Zoë koesterde al sinds haar achttiende een kinderwens. Bij haar eerste zwangerschap had ze zich echter iets helemaal anders voorgesteld. Door een verkeersongeluk zit de 25-jarige nu zwanger in een rolstoel.
‘Mijn vriend en ik waren niet van plan om zwanger te geraken. Dat was iets voor binnen twee jaar of later, maar ons kindje is altijd welkom geweest. We deden het heel rustig aan en wilden allebei nog rustig genieten tot ik drie maanden zwanger zou zijn om alles in orde te beginnen brengen.
Wij rijden allebei graag met de moto. Na een terrasje werden we op weg naar huis aangereden door een busje. De bestuurder had ons niet gezien, terwijl wij op een voorrangsbaan reden. Ik heb met mijn voet de klap opgevangen. Omdat ik mijn vriend nog net had kunnen waarschuwen, heeft hij met de moto nog een stukje verder kunnen rijden, waarna we op de zijkant zijn gevallen op het asfalt.
Ik herinner me vooral de ontzettende pijn: ik had een open breuk aan mijn enkel. Vanaf het moment dat iemand bij mij stond, riep ik dat ik zwanger was. Zeven weken nog maar. Ik wilde mijn kind niet verliezen. Mijn vriend lag een beetje verder, ik kon hem niet zien. Later hoorde ik dat zijn beide armen uit de kom waren en hij daardoor ook niet tot bij mij geraakte.’
Bang afwachten
‘We werden onmiddellijk met de ambulance naar de spoeddienst gebracht. Eigenlijk wist nog niemand dat ik zwanger was, maar ik heb het meteen tegen de ambulanciers gezegd. Op mijn ziekenhuisbed hing bijgevolg in het groot een bord waar “zwanger” op stond. Uiteraard wist iedereen het dan meteen. Dat was zeker nog niet de bedoeling.
Ik was nog maar zeven weken zwanger. Ik wilde mijn kind niet verliezen.
De artsen wilden eerst zorgen dat ik in orde was. Pas de dag erna hebben ze gecheckt of ook alles in orde was met de baby. Het was bang afwachten in de tussentijd. Je hebt je nog niet echt kunnen hechten aan je baby, maar ik wilde mijn eerste kind niet kwijt.’
Depressief
‘Alles bleek oké te zijn met ons kindje en ook over mijn voet waren de dokters zeker dat alles in orde zou komen. In de eerste verslagen stond dat ik gewoon een enkelbreuk had. Toen ze later mijn voet beter onderzochten, draaide dat uit op een operatie van drie uur. Na een kleine week in het ziekenhuis mocht ik naar huis. Thuis ontdekte ik een klein zwart plekje dat steeds groter werd. Ik ben dan voor 35 dagen in het ziekenhuis van Leuven opgenomen geweest. Het leek alsof mijn voet zou afsterven.
Ik zat al sinds het ongeluk in een rolstoel, maar in Leuven werd definitief gezegd dat ik voor een lange tijd de rolstoel moest blijven gebruiken. Ik belandde in een zware depressie. De boodschap dat ik enkele jaren van mijn leven zou moeten opgeven, kwam echt hard binnen. Ik heb op dat moment enkel kunnen volhouden door het feit dat ik zwanger ben. Ik kon niet opgeven, ik moest voor mijn kindje blijven gaan. Op dit moment heb ik nog steeds geen termijn gekregen dat ik in de rolstoel zal moeten zitten.
Ik heb op dat moment enkel kunnen volhouden door het feit dat ik zwanger ben. Ik kon niet opgeven, ik moest voor mijn kindje blijven gaan.
Op dit moment ben ik acht maanden zwanger. Mijn eerste zwangerschap had ik wel helemaal anders voorgesteld. Ik heb al een kinderwens sinds mijn achttiende. Ik wilde elke stap vastleggen, alles goed doen. Nu heb ik zelfs geen idee hoe de kinderkamer eruit ziet omdat ik niet boven geraak. Ook als ik ben bevallen, ga ik in de zetel moeten slapen omdat ik haar niet van de slaapkamer naar de living zal krijgen. Het enige geluk dat ik momenteel heb, is dat ik geen striemen ga krijgen omdat ik de hele tijd neerzit. (lacht) Maar dat is ook het enige voordeel.
Mijn vriend is echt mijn grootste steun, en daar ben ik hem heel dankbaar voor. We waren nog maar een jaar samen op het moment van het ongeval. Ik was in het begin wel bang voor de impact van deze traumatische gebeurtenis: gaat hij dat aankunnen? We hadden een heel actief leven, gingen elk weekend weg, en plots heeft hij een vriendin in een rolstoel. Dat is niet evident.’
Ook zwanger in een rolstoel?
‘Via deze weg zou ik graag lotgenoten vinden, mensen die ook een zwangerschap in een rolstoel hebben meegemaakt. Want soms weet ik het gewoon niet meer. Moet ik op andere dingen letten? Doe ik alles goed? Ik zit nog niet in revalidatie, dus op dat vlak krijg ik nog geen hulp. Gewone vrouwen kunnen andere posities aannemen als ze pijn hebben, ik niet. Ik heb soms nog steeds heel moeilijke momenten. Mijn vriend pept me dan vaak op.
Soms weet ik het gewoon niet meer. Moet ik op andere dingen letten? Doe ik alles goed?
Ik heb het nog niet volledig een plaats kunnen geven, nee. Weet niet of ik dat ooit zal kunnen. Het besef dat ik zoveel dingen moet loslaten is heel zwaar. Mijn vaste job als postbode heb ik moeten opgeven. Mijn sociaal leven? Gekelderd. Mijn mama zorgt er gelukkig voor dat ik voldoende het huis uit kan. Ik heb nu namelijk heel snel het gevoel dat ik tussen vier muren gevangen zit.
Soms vraag ik me af hoe de andere bestuurder ermee omgaat. Een onoplettend moment is heel snel gebeurd, dat weet ik ook, maar aan de andere kant heeft hij precies niet door wat met mij aan de hand is. Ik heb nog altijd niets gehoord van hem, behalve de politieverslagen. Ik zou gewoon graag willen dat hij contact opneemt met de vraag of alles in orde is met ons.’
Pauzeknop
‘Ook bij de bevalling zal niet alles kunnen zijn hoe ik het voor ogen had. Het laatste wat ik wilde, was standaard in een bed bevallen. Ik had altijd gepland om in een bad te bevallen. Een bed voelt voor mij als de meest onnatuurlijke manier, maar met het nieuwe vel op mijn voet bestaat het risico dat dat zou lossen als dat te lang in het water zit.
Als ik zou kunnen, zou ik mijn zwangerschap zeker op pauze drukken.
Ik kijk uit naar de bevalling en tegelijkertijd weer niet. Ik wil mijn baby kunnen vasthouden, maar heb ook schrik. Hoe ga ik vanuit die rolstoel voor mijn kind kunnen zorgen? Ik ga niet op een twee drie bij mijn kind kunnen zijn als het mij nodig heeft, ik ga haar niet kunnen ronddragen.
Als ik zou kunnen, zou ik mijn zwangerschap zeker op pauze drukken. Omdat ik denk dat ik niet voldoende ervan heb kunnen genieten door het ongeval. Ik wilde altijd zeker twee kindjes. Voor het tweede ga ik alleszins wachten tot ik uit de rolstoel ben.’
Enkele dagen na het interview beviel Zoë van haar eerste kindje. Moeder en dochter stellen het goed.
Lees ook:
