Yanniek (21) zit midden in een verbouwing. In afwachting van haar droomhuis woont ze op een bouwwerf, en dat gaat gepaard met ups, downs en héél veel stof.
‘Graag drie slaapkamers, een grote tuin en openbaar vervoer in de nabijheid; Arne en ik hadden verschillende eisen bij onze zoektocht naar een droomwoning. Het derde huis dat we gingen bekijken, voldeed aan alle criteria. Het pand was in behoorlijke staat. De elektriciteit moest vervangen worden, maar er was geen waterschade en de leidingen leken in orde. Dat viel mee, aangezien de woning al zeven jaar leegstond. Mijn man en ik zagen het wel zitten om een beetje te renoveren en ondertekenden in putje winter het compromis.
Maar tussen de verkoopovereenkomst en het verlijden van de notariële akte gebeurde het ondenkbare: de buizen sprongen, waardoor bijna alles op de benedenverdieping werd vernield door waterschade. Daarnaast kregen we tijdens die periode ook een kraker over de vloer, die de ramen forceerde en onze muren bekladde met tekeningen van messen en pistolen. We hadden de akte op dat moment nog niet ondertekend, maar omdat een compromis bindend is, konden we er niet meer onderuit.’
Handenvol geld kwijt
‘Het was een bittere pil om te slikken, zeker omdat we geen schadevergoeding kregen. We waren wel van plan om het dak te isoleren en de elektriciteit te vernieuwen, maar we moeten door dit voorval bijna heel onze woning onder handen nemen. Van een vreemde wending gesproken. De moed zonk ons in de schoenen, al heb ik het grote geluk gehad dat mijn ouders tijdens mijn tienerjaren twee huizen verbouwden. Ze leerden me onder andere te metselen en pleisteren, dus ik ken de kneepjes van het vak wel.
Eind maart 2017 zijn de verbouwingen gestart. Arne en ik proberen zo veel mogelijk zelf te doen, want als we aannemers inschakelen, zijn we handenvol geld kwijt. Mijn werkritme is wel een groot voordeel: ik werk in een 24 urenstelsel, wat wil zeggen dat ik twee dagen per week thuis ben. Dat is zeker een luxe, want op die dagen ben ik bijna uitsluitend met de verbouwingen bezig. Arne helpt wanneer hij kan, maar omdat hij overdag werkt, steekt hij vooral tijdens het weekend de handen uit de mouwen.’
De laatste dagen is het zo koud dat ik 5 lagen kleren draag en met 3 donsdekens slaap.
Staakt-het-koken
‘Ondertussen wonen we al meer dan zes maanden op een werf en moet er nog veel gebeuren. We hebben voorlopig maar één waterleiding, waardoor we alleen in onze piepkleine keuken toegang hebben tot water. We hebben geen functionele badkamer en behelpen ons met een draagbaar toilet. De was en de plas doen we bij onze ouders.
Koken is geen lachertje, want de elektriciteit is heel beperkt. We hebben weinig stopcontacten en de elektriciteit valt uit zodra je meer dan twee kookplaten gebruikt. Als dat gebeurt en Arne niet thuis is, zit er meestal niets anders op dan het koken te staken. Onze elektriciteitskast is een prehistorisch exemplaar en is bovendien moeilijk bereikbaar, zeker als het donker is. Daarnaast hebben we ook nog geen verwarming. Momenteel behelpen we ons met een elektrisch vuurtje, maar de laatste tijd is het zo koud dat ik maar liefst vijf lagen kleren draag en met drie donsdekens slaap. Een goeie waterkoker is dus een must!’
Huisje, tuintje én kindje
‘Hoewel we vol goede moed begonnen, is het voor mij niet makkelijk, zeker nu ik zwanger ben. Midden maart 2018 verwachten Arne en ik ons eerste kindje. Vroeger dan gepland, maar de baby is meer dan welkom, al moet de totaalrenovatie daardoor in sneltempo gebeuren. Ik wil niet dat ons kind nog jaren op een werf moet wonen. Het is sowieso al lastig om zo weinig comfort te hebben, laat staan als je een pasgeboren baby hebt.
Op dit moment lijkt een afgewerkte woning nog een verre droom. Ons verbouwavontuur zit er de eerstkomende maanden nog niet op. De enige ruimte die we niet aanpakken, is onze slaapkamer, zodat de baby toch een plek heeft om rustig en stofvrij te slapen. Maar de rest van de woning ziet er nog niet uit. Het is nog lang geen échte thuis en er blijven maar werkjes bijkomen.’
Hindernissenparcours
‘Wat ik het lastigste vind aan wonen op een bouwwerf, is dat ik ons huis niet proper krijg, hoe hard ik ook probeer. Het is niet omdat we op een werf wonen dat ik mijn poetsgerief aan de haak hang, maar het lijkt geen zin te hebben. Als je na de afwas niet meteen opruimt, zit alles weer onder het stof en kan je herbeginnen. Daarnaast moet je voortdurend waakzaam zijn, want hier en daar zijn er diepe putten omdat we nog beton moeten gieten.
Ons huis lijkt momenteel wel een hindernissenparcours, en dat zorgt soms voor frustraties. Arne en ik ontvluchten af en toe de werf, zodat we onze gedachten kunnen verzetten. Tijdens een verbouwing is het belangrijk om je relatie niet uit het oog te verliezen. Veel mensen gaan dan uit elkaar omdat zo’n project veel stress veroorzaakt, en dat willen we koste wat het kost vermijden.’
Lees ook:
