Draagmoeder Laura (35) zal haar ongeboren kind afstaan aan haar vriendin Hanne.
Laura (35): ‘Ik ben mama van vier, moeder van vijf’
Voor velen is een kind krijgen het mooiste wat er bestaat. Maar wat als Moeder Natuur je dat geluk niet gunt? Over een dikke maand bevalt Laura (35) van een kindje voor haar jeugdvriendin Hanne* (37), die zelf haar kinderwens niet kon vervullen.
‘Voor mij is het moederschap veruit het mooiste wat er is. Mijn man Stefan en ik hebben het geluk gezegend te zijn met vier prachtige kinderen: Jules-Eloïse is acht jaar en haar zusje Ellie-Mae is bijna zes. Broertje Oskar- Léon vierde dit jaar zijn vierde verjaardag en Loïc-César is met zijn twee jaar de jongste telg van ons gezin. Ze zijn mijn alles. Mochten mijn kinderen er niet zijn, zou ik dat ervaren als het grootste gemis van mijn leven. Jammer genoeg ben ik me ervan bewust dat niet iedereen datzelfde geluk heeft om mama of papa te mogen worden. Mijn moederhart breekt bij die gedachte, en om die reden ben ik aan dit uniek avontuur begonnen.
Over een dikke maand zal ik een vijfde wonder op de wereld zetten voor iemand die daar alleen maar van kon dromen. Die persoon is Hanne, een van de vriendinnen die al lang in mijn leven aanwezig is en die ik sinds mijn prille pubertijd ken. De meter van Hanne is heel goed bevriend met mijn ouders, waardoor we jaarlijks samen op vakantie gingen. Aangezien Hanne en ik vandaag op een uur rijden van elkaar wonen, kunnen we elkaars deur niet platlopen, maar we hebben altijd contact gehouden en weten maar al te goed wat we aan elkaar hebben. Ik was dan ook op de hoogte toen Hanne – die lesbisch is en geen relatie heeft – op een gegeven moment besloot om in een fertiliteitstraject te stappen om bewust alleenstaande mama te worden. Tijdens de afgelopen jaren onderging ze maar liefst elf ivf-behandelingen in de hoop dat haar vurige kinderwens in vervulling zou gaan, maar dat bleek tevergeefs. Geen enkele keer kwam het tot een zwangerschap.
Over een dikke maand zal ik een vijfde wonder op de wereld zetten voor iemand die daar alleen maar vankon dromen.
Ik leefde met Hanne mee en probeerde haar in de mate van het mogelijke te steunen, maar met de beste wil van de wereld kon ik me niet voorstellen hoe groot de teleurstelling moest zijn, laat staan wat nu écht de impact van een onvervulde kinderwens is. Dat werd een beetje duidelijker toen ik “Draagmoeders” – de docureeks van Annemie Struyf, waarin zij drie jaar lang zowel wensouders als draagmoeders volgde – zag. Ik had ongelofelijk veel bewondering voor al die vrouwen die een kindje konden afstaan aan iemand met een onvervulde kinderwens. Maar ik was niet een van die vrouwen. Of dat dacht ik toch, want gaandeweg is dat gevoel helemaal gedraaid.’
Juridische valkuilen
‘Sinds twee jaar baten Stefan, mijn broer Michaël en ik brasserie De Wissel uit, waar mijn man voornamelijk achter de schermen werkt en ik verantwoordelijk ben voor de keuken. Bij de opstart van onze zaak waren Stefan en ik op zoek naar een au pair, zodat we ons professionele en privéleven gebolwerkt kregen. Maar die zoektocht verliep stroever dan verwacht, en omdat we daardoor geregeld met de handen in het haar zaten, sprong Hanne in de bres en hielp zij ons zoveel mogelijk uit de nood. Minstens drie dagen per week kwam ze bij ons logeren en paste ze met de grootste zorg en liefde op onze vier kinderen. Dan fleurde ze helemaal op. Als ik haar bezig zag, kon ik niet anders dan denken dat ze een geboren moeder is. “Anders moeten Stefan en jij er eentje maken voor mij”, zei Hanne een tweetal keer al lachend, zich er totaal niet van bewust dat die uitspraak door mijn hoofd bleef spoken. Die gedachte werd als een zaadje in mijn hoofd geplant en na verloop van tijd kon ik aan niet veel anders meer denken.
