Nienke (20) en Clannad (20) zijn acht jaar beste vriendinnen. Clannad haalde Nienke uit het isolement waarin ze terecht was gekomen.
Nienke: ‘Clannad heeft mijn leven gered. Dat kan ik oprecht zeggen: voor haar hád ik geen leven. De zomer voor ik haar leerde kennen, heb ik in mijn kamer doorgebracht. Ik kwam er gewoon niet uit, depressief en me afvragend wat voor zin het allemaal had. Ik had – buiten mijn familie waar ik heel close mee ben – helemaal niemand. Er waren alleen maar zogezegde vriendinnen die me een mes in de rug staken en de pesters.’
Een makkelijk slachtoffer
‘Het pesten begon in de lagere school, en ging gewoon verder in het middelbaar. Ik was dik, een makkelijk slachtoffer. De twee vriendinnen die ik had en die ik vertrouwde, sloegen in het middelbaar om en deden mee met de pesters. Waarschijnlijk waren ze gewoon bang om zelf slachtoffer te worden, maar het stak enorm. Mijn zelfvertrouwen brokkelde in een gigantisch tempo af. Op een paar jaar tijd was ik een schaduw van mezelf geworden, ik had nul komma nul zelfvertrouwen. Ik wilde eigenlijk alleen nog in mijn kamer zitten, mijn veilige haven. Daar kon niemand me pesten, kwetsen, verraden.’
‘Ik overleefde al die jaren. Leerde het lesrooster van mijn pesters vanbuiten en probeerde hen zo te ontwijken tussen de lessen door. Ik ging dood vanbinnen als ik op de bus zat en een van hen opstapte. Dan wist ik dat ze me zouden zoeken, afmaken voor iedereen. Ik begon te spijbelen, er waren meer en meer dagen dat ik het gewoon niet kon opbrengen om naar school te gaan. Tot en met de apotheose van mijn zomer-op-mijn-slaapkamer. Mijn ouders waren radeloos, ze wisten niet hoe ze me konden helpen.’
De grootste mond van de klas
‘Op het einde van de zomer overtuigde mijn neef me om met hem mee te gaan naar een nieuwe school, een stad verder. Daar was het oké, zei hij, en hij zou me beschermen. Met lood in de schoenen ben ik die eerste september de school binnengestapt. Ik had niet veel hoop dat het goed zou komen. Waarom zou het hier anders zijn, ik was nog altijd dezelfde… Clannad kwam de klas binnen en ik kromp in elkaar. “Heeey bitches”, riep ze. Een vat vol zelfvertrouwen, typisch een pester die mij er zou uitpikken, dacht ik.’
Ze begreep mijn onzekerheid niet zo goed. Waarom ik niet graag de bus nam, waarom ik bang was om op een vol terras te gaan zitten, waarom ik grote groepen mensen vermeed.
‘Hoe het gebeurde, weten we allebei niet meer. Maar we werden vriendinnen. De grootste mond van de klas en ik… Op de bus was ik niet meer bang. Als zij opstapte, gingen de mensen opzij. Schoolgenoten maakten de bank vrij als zij wilde zitten. Ze blaakte van zelfvertrouwen, ongelofelijk. Ze begreep mijn onzekerheid niet zo goed. Waarom ik niet graag de bus nam, waarom ik bang was om op een vol terras te gaan zitten, waarom ik grote groepen mensen vermeed. “Je moet niet bezig zijn met wat mensen van je vinden. Wat je zélf vindt, dat telt”, vond ze.’
Mijn eigen superheldin
‘Natuurlijk geloofde ik dat niet meteen, maar beetje bij beetje heeft ze me mijn zelfvertrouwen teruggegeven. Ze nam me mee naar al die plekken waar ik niet meer durfde te komen door mijn onzekerheid. De film, kledingwinkels, terrasjes, het strand… Met haar durfde ik het wél. “Je hoeft niet bang te zijn”, zei ze. “Als iemand iets zegt, krijgen ze met mij te maken.” En zo was het. Ze liet me niet in de steek, zoals mijn “vriendinnen” vroeger. Ze verdedigde me, kwam voor me op. Ik ben opgebloeid door haar. Op een paar jaar tijd ben ik van een kluizenaar uitgegroeid tot een sociaal meisje. Zonder haar weet ik niet wat er met me was gebeurd. Ik was gestopt met school, zeker weten. Ik zou waarschijnlijk zo’n zielig eenzaam vrouwtje zijn geworden zonder levensdoel. Ze is mijn eigen superheldin!’
Ik vind het super dat ik haar heb kunnen helpen, al heb ik – naar mijn gevoel – niet veel gedaan.
Clannad: ‘Het gevoel is helemaal wederzijds hoor! Ik mag dan misschien wel een harde lijken, uiteindelijk heb ik ook gewoon een klein hartje. Nienke kent die kant van mij. Bij haar kan ik helemaal mezelf zijn. Ik heb plezier met haar, zie haar graag. Ik vind het super dat ik haar heb kunnen helpen, al heb ik – naar mijn gevoel – niet veel gedaan. Ik ben gewoon haar vriendin geweest. That’s what besties are for, toch?’
