Laura overleefde twee zelfmoordpogingen, en maakte daarna de klik.
Laura (25): ‘Toen ik de pijn in de ogen van mijn ouders zag, besefte ik wat ik gedaan had’
Mei is Mental Health Awareness Month. Omdat psychische problemen anno 2021 helaas nog steeds taboe zijn, is het belangrijk om het thema bespreekbaar te maken. Wij gingen op zoek naar getuigenissen van lezeressen die hun zelfmoordpoging overleefden en daar nu dankbaar om zijn.
Voor Laura* (25) ging het vanaf haar veertiende bergafwaarts. Pas wanneer ze de pijn in de ogen van haar ouders zag, maakte ze de klik en toen ze hoorde dat ze tante zou worden, wilde ze ook voor zichzelf therapie volgen.
‘In mijn kindertijd was er vaak ruzie thuis en ik zag zaken die een kind nooit zou mogen zien. Eerst waren er woordenwisselingen, maar die evolueerden naar fysiek geweld. Nadat ik op mijn veertiende tijdens het fietsen naar huis werd aangerand, ging het alleen maar meer bergafwaarts met mij. Ik voelde mij enorm slecht en had het gevoel dat ik bij niemand terechtkon. Ik kreeg last van nachtmerries, voelde mij vies en niets waard, nam de schuld op mijzelf dat het gebeurd was. Daardoor kon ik niet goed meer functioneren op school. Wanneer ik uiteindelijk veranderde van school en studierichting, ontmoette ik iemand die aan zelfverwonding deed, en probeerde ik het ook. Zonder dat ik het besefte, raakte ik steeds meer verslaafd aan het gevoel.’
‘Op mijn zeventiende deed ik een eerste zelfmoordpoging. Toen ze mij in het ziekenhuis vroegen of ik opgelucht was dat ze mij gered hadden, schudde ik heel overtuigend van neen en schreeuwde dat ik er niet meer wilde zijn. Ik moest twee maanden in de volwassenpsychiatrie doorbrengen, omdat er geen plaats was op de jeugdpsychiatrie, en dat was heel zwaar voor mij. Na zes weken op de jongerenpsychiatrie werd ik ontslagen. Ze hadden plaats nodig en gaven mij de stempel van moeilijk opvoedbare puber. Het idee dat het gewoon aan mij lag, dat ik iedereen pijn deed en ontgoochelde, werd voor mij bevestigd. Door het schuldgevoel en de innerlijke pijn en de zelfhaat begon ik mezelf nog meer pijn te doen.’
Pas toen dat mijn zus vertelde dat ze zwanger was en ik tante zou worden, wilde ik ook therapie volgen voor mezelf.
Tweede poging
‘Ik was negentien toen ik mijn tweede poging ondernam en ontwaakte op intensieve zorgen waar ze vertelden dat het zeer nipt was geweest. Mijn ouders hadden dagenlang bij mij gewaakt, in de hoop dat ik erdoor zou komen. Ik zag de pijn in hun ogen en de tranen over hun wangen rollen. Ik besefte wat ik ze had aangedaan en toen kwam de klik. Eerst volgde ik therapie enkel en alleen voor mijn ouders, omdat ik niet nog eens die pijn en angst in hun ogen wilde zien. Pas toen dat mijn zus vertelde dat ze zwanger was en ik tante zou worden, wilde ik ook therapie volgen voor mezelf. Ik ben drie jaar in opname geweest waaronder ook op gesloten afdelingen. Pas in mijn laatste opname kreeg ik een psychiater die ik vertrouwde. Hij stelde ASS (autismespectrumstoornis) en een terugkerende depressie bij mij vast en eindelijk kreeg ik de gepaste hulp.’
‘Binnenkort start ik een intensief traject in Brugge met groepsgesprekken, nauwe opvolging en opdrachten om stap voor stap terug te kunnen functioneren in de maatschappij. Vandaag kan ik wel zeggen dat ik de toekomst wel weer wat positiever inzie. Ik heb een vriend en vast werk, wat voor velen heel normaal lijkt, maar niemand had ooit kunnen denken dat ook ik dit zou kunnen bereiken. Natuurlijk heb ik ook mijn slechte dagen, maar heeft niet iedereen eens een mindere dag? De kunst is om ook op die dagen normaal te blijven functioneren door op te staan, je klaar te maken en te koken, en niet terug in oude gewoontes te vallen zoals automutilatie. Op deze dagen moet je ook gewoon bezig blijven met zaken die je rust brengen, zoals lezen, muziek luisteren, iets lekkers bakken..’
Doorbreek het taboe, denk aan jezelf en zoek op tijd hulp.
Crisisplan
‘Ik heb een crisisplan waarop staat wat ik kan doen wanneer ik mij minder voel en naar wie ik kan telefoneren als het echt niet gaat. Dat helpt mij enorm wanneer ik geen overzicht meer heb over mijn gedachtes. Er zijn zoveel mensen die het moeilijk hebben, zoveel mensen die diep zitten. Aan hen wil ik meegeven dat hulp zoeken echt mag. Er heerst een heus taboe op psychische kwetsbaarheden, maar hou dit niet in stand door te denken wat anderen zullen vinden. Doorbreek het taboe, denk aan jezelf en zoek op tijd hulp. Ook jij verdient een leven met veel minder pijn. En ook jij kan erbovenop komen, ook al denk je misschien nu van niet, en je hoeft het echt niet alleen te doen.’
Heb je vragen over zelfdoding of wil je met iemand praten? Dat kan, gratis en anoniem. Op www.zelfmoord1813.be of www.tele-onthaal.be kan je chatten, bellen kan op de nummers 1813 (Zelfmoordlijn) of 106 (Tele-Onthaal).
* Laura is schuilnaam.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
