dat gebeurt stap voor stap. Maar tegelijk ben ik zo blij dat ik dit overwonnen heb.

‘Ik voel me sterker en sterker. Ik heb genoeg handvatten om dit jaar door te komen. En dan op naar de toekomst. Ik wil graag toegepaste psychologie studeren om dan kinderen met eetstoornissen of kinderen die gepest werden te helpen. Ik wil hen laten zien dat het leven niet altijd perfect is, maar dat je er wel bovenop kan geraken. Met mezelf als voorbeeld. Vandaar dat ik ook graag wilde meedoen aan deze shoot. Ik ben zeker niet het enige meisje dat worstelt met haar gewicht of met moeten bijkomen. Maar ik wil tonen dat dat ook positief kan zijn. Ja, het is afschrikwekkend in het begin, ik heb ook gehuild bij elke kilo. Maar tegelijk dacht ik ook elke keer weer: Yes, weer een slag gewonnen. Ik moet ook nog wennen aan dit nieuwe lichaam, en dat gebeurt stap voor stap. Maar tegelijk ben ik zo blij dat ik dit overwonnen heb. Het helpt dan om positieve dingen vast te nemen. Zoals deze shoot. Ik ben nog nooit zo verwend. Mijn make-up wordt gedaan, ik word gestyled. Het bevestigt me dat ik goed bezig ben. En ik vind de foto’s heel mooi. Dus dat helpt ook (lacht).’

‘Laat dat monstertje niet winnen’

‘Ik heb het gevoel dat ik op de goede weg zit, vooral omdat ik een heel goede diëtiste gevonden heb. Eentje die zelf lang met anorexia heeft geworsteld en de ziekte goed kent. Het klinkt raar allicht, om naar de diëtiste te gaan als je anorexia hebt gehad, maar je lijf is zo in de war… Ik worstel hier sinds mijn dertiende mee en heb sindsdien nooit een stabiel gewicht gekend. Ik ben gezakt tot 44 kilo, daarna naar 59 kilo gegaan, nu weeg ik er 76.’

Als ik doorga zoals ik nu bezig ben, zou ik binnen een jaar stabiel moeten zijn.

‘Wanneer je opgenomen wordt, dwingen ze je om heel veel te eten. Door die grote porties schiet je gewicht soms door naar de andere kant, zoals bij mij nu. Normaal moet je negenduizend calorieën eten om één kilo bij te komen, maar bij anorexia ligt dat aantal veel lager. Wij zitten in een soort reservemodus waardoor ons lichaam alles opslaat wat het binnenkrijgt en we veel makkelijker bijkomen. Mijn diëtiste stelt daarom speciale voedingsschema’s voor me op: wat ik moet eten, hoeveel keer op een dag, hoe groot de porties zijn. Als ik doorga zoals ik nu bezig ben, zou ik binnen een jaar stabiel moeten zijn. Niet te veel meer bijkomen, maar ook niet doorschieten naar de andere kant en uit angst voor de weegschaal, weer te veel afvallen. Ze weet ook wat ze moet zeggen. Laat dat monstertje niet winnen, je bent sterk genoeg. Of: Ik snap dat het moeilijk is om die kilo bij te komen, maar je bent supergoed bezig. Ik vertrouw haar.’

Interview: Kaatje De Coninck