'Toen ik hem belde, beseften we allebei dat hij helaas niet bij de geboorte van zijn eerste kindje zou zijn.'
Justine (33): ‘Mijn man zat op het vliegtuig toen ik vijf weken te vroeg beviel van ons zoontje’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Joris (32), de man van Justine (33), zat op het vliegtuig terug van New York toen ze vijf weken te vroeg beviel van hun baby. Ze zijn nu de trotse ouders van Basile.
‘Het was allesbehalve een fluitje van een cent om zwanger te raken’, vertelt Justine. ‘In 2020 moesten we twee zwangerschapsverliezen verwerken. Ik werkte toen op COVID-afdeling van de intensieve zorgen wat vanzelfsprekend heel stresserend was. Ik weet niet of dat er iets mee te maken had, maar na mijn laatste curettage waren er complicaties waardoor ik onder het mes moest. Daarna lukte het niet meer om op natuurlijke wijze zwanger te raken, waardoor we naar een fertiliteitskliniek gingen.’
Inseminatie
‘In eerste instantie startte ik met een hormoontherapie, maar na enkele maanden bleek dat dit niks uithield’, aldus Justine. ‘We stapten dan maar over op kunstmatige inseminatie. Die eerste keer vond ik heel vreemd. Ik lag op een bed met m’n benen open met allemaal mensen om me heen zoals een vroedvrouw, gynaecoloog, assistent en student die ik niet kende en op amper één minuut was het geklaard. Ik voelde me heel weerloos, maar gelukkig stond Joris aan m’n zijde.’
Joris en ik reageerden anders op het mislukken van de inseminaties. Terwijl hij steeds positief bleef, belandde ik telkens in een negatieve spiraal, waardoor we beetje bij beetje verder uit elkaar groeiden.
‘Eenmaal thuis begint de lijdensweg, want dan moet je wachten’, vertelt Justine. ‘De eerste keer dat ik wat misselijk wakker werd, dacht ik natuurlijk dat het zover was. Maar de buikkrampen wezen helaas op m’n maandstonden. Op dat moment stort je wereld in, want je wil natuurlijk zo graag zwanger zijn. Ik heb me heel lang afgevraagd waarom dit zo moest lopen, want m’n man en ik zijn onderzocht en we mankeren niets. Maar niemand kan daar natuurlijk een antwoord op geven.‘
Uit elkaar groeien
‘We raapten steeds weer onze moed bij elkaar om opnieuw een inseminatie te ondergaan’, aldus Justine. ‘Joris en ik reageerden anders op het mislukken van de inseminaties. Terwijl hij steeds positief bleef, belandde ik telkens in een negatieve spiraal, waardoor we beetje bij beetje verder uit elkaar groeiden. Ik zag het echt niet meer goedkomen en was er van overtuigd dat we nooit een kindje zouden kunnen krijgen. We besloten daarom met een psycholoog te gaan babbelen en dat hielp ons beter communiceren én elkaar terugvinden.’
‘Na de vierde inseminatie had ik er echter genoeg van’, aldus Justine. ‘Ik had wat nood aan me-time en trok voor een weekje op m’n eentje naar Malaga. Dat was de beste beslissing ooit, want ik kwam volledig uitgerust terug thuis. Twee weken later bleek ook nog eens dat de laatste inseminatie succesvol was, want ik had een positieve zwangerschapstest in m’n handen! Joris en ik durfden eerst niet te enthousiast te zijn uit schrik dat er opnieuw iets zou fout lopen. Pas toen ik vijf maanden ver was, en we op de echo hoorden dat onze baby in topvorm was, durfden we het aan iedereen te vertellen. We konden eindelijk blij zijn en het van de daken schreeuwen, wat een opluchting!’
New York
‘Ik had een heel vlotte zwangerschap’, zegt Justine. ‘Ik had geen kwaaltjes, ik mocht alles eten en ik had maar een klein buikje waardoor ik alles kon doen zoals voorheen. Daardoor was ik ook heel graag zwanger. De baby dacht daar anders over, want die kwam vijf weken te vroeg ter wereld. Het was zo onverwacht dat m’n man zelfs nog in het buitenland zat. Hij was op reis met vrienden in New York toen m’n vliezen braken. Terwijl ik op Google zocht wat ik moest meepakken naar het ziekenhuis belde ik naar Joris om hem het goede nieuws te vertellen.’
De baby kwam vijf weken te vroeg ter wereld. Het was zo onverwacht dat m’n man zelfs nog in het buitenland zat. Hij was op reis met vrienden in New York toen m’n vliezen braken.
‘Mijn familie woont in Wallonië, dus gelukkig kon Joris’ papa me naar het ziekenhuis voeren’, lacht Justine. ‘Ik ging er alles aan doen om ervoor te zorgen dat onze baby pas de volgende dag ter wereld zou komen, want dan was Joris terug. Ik deed er dan ook alles aan om niets in gang te brengen en kwam het ziekenhuisbed zelfs niet uit. Ondertussen videochatte ik zelfs met m’n man die nog in New York rondliep en toonde hij me de wolkenkrabbers (lacht).’
