Yasmina (21) is moslima, verloofd en studeert psychologie

'Drie jaar geleden was ik niet bezig met de islam, moslima worden zei me niets. Mijn vader is wel moslim, maar heel gematigd, we werden vrij opgevoed. Mijn mama is "gewoon" Vlaamse, dus eigenlijk was ik er allemaal niet zo mee bezig.'

De zinloosheid, de leegheid van mijn dagen stoorde me. Ik zocht iets, maar wist niet wat. En toen begon ik in de Koran te lezen.

'Maar toen ik klaar was met mijn middelbare school, zat ik na een paar maanden verder studeren helemaal vast. Ik had gekozen voor economie, maar het boeide me totaal niet. Ik stopte met school en solliciteerde hier en daar zonder resultaat. Hele dagen zat ik thuis, terwijl iedereen bezig was. Toen begon ik na te denken. De zinloosheid, de leegheid van mijn dagen stoorde me. Ik zocht iets, maar wist niet wat. En toen begon ik in de Koran te lezen. Mijn vriend is moslim, hij praatte er wel eens over, en verschillende van mijn vriendinnen leven ook volgens de islam. Meer uit nieuwsgierigheid begon ik me erin te verdiepen, maar al snel besefte ik dat ik de weg voor mij had gevonden.'

Hoe meer ik me in de islam ging verdiepen, hoe meer ik het gevoel had dat ik thuiskwam.

Het is niet van de ene op de andere dag gebeurd, maar heel geleidelijk aan waren er veranderingen. Ik paste mijn kledingstijl aan, beetje per beetje. Ik leerde mezelf bidden – dat leerde ik uit een boekje, echt niet evident. Ik besliste om mee te doen met de ramadan. Ongelofelijk fijne ervaring, trouwens, het gevoel van samenhorigheid in die vastenperiode is immens. Hoe meer ik me in de islam ging verdiepen, hoe meer ik het gevoel had dat ik thuiskwam. Ik heb het gevoel dat mijn leven rijker is geworden. De band met mijn vriendinnen is hechter – we leven samen volgens de normen en waarden van de islam. Mijn vriend en ik zijn zo veel closer geworden. Hij heeft me nooit gepusht of gedwongen, maar hij is wél ongelofelijk blij dat ik nu leef als een moslima. Onze gesprekken zijn dieper, echter. We hebben het vaak over ons geloof. Vroeger al vertelde hij me verhalen uit de Koran en dat vond ik toen al boeiend, maar nu pas raakt het me écht. Hij heeft me zelfs ten huwelijk gevraagd, zo gelukkig zijn we samen!'

Yasmina (21) is moslima, verloofd en studeert psychologie

Hoofddoek? Geen job

'Nog geen jaar geleden ben ik een hoofddoek beginnen te dragen. Ik weet het, zogezegd "het teken van onderdrukking". Zo jammer vind ik het dat mensen het zo zien. Want zo is het niet. Het dragen van een hoofddoek is een ongelofelijk bewuste keuze die je als vrouw alleen maar zelf kan maken. Ik heb er maanden over gedaan. Ik wilde het wel, maar het was vooral de angst voor de reacties die me deden twijfelen. Hoe zou mijn mama reageren? Mijn familie? Mijn vrienden? De mensen op straat?'

Ze begreep mijn keuze niet helemaal, maar ze vond wel dat ik moest doen en kiezen waar ik mij goed bij voelde.

'Ik had het er met mijn moeder over, dat ik het graag wilde. Ze vroeg me waarom ik het dan niet deed. "Omdat ik bang ben dat jij het niet leuk gaat vinden", zei ik haar. We hebben een heel mooi gesprek gehad toen, waarin ze me zei dat ze me zou steunen, no matter what. Ze begreep mijn keuze niet helemaal, maar ze vond wel dat ik moest doen en kiezen waar ik mij goed bij voelde. En dat niemand het recht en de middelen had om mij daarin een halt toe te roepen. En dus draag ik nu mijn hoofddoek.'

Vroeger was ik een gewoon jong meisje, nu zien sommigen mij als iemand van wie ze bang moeten zijn. Alleen maar omdat ik een hoofddoek draag.

'En hoewel ik ontzettend trots ben op mijn hoofddoek, is het ook best moeilijk om met alle vooroordelen die daarbij komen kijken om te gaan. Vroeger was ik een gewoon jong meisje, nu zien sommigen mij als iemand van wie ze bang moeten zijn. Alleen maar omdat ik een hoofddoek draag. Ik heb het zelf gelukkig nog niet meegemaakt, maar enkele Zusters die ik ken, zijn al bespuwd en zelfs fysiek aangevallen. Ik zie mensen naar me kijken, nors en veroordelend. Ik had vroeger altijd een studentenjob, maar sinds ik een hoofddoek draag, kan ik nergens meer aan de slag.'

Yasmina (21) is moslima, verloofd en studeert psychologie

'Ik weet dat het komt uit onwetendheid, mensen kennen de symboliek van een hoofddoek niet. Dus probeer ik het positief te zien: soms staan mensen open voor een gesprek en kan ik hen vertellen dat ik mijn haren bedek uit respect voor mezelf. Als dat lukt, geeft dat me een fantastisch gevoel. Want veel mensen geloven de krantenberichten, denken dat alle moslims voor IS-strijders zijn. Verschrikkelijk is het, dat een minderheid van exremisten – want dat zijn ze – een hele groep mensen zo kan hypothekeren. Ik kan er weinig aan doen, maar ik probeer elke dag opnieuw te tonen dat het anders kan. Ik ben vriendelijk, glimlach en ben hulpvaardig. Alle kleine beetjes helpen, zeker?'

Ik ben een gewoon meisje van eenentwintig met plannen en dromen, maar vooral: ik geloof. En daar ben ik fier op.

'De islam ligt onder vuur, maar dat houdt me niet tegen, integendeel. Ik wéét wat voor rijkdom mijn geloof me brengt. Mijn leven heeft zin gekregen. De islam is alles voor me. Niet beperkend of onderdrukkend, maar net bevrijdend en verrijkend. Ik ben een gewoon meisje van eenentwintig met plannen en dromen, maar vooral: ik geloof. En daar ben ik fier op.'