Het spreekt voor zich dat Stefan en ik niet over één nacht ijs gingen. Niemand kan van de ene dag op de andere beslissen om draagmoeder te worden, maar als ik eerlijk ben, zijn daar ook geen jaren overheen gegaan. Ik weet goed wat ik wil en dat was in dit geval niet anders. Vorige zomer had ik voor mezelf wel uitgemaakt dat ik voor Hanne een kindje wilde dragen, maar dat was een beslissing die ik uiteraard niet in mijn eentje kon nemen. Ik moest ook rekening houden met Stefan, maar ook bij hem was de kogel relatief snel door de kerk. Aan Hanne vertellen dat ik een kindje voor haar wilde dragen, was een speciaal moment. “Meen je dat? Willen jullie dat écht doen voor mij? Ben je honderd procent zeker?” In eerste instantie kon ze het niet geloven. Ze was zo verbaasd dat ze dat soort vragen meermaals herhaalde, maar ik was zeker van mijn stuk en wist dat ik dit voor haar wilde doen.
Enkele weken na die grote aankondiging zijn we samen naar het Adoptiehuis in Antwerpen gegaan om informatie in te winnen. Aangezien er geen regelgevend wettelijk kader is, zijn er veel juridische valkuilen waar we rekening mee moeten houden. We gingen op zoek naar een advocaat die gespecialiseerd is in familierecht en die ons gaat bijstaan en begeleiden bij het adoptieproces zodra de baby er is.’
De puzzel leggen
‘Het adoptieproces kan tot twee jaar in beslag nemen. Intussen werd er wel al een intentieverklaring opgesteld en ondertekend door alle betrokkenen. Daarmee kunnen we na de geboorte aan de slag. Ook maakten we duidelijke afspraken: wie heeft de eindbeslissing als de baby een afwijking heeft of wiens leven wordt er vooropgesteld als het voor of tijdens de bevalling misloopt? Geen evidente zaken, maar wel onderwerpen waar vooraf goed over gesproken moest worden en een consensus over moet zijn.
Op voorhand heb ik een paar goede vriendinnen ingelicht over mijn plannen om draagmoeder te worden, om er toch met iemand over te kunnen spreken. Ik heb het pas tegen mijn ouders en schoonouders gezegd op het moment dat ik al zwanger was, want ik wilde niet dat zij daar hun hoofd over zouden breken.
Het kindje is biologisch gezien van mijn man en mij. Dat zal voor sommigen een shock zijn, maarhet is een weloverwogen beslissing.
In het voorjaar van 2024 probeerden we om zwanger te worden. Het was al bij de eerste poging meteen raak. Het kindje dat momenteel in mijn buik zit, is biologisch gezien van Stefan en mij. Ik kan me voorstellen dat dat voor sommigen misschien een shock zal zijn, maar we hebben er om verschillende redenen voor gekozen om dit pad te nemen. Enerzijds viel er geen tijd te verliezen, en niet-commercieel hoogtechnologisch draagmoederschap zou mogelijk diverse potentiële hindernissen met zich meebrengen. Denk maar aan alle medische onderzoeken, gaande van een psychologische, medische en verloskundige screening. Zo’n proces neemt al snel een jaar in beslag en dan heb je nog niet eens de zekerheid dat je groen licht krijgt om daadwerkelijk met de procedure te starten. Anderzijds is het Hanne nooit gelukt om met haar eigen eicellen zwanger te worden. Bovendien zijn we alle drie van mening dat een kind het recht heeft om te weten wie de biologische ouders zijn, waardoor we ook niet hebben gekozen voor een anonieme spermadonor.
In onze nabije omgeving krijgen we overwegend positieve reacties. Mensen die eerder negatief reageren, doen dat vooral vanuit bezorgdheid. “Gaat dit kindje zich niet uitgesloten voelen als het weet dat Stefan en ik zelf vier kinderen hebben?” Een logische vraag, maar wij denken daar anders over, omdat het vanaf het begin de bedoeling was om met iedereen open kaart te spelen. Het is allesbehalve de bedoeling om de waarheid te verdraaien. Dit kindje zal alle puzzelstukjes hebben en de volledige puzzel kunnen leggen.’
Geen spijt of angst
‘Onze kinderen zijn nog jong, maar weten min of meer hoe de vork aan de steel zit. Enkele maanden geleden liet ik de echo zien en stelde ik de vraag of ze wisten wat dat was. “Dat ben ik”, reageerden de drie oudsten. Toen ik dat ontkende, had Jules-Eloïse door dat het om een nieuwe baby ging. We hebben toen – op kindermaat – proberen uit te leggen dat deze baby niet in ons gezin blijft, maar naar Hanne gaat, omdat zij zelf geen kinderen kan krijgen en zij anders geen mama kan worden. Zowel mijn man als ik hebben de indruk dat ze het begrijpen en herhalen het ook regelmatig, zodat de boodschap binnendringt.
