Marjan (27) en Margo (24) besloten om als tieners elk bij een andere ouder te wonen

ID-kit

Marjan (links)

• Haarkleur: donkerbruin
• Kleur ogen: olijfgroen
• Marjan is… sociaal, empathisch en goedlachs.

Margo (rechts)

• Haarkleur: donkerbruin
• Kleur ogen: olijfgroen
• Margo is… avontuurlijk, enthousiast en vastberaden.

 

Marjan: ‘Toen ik veertien en Margo twaalf was, gingen onze ouders uit elkaar. Dat was voor mij een hele opluchting. We leefden continu in ruzie. Aanvankelijk trokken Margo en ik in bij onze vader, maar ook dat zorgde voor heel wat heibel. Margo en ik vlogen elkaar – letterlijk en figuurlijk – constant in de haren, en ook tussen haar en papa klikte het niet zo goed. Daarom besloot zij na een tijdje in te trekken bij mama. We brachten onze jeugd dus door in twee aparte huizen, elk bij een andere ouder. Verder zagen we elkaar op de tekenschool en in de Chiro, en gingen we zo nu en dan een uurtje bij elkaar op bezoek.’ 

Het lijkt wel alsof de genen van onze ouders exact gesplitst zijn.

Marjan: ‘Geloof het of niet, maar zelfs tijdens die korte bezoekjes konden we kletterende ruzie maken. Ik kreeg vaak het gevoel dat Margo en mama samenspanden tegen mij, terwijl Margo dan weer de indruk had dat papa en ik twee handen op één buik waren. Pas toen mama en Margo naar een andere gemeente verhuisden, leek de strijdbijl begraven. Hoe raar dat voor veel mensen ook mag klinken, maar die fysieke afstand bracht ons op emotioneel vlak dichter bij elkaar. Nu kunnen we er met de hele bende, Margo, papa, papa’s vriendin, mama en ik, echt van genieten om samen uitstapjes te maken of lekker te gaan eten.’

Margot: ‘Dat we elk bij een andere ouder woonden en daar onze thuis vonden, is niet zo verwonderlijk. Het lijkt wel alsof de genen van onze ouders exact gesplitst zijn. Zowel qua uiterlijk als karakter lijk ik sprekend op mama, terwijl Marjan helemaal papa is. Ik heb het hogere IQ, Marjan het hogere EQ. Ik ben heel fit en sportief, Marjan is heel sociaal en creatief. Ik ben de rationele, zij is de emotionele.’

‘Nu zou je kunnen denken dat die eigenschappen elkaar mooi aanvullen, maar in onze jeugd creëerde dat vooral strubbelingen. Als kind en tiener pestte ik mijn zus omdat ze minder goede punten haalde op school en worstelde met overgewicht. Anderzijds kon ik echt afgunstig zijn omdat zij altijd zoveel vrienden had en voor elk feestje werd uitgenodigd, terwijl ik vaker werd buitengesloten en gezien werd als de “onsympathieke” zus. Nu we ouder zijn, begrijpen we veel beter dat we gewoon twee heel verschillende types zijn en dat beide persoonlijkheden hun goede en slechte kanten hebben.’

 Yes, we are family!

Marjan: ‘Natuurlijk zijn er trekken van Margo die ik graag had meegekregen, en vice versa vast ook. Zo heeft Margo veel meer zelfdiscipline en doorzettingsvermogen, wat onder andere resulteert in haar slank en fit figuur. Ik werk ook aan mijn gezondheid, maar heb veel meer aanmoediging nodig om vol te houden. Margo is ook veel avontuurlijker ingesteld, en waagt zich aan projecten zoals Erasmus en een sabbatjaar. Doe mij maar de kerktoren met al mijn vrienden en mijn lief eronder. Ik kan me inbeelden dat zij dan weer veel meer moeite heeft met het maken van nieuwe vrienden, en dat ze soms zou willen dat ze even vlot, open en sociaal was als ik.’

Steeds dichter naar elkaar toegroeien

Margo: ‘Wat onze relatie als volwassen zussen bijzonder maakt, is dat we elkaar opnieuw kunnen leren kennen. Het beeld dat we van elkaar hebben, dateert nog van onze vroege tienerjaren en klopt niet meer met de vrouwen die we geworden zijn. Door de tijd en moeite te nemen om in te zien wie we zijn geworden, kunnen we onze verschillende eigenschappen beter leren waarderen en groeien we steeds dichter naar elkaar toe. We zullen nog regelmatig bekvechten, maar diep vanbinnen houden we veel van elkaar en wensen we elkaar alleen maar het allerbeste.’

Beelden: © Jens Mollenvanger

Meer straffe verhalen: 

• 9 lezeressen over wanneer zij het moeilijk hadden om hun persoonlijke grenzen te bewaren
• BABYB(R)ABBELS – Evelyne: ‘Het was stil in mijn buik. Mijn zoontje leefde niet meer.’
• 21 mama’s (to be) over angsten, onzekerheden en frustraties waar ze amper over durven spreken