Champagne
”s Nachts begonnen de weeën plots heviger te worden’, aldus Justine. ‘Ik probeerde het nog te negeren, maar de vroedman zag dat ik al negen centimeter ontsluiting had, dus de baby was op komst! Ik belde Joris een laatste keer, hij zat klaar om te boarden in de luchthaven. Op dat moment beseften we allebei dat hij helaas niet bij de geboorte van zijn eerste kindje zou zijn. Gelukkig werd ik goed bijgestaan door m’n mama en twintig minuten later kwam ons zoontje ter wereld. Ik mocht hem zelf uit mij halen en m’n mama knipte de navelstreng door. Een prachtig moment!’
‘Basile werd onmiddellijk naar de couveuse gebracht’, zegt Justine. ‘Hij woog amper 2,1 kilo en was 44 centimer groot, maar hij stelde het goed. Ik trok een foto en stuurde die door naar Joris, die onmiddellijk terug sms’te dat hij in de wolken was, letterlijk én figuurlijk. Hij vierde het in het vliegtuig met champagne (lacht). De dag erna stond Joris met een gigantisch boeket bloemen in m’n kamer. We vlogen elkaar in de armen en de traantjes vloeiden rijkelijk.’
Adoptie
‘De eerste weken waren zalig, want Basile sliep goed door en at als een paard’, vertelt Justine. ‘Joris nam ook vier weken verlof en we hadden echt ons evenwicht als nieuw gezinnetje gevonden. Toen Joris opnieuw moest gaan werken, raakte ik de structuur volledig kwijt. Plots begon Basile veel te huilen, wilde hij niet meer slapen en had ie constant honger. Het was de hel!’
Toen Joris opnieuw moest gaan werken, raakte ik de structuur volledig kwijt. Plots begon Basile veel te huilen, wilde hij niet meer slapen en had ie constant honger.
‘Ik was volledig uitgeput’, aldus Justine. ‘Mijn schoonouders stelden voor om hen een weekje te vergezellen naar Spanje, en dat was m’n redding. Ik kon Basile zonder zorgen even uit handen geven en zelf wat slaap inhalen. Langzaamaan vond ik een nieuw ritme, waarbij Joris zoveel als mogelijk helpt, want alleen voor Basile zorgen lukt mij niet. Voorlopig weten we niet of we nog een tweede kindje van onszelf willen. We denken er ook aan om misschien een kindje te adopteren of een pleegkindje in huis te nemen, maar momenteel is het nog veel te vroeg om daarrond iets te beslissen.’
Joris en ik gingen op babymoon naar Malaga. We bleven er maar liefst drie, heerlijke weken. Ik kon uitrusten en Joris kon werken vanop afstand aan het zwembad. Overdag trok ik er alleen op uit en ‘s avonds genoten we samen van de resterende tijd met ons tweetjes. Onze voorlaatste dag regelde hij een fotoshoot op een klein strandje. Normaal gezien is dat helemaal ons ding niet, maar dit was een uniek moment. Ik ben echt superblij met het resultaat.
Fotograaf: Luna Chelesta photography
Een van m’n beste vriendinnen Steffi is de fiere meter van Basile. Ik vroeg haar met zelfgemaakte koekjes, ik bak heel graag!
Steven is de fiere peter. Ook hem vroeg ik met m’n heerlijke koekjes en een fles wijn. Ook hij zei volmondig (pun intended) ja.
Onze hond Lola is een adoptiehond uit Roemenië. Ze werd zwaar mishandeld en is nog steeds heel angstig. Met de komst van Basile bloeide ze helemaal open. Ze ziet hem als haar baby en wil voortdurend bij hem zijn. Ze waakt over hem, zelfs toen hij nog in m’n buik zat, en dat is zo mooi om te zien! Ik ben zeker dat ze de beste vrienden zullen worden!
Op het geboortekaartje zie je Joris en mij, vergezeld door onze geadopteerde diertjes. De bijtjes staan symbolisch voor de vier inseminaties die we moesten ondergaan om Basile te krijgen. De twee vliegtuigen voor de twee kindjes die we verloren zijn en de wereldbol omdat we allebei gek zijn op reizen. Het kaartje werd ontworpen door Ann-sophie Snoeck van Atelier Surtout.
Toen ik in het ziekenhuisbed van het verloskwartier lag, toonde Joris me een stukje van New York.
Joris vierde het heugelijk nieuws dat hij papa was geworden op het vliegtuig met zijn vrienden en heel wat champagne.
Basile moest nog een tijdje op neonatologie in de couveuse liggen onder een speciaal blauw licht.
Ik overlaadde Basile met knuffels.
Het moment dat we elkaar terugzagen, was heel emotioneel. We waren ouders!
Basiles eerste reisje naar Spanje toen ie zeven weken oud was. Hij sliep de hele vlucht en genoot met volle teugen van het Spaanse zonnetje.
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
