'Vier weken lang leefden we naast de couveuse in het ziekenhuis. Ik ging enkel naar huis om te slapen.'
Renske (30): ‘Ons kindje kwam acht weken te vroeg ter wereld en woog nog geen 2 kilogram’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Renske (30) beviel acht weken te vroeg van haar zoontje. Wouter (34) en zij zijn nu de trotse ouders van Mille.
‘Wouter en ik waren enorm blij toen we ontdekten dat we in verwachting waren’, vertelt Renske. ‘Helaas kregen we een weekje na dat geweldige nieuws heel slecht nieuws: de mama van Wouter was ongeneeslijk ziek. We besloten om haar onmiddellijk te vertellen dat er een kleinkind op komst was, zo had ze iets om zichzelf aan op te trekken. We gaven haar zelfs een knuffeltje dat ze negen maanden later hopelijk aan haar kleinkind zou kunnen afgeven. ’
Harde buiken
‘Ik vond het zalig om zwanger te zijn’, aldus Renske. ‘Ik had buiten misselijkheid ook geen last van die typische kwaaltjes. Ik bleef actief bezig en sportte tot ver in mijn zwangerschap. Ik keek met verwondering naar die steeds groter wordende buik. Er groeide een klein mensje in mij! Wouter en ik gingen ook graag naar de gynaecoloog, dat waren onze babydates (lacht). Alles verliep ook zonder problemen en we kregen steeds te horen dat ons kindje het goed deed.’
Ik had al een tijdje last van harde buiken, maar zolang dit geen pijn deed, moest ik me geen zorgen maken. Bij de gynaecoloog bleek dat dit voorweeën waren!
‘Maar toen ik 28 weken zwanger was, kregen we minder goed nieuws tijdens een controle’, gaat Renske verder. ‘Ik had al een tijdje last van harde buiken, maar zolang dit geen pijn deed, moest ik me geen zorgen maken. Bij de gynaecoloog bleek dat dit voorweeën waren! Ons kindje was al te veel ingedaald en mijn baarmoederhals was bijna volledig verstreken.’
Alle mooie, ontroerende en inspirerende verhalen van mama’s over het moederschap vind je hier bij onze Babyb(r)abbels.
Platte rust
‘Ik moest naar het ziekenhuis waar ik weeënremmers kreeg en longrijping voor de baby’, zegt Renske. ‘Enkele dagen later mocht ik naar huis, al moest ik het wel héél rustig aan doen om de bevalling zo lang mogelijk uit te stellen. Ik mocht alleen maar op staan om te douchen, naar toilet te gaan of iets te eten. Vreselijk! Gelukkig kwamen mijn familie en vrienden vaak op bezoek om me te verstrooien.‘
Roxanne stelde zich haar bevalling veel anders voor: Roxanne (32): ‘Ik dacht dat weeën veel pijnlijker zouden zijn’
‘Op 32 weken maakte ik me in de badkamer klaar om te gaan slapen, toen mijn water brak’, aldus Renske. ‘Wouter en ik wisten niet of we blij moesten zijn dat ons kindje geboren zou worden of dat we ons zorgen moesten maken omdat het acht weken te vroeg was. We gingen onmiddellijk naar het ziekenhuis waar ik nog weeënremmers kreeg, maar onze baby dacht er anders over. Enkele uren later had ik vier centimeter ontsluiting, dus de bevalling was echt in gang gezet.’
Couveuse
‘De bevalling verliep heel sereen’, vertelt Renske. ‘De gynaecoloog en vroedvrouwen stelden me enorm op m’n gemak en vertelden bij elke kleine stap wat ze precies deden. Van zodra ons kindje ter wereld kwam, werd hij meegenomen voor onderzoek. Alles leek in orde, maar we bleven ons zorgen maken want hij woog net geen twee kilogram. Ik moest ook naar het OK omdat een deel van mijn placenta was achtergebleven. Gelukkig mocht Wouter mee naar de neonatologie.’
