Bij Flair zijn we gek op tattoos. Heel wat van die kunstwerkjes zijn niet enkel mooi, maar hebben ook een speciale betekenis. In Tat Talks vertellen lezeressen welk verhaal er schuilgaat achter hun tatoeage(s). Jalisa (27) stapte met haar beste vriendin hun eigen Dodentocht van 100 km en liet een tattoo zetten als aandenken aan dit geweldige moment.
‘Hayley en ik kennen elkaar al van in het kleuterklasje’, vertelt Jalisa. ‘We zijn dus al 24 jaar beste vriendinnen. De meesten vinden hun zielsverwant in hun partner, maar bij mij is dat zonder enige twijfel Hayley. We kennen elkaar door en door, we kunnen altijd op elkaar rekenen, we brengen het beste in elkaar naar boven én we lachen ons te pletter als we samen zijn (lacht).’
Uitdaging
‘Ik ben iemand die houdt van uitdagingen’, aldus Jalisa. ‘Hayley is net dezelfde en zo kwamen we op het idee om tijdens de eerste lockdown te trainen voor de beruchte Dodentocht, dat is 100 kilometer wandelen in 24 uur. Door de coronacrisis viel de traditionele tocht wat in het water en daarom beslisten we om met ons tweetjes onze eigen dodentocht te stappen.’
De laatste 25 kilometer stapten we puur op karakter, want alles deed pijn en de vermoeidheid sloeg ongemeen hard toe.
‘We trainden er enorm hard voor’, zegt Jalisa. ‘Zo gingen we zes maanden lang driemaal per week wandelen om ons goed voor te bereiden. Op 13 augustus was het dan voor echt. We startten om 19u op de oprit van mijn ouderlijke huis in Maldegem, en daar zou 100 kilometer later ook de finish zijn. De route stippelden we helemaal zelf uit: via Maldegem naar Donk, het Vossenhol, Kleit, Ursel, Oostwinkel en zo terug naar de start.’
Blaren en vermoeidheid
‘Tijdens het wandelen babbelden we over de meest banale onderwerpen, maar hadden we ook serieuze gesprekken’, vertelt Jalisa. ‘Verder zongen we liedjes, dansten we zelfs af en toe én genoten we ook van de stille momenten samen. We hadden trouwens de beste supporters. Mijn mama stond de hele tijd paraat met eten, drinken en zelfs zonnecrème. Verschillende collega’s wandelden een stukje mee en we kregen tientallen sms’jes om ons succes te wensen tijdens het stappen.’
‘Alles verliep vlot, tot ongeveer de 75ste kilometer’, vertelt Jalisa. ‘Dan begonnen we allebei toch serieus af te zien. De laatste 25 kilometer stapten we puur op karakter, want alles deed pijn en de vermoeidheid sloeg ongemeen hard toe. Mijn voeten stonden vol met blaren, terwijl Hayley er slechts twee had!’
Trotse pauw
‘Uiteindelijk deden we er 23 uur en 17 minuten over’, aldus Jalisa. ‘We waren enorm emotioneel toen we het eindpunt bereikten. Er vloeiden behoorlijk wat traantjes en we gaven elkaar een dikke knuffel. We hebben tijdens de tocht zelf én tijdens de voorbereidingswandelingen echt de tijd van ons leven gehad. In de gietende regen door modderpoelen gewaad, over grachten gesprongen, tussen koeien terechtgekomen, nieuwe plekjes ontdekt, enzovoort. Het zijn verhalen die we aan onze kinderen en zelfs kleinkinderen zullen vertellen. Ik ben zo dankbaar dat ik dit kon delen met Hayley. Het heeft onze band nóg sterker gemaakt!‘
Ik koos voor een pauw omdat ik aan de eindstreep een kaartje van mijn mama kreeg waar “Zo trots als een pauw ben ik op jou” op stond.
‘Ik had al snel het idee om een tattoo te laten zetten als aandenken aan dit geweldige moment’, vertelt Jalisa. ‘Ik koos voor een pauw omdat ik aan de eindstreep een kaartje van mijn mama kreeg waar “Zo trots als een pauw ben ik op jou” op stond. Uiteindelijk heb ik de tattoo ook cadeau gekregen van haar!’
Grote glimlach
‘De tattoo staat op mijn arm zodat ik hem altijd kan bewonderen’, besluit Jalisa. ‘Op die manier zal ik deze ervaring nooit vergeten. Ik ben zo trots op Hayley en op mezelf dat we dit tot een goed einde hebben gebracht, vandaar de pauw. Ik heb veel doorzettingsvermogen, maar ik had nooit gedacht dat dat ik dít zou kunnen! Als ik naar de pauw kijk, verschijnt er dan ook automatisch een grote glimlach op mijn gezicht. ‘
Nog meer mooie Tat Talks:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