Tot op heden verloopt mijn zwangerschap zoals gepland. Ik heb zo goed als geen last van zwangerschapskwaaltjes, op bekkenstabiliteit na. Intussen ben ik ook twee keer bij een ziekenhuispsycholoog op gesprek geweest. Zij begeleidt me bij dit proces, maar er zijn voorlopig geen zaken waarmee ik worstel. Ik heb totaal geen spijt dat dit aan het gebeuren is en ik heb ook geen greintje angst voor het moment dat ik deze baby zal afstaan, want dat is altijd de bedoeling geweest. Deze baby is niet voor ons. Met die exacte gedachte zijn we aan dit bijzondere verhaal begonnen. Het is niet dat Stefan en ik totaal onverwacht zwanger waren en een vijfde kindje niet zagen zitten. We zijn heel bewust zwanger geworden met de intentie om Hannes kinderwens in vervulling te laten gaan, zodat zij eindelijk ook het moederschap mag ervaren.
Nu ik zwanger ben, probeert ze zo aanwezig mogelijk te zijn. Ze vergezelt me tijdens elke echo en elke week die voorbijgaat, is een stapje dichter bij haar zoontje. De bevalling komt alsmaar dichterbij en er is ook een heel duidelijk script opgesteld.
Zodra ik de baby op de wereld zet,neemt Hanne het over. Ze verdient het om vanaf het eerste moment te ervarenhoe het is om mama te zijn.
In een ideale wereld wil ik graag in het ziekenhuis bevallen met mijn eigen verloskundige, tenzij het niet anders kan. Zodra ik de baby op de wereld heb gezet, neemt Hanne het over. Ze verdient het om vanaf het eerste moment te ervaren hoe het is om mama te zijn en haar pasgeborene in de armen te sluiten. Dat je meteen je kindje bij je krijgt, vind ik persoonlijk een van de mooiste aspecten van een bevalling en dat wil ik Hanne ook gunnen. Ze heeft lang genoeg op het moederschap moeten wachten en zo krijgt ze vanaf het eerste moment de kans om een band met haar kindje op te bouwen.’
Mama van vier, moeder van vijf
‘Het volgende hoofdstuk moet nog geschreven worden, maar ik ben er zeker van dat alles in de plooi zal vallen. Ik kijk zo hard uit naar het moment dat mijn kinderen deze baby zullen ontmoeten. Ik ben ervan overtuigd dat het een van de bijzonderste momenten van ons leven zal worden. Ook ben ik razend benieuwd naar hoe de baby er zal uitzien en de naam die Hanne voor hem heeft uitgekozen. Ook voor mij wordt dat een grote verrassing, en gelijk heeft ze. Al zou ik het stiekem leuk vinden mocht ze voor een dubbele naam hebben gekozen, omdat er dan een subtiele link is naar mijn gezin.
Welke rol ik wil spelen in het leven van dit jongentje? De mama van Hanne vroeg onlangs of ik niet graag de meter van het kindje wil zijn. Een vraag die Hanne me uiteindelijk ook heeft gesteld, maar ik heb toen onmiddellijk aangegeven dat dat voor mij absoluut geen must is. Voor mij is het allerbelangrijkste dat de baby in een warme en liefdevolle thuis terechtkomt en die zekerheid heb ik. Dat is het enige wat telt. Dat ik hem nog zal zien, is voor mij een rustgevende gedachte. Ik wil zeker geen te prominente rol opnemen, laat staan dat ik wil bepalen hoe Hanne het als mama moet aanpakken. Het is haar kindje, dus enkel en alleen zij beslist.
Ik kijk uit naar het moment dat mijn kinderen dit kindje zullen ontmoeten. Ik ben ervan overtuigd dat het een van de bijzonderstemomenten van ons leven zal zijn.
Als volgende zomer de mogelijkheid er is om samen op vakantie te gaan, zou ik dat wel erg fijn vinden. Zo is onze band destijds ook gesmeed en die traditie zou ik de komende jaren maar al te graag verderzetten. Dat zal ongetwijfeld bijzonder zijn. Maar als we allemaal proberen om zo normaal mogelijk met deze vrij ongewone situatie om te gaan, zal dat op termijn ook wel wennen. Ik beschouw mijn gezin als zijn tweede familie, met zusjes en broertjes die er altijd voor hem zullen zijn. Na de geboorte van elk kind – ook van de twee kindjes die ik helaas tijdens de zwangerschap verloor – liet ik een tatoeage zetten en die zijn redelijk opvallend. Ook dit kindje zal ik vereeuwigen, maar dan eerder subtiel. Mama van vier, moeder van vijf, dat ben ik.’
*Hanne staat niet graag in de belangstelling. Daarom werd er besloten om met een schuilnaam te werken.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