Mille moest in de couveuse blijven op de neonatologie en ik lag zonder hem op de afdeling materniteit. Daarna leefden we vier weken lang naast de couveuse in het ziekenhuis. Ik ging enkel naar huis om te slapen.
‘Na de operatie mocht ik mijn zoontje eindelijk knuffelen’, aldus Renske. ‘Hij was zo klein en toch al zo aanwezig. Met zijn grote ogen nam hij alles alert in zich op, alsof hij niets wilde missen. We kozen de naam Mille omdat dat een unieke naam is die we nog niet vaak hoorden. De dagen erna waren bijzonder zwaar. Mille moest in de couveuse blijven op de neonatologie en ik lag zonder hem op de afdeling materniteit. Daarna leefden we vier weken lang naast de couveuse in het ziekenhuis. Ik ging enkel naar huis om te slapen.‘
Zoete inval
‘Toen Mille sterk genoeg was, mochten we hem eindelijk mee naar huis nemen’, zegt Renske. ‘We keken hier heel hard naar uit, maar waren toch ook een beetje bezorgd om de veilige omgeving van het ziekenhuis achter te laten. We moesten nu vertrouwen op ons eigen gevoel, in plaats van de monitoring van de apparatuur in het ziekenhuis.’
‘Ik vind het zalig om mama te zijn’, besluit Renske. ‘Ik ben ook zo trots op alle mijlpalen die Mille al bereikte! Ik kom zelf uit een groot gezin en ik hou van die drukte en gezelligheid in huis. Ik wil dus zeker nog meer kindjes krijgen. Het is bij mijn ouders steeds “zoete inval”, want we springen heel vaak binnen, en ik zou het geweldig vinden als dit later bij ons ook zo is.’
We gingen voor mijn verjaardag op vakantie naar de Calanques. Ik was toen twee maanden zwanger en we maakten tijdens een wandeling deze foto die we later als aankondiging gebruikten op onze sociale media met de mededeling ‘and so the adventure begins.’
Wouter en ik stapten toen ik vijf maanden zwanger was in het huwelijksbootje zodat zijn mama er nog zeker zou kunnen bijzijn. Ik had me mijn grote dag nooit voorgesteld met die dikke buik, maar achteraf gezien ben ik superblij met deze unieke trouw- én zwangerschapsfoto’s!
Fotograaf: Luma Ray Photography
Deze foto werd genomen de dag nadat we het slechte nieuws kregen bij de gynaecoloog. We schrokken enorm, maar gelukkig ging alles goed met de baby.
Dit is een van de allereerste foto’s van Mille en het is nog steeds mijn lievelingsfoto! Hij kwam te vroeg ter wereld, maar dit beeld toont dat hij er echt wilde bij zijn. Hij was al van die eerste dag een heel alert en vrolijk kereltje dat niets wilde missen.
Het geboortekaartje bestelden we ruim op tijd, omdat de kans reëel was dat Mille te vroeg geboren zou worden. Het tekstje ‘grote avonturen beginnen klein’ bleek achteraf heel toepasselijk (lacht).
De couveuse ervaarden we in het begin als een barrière. Om zijn pamper te verversen moesten we onze handen door de raampjes steken. Dat was heel onhandig met al die draadjes en buisjes! Maar we wisten dat dit voor zijn eigen goed was.
Toen Mille een week oud was, mocht hij voor de eerste keer in bad en dus uit de couveuse. Eindelijk mocht ik zoals een echte mama haar baby’tje verzorgen.
We trokken naar de Kalmthoutse Heide voor een fotosessie bij zonsondergang. Het was een prachtige zomeravond en Mille poseerde als een echt fotomodel. Wel eentje dat geregeld in slaap viel (lacht).
Fotograaf: Luma Ray Photography
We nemen Mille overal mee naartoe. Borstvoeding is dan ook heel handig, want je hebt altijd eten/drinken bij.
Hoe leuk ik het ook vind om Mille te zien groeien, deze kleine handjes en voetjes zullen nooit meer zo klein zijn als toen. Een blijvende herinnering aan onze kleine spruit.
